Пайшоў з жыцьця Віктар Івашкевіч — адзін з пачынальнікаў новага беларускага адраджэньня, патрыёт і змагар за беларускую самабытнасьць, грамадзянскія правы і свабоды, незалежную Беларусь.
Словы памяці пра Віктара Івашкевіча кажуць ягоныя паплечнікі і сябрыю
Алесь Суша, паплечнік у беларускім адраджэньні канца 80-х:
«Асірацела ягоная сям’я, асірацеў сын, асірацеў бацька, асірацела жанчына. Асірацеў увесь народ наш, бо страціў свайго самага адданага заступніка. Асірацела ўся краіна, бо вельмі мужны чалавек і адзін з самых вялікіх патрыётаў. У Караткевіча ёсьць такія словы: „А мужчыны, як скалы: ударыш — і зломіцца меч“. Віктар і быў такой скалой. І думаю, што нават аб ягоны дух яшчэ не адзін меч зломіцца».
Сяргей Харэўскі, культуроляг, паплечнік у беларускім адраджэньні канца 80-х:
«Зь Віктарам Івашкевічам я сябраваў больш за 30 гадоў, фактычна ўсё сваё сьвядомае жыцьцё. Дзякуючы Віктару я распачаў свае публічныя выступы. Напрадвесьні перабудовы ў Верхнім горадзе адбыўся мітынг супраць пракладкі другой лініі мэтро пад гістарычным цэнтрам гораду, цалкам арганізаваны Віктарам Івашкевічам. З розных прычынаў знаныя, сур’ёзныя і дарослыя гісторыкі, гісторыкі архітэктуры не змаглі паўдзельнічаць у гэтым мерапрыемстве, адкрыць яго. Выступіў я і сьветлай памяці Сяржук Вітушка. Віктар тады падтрымаў мяне, абнадзеіў, ляпнуў па плячы і пераканаў мяне, што ўсё ў мяне атрымаецца. Менавіта дзякуючы Віктару ў вялікай ступені я стаў тым, якім я ёсьць, а ня іншым. Вядома, нас гэтая падзея на доўгія гады злучыла шчырым сяброўствам. Я ня памятаю, каб ён быў у адчаі: гэта быў чалавек невынішчальнага аптымізму. Калі здавалася, што ўсё ўжо скончана, што бітва прайграная, ён знаходзіў заўсёды такія ракурсы і такія словы, каб усіх абнадзеіць, каб усяліць надзею на лепшае, што яно ў нас наперадзе. Ён змушаў нас не складаць рук, працаваць і верыць, што лепшае настане. І вось гэты дар — іншым дарыць надзею, напаўняць аптымізмам і падбухторваць да стваральнай працы — гэта ўнікальны дар, і я ня ведаю, хто б яго мог сёньня замяніць».
Славамір Адамовіч, паэт, паплечнік у беларускім адраджэньні канца 80-х:
«Я сапраўды быў вельмі добра знаёмы зь Віктарам яшчэ з часоў талакоўскіх, канца 80-х гадоў. Гэта сапраўды перадусім быў аптымістычны чалавек, ён заўсёды дадаваў энэргіі і надзеі. Мае шчырыя спачуваньні сыну, жонцы, сваякам і ўсім нам. Бо адышоў вельмі добры, вельмі важны для найноўшай гісторыі Беларусі чалавек, для часоў адраджэньня і часоў станаўленьня беларускасьці. І нельга сказаць, што не дачакаўся: яна ёсьць, яна прысутнічае і дзейнічае на мапе сьвету. Адзінае, што нам — хто працягвае жыць і дзейнічаць тут — застаецца большая адказнасьць: давесьці нашую агульную мару да вынікаў патрэбных, каб Беларусь сталася паважанай у сьвеце.
Юрась Беленькі, намесьнік старшыні партыі БНФ, адзін з пачынальнікаў адраджэньня 80-х:
«Віктар быў, як вызначаюць псыхолягі, сангвінікам — спакойны, упэўнены. Добра разумеў, што адбываецца, меў вытрымку, калі і наступы былі. Памятаю, што калі на паседжаньне „Талакі“ прыходзілі чэкісты, то ён спакойна рэагаваў і іншым раіў гэтак жа ставіцца. Таму ў мяне ўспаміны як пра чалавека, які ведаў, што рабіў — такім ён застаўся ў маёй памяці».
Натальля Пінчук, жонка адраджэнца 80-х Алеся Бяляцкага:
«Я ведаю, што Алесь яго часта ўзгадваў, пакладаўся на яго, і яны былі вельмі блізкія — гэта нібыта само сабой было зразумелым. Ёсьць няшмат такіх людзей, пра якіх і гаварыць шмат ня трэба: людзі незаменныя і надзейныя. Яны з таго, аднаго пакаленьня, якое распачынала адраджэньне, і ў беларускай справе былі разам».
Словы памяці пра Віктара Івашкевіча кажуць ягоныя паплечнікі і сябрыю
Вельмі мужны чалавек і адзін з самых вялікіх патрыётаў
Алесь Суша, паплечнік у беларускім адраджэньні канца 80-х:
«Асірацела ягоная сям’я, асірацеў сын, асірацеў бацька, асірацела жанчына. Асірацеў увесь народ наш, бо страціў свайго самага адданага заступніка. Асірацела ўся краіна, бо вельмі мужны чалавек і адзін з самых вялікіх патрыётаў. У Караткевіча ёсьць такія словы: „А мужчыны, як скалы: ударыш — і зломіцца меч“. Віктар і быў такой скалой. І думаю, што нават аб ягоны дух яшчэ не адзін меч зломіцца».
Не ўяўляю, хто б яго мог сёньня замяніць
Сяргей Харэўскі, культуроляг, паплечнік у беларускім адраджэньні канца 80-х:
«Зь Віктарам Івашкевічам я сябраваў больш за 30 гадоў, фактычна ўсё сваё сьвядомае жыцьцё. Дзякуючы Віктару я распачаў свае публічныя выступы. Напрадвесьні перабудовы ў Верхнім горадзе адбыўся мітынг супраць пракладкі другой лініі мэтро пад гістарычным цэнтрам гораду, цалкам арганізаваны Віктарам Івашкевічам. З розных прычынаў знаныя, сур’ёзныя і дарослыя гісторыкі, гісторыкі архітэктуры не змаглі паўдзельнічаць у гэтым мерапрыемстве, адкрыць яго. Выступіў я і сьветлай памяці Сяржук Вітушка. Віктар тады падтрымаў мяне, абнадзеіў, ляпнуў па плячы і пераканаў мяне, што ўсё ў мяне атрымаецца. Менавіта дзякуючы Віктару ў вялікай ступені я стаў тым, якім я ёсьць, а ня іншым. Вядома, нас гэтая падзея на доўгія гады злучыла шчырым сяброўствам. Я ня памятаю, каб ён быў у адчаі: гэта быў чалавек невынішчальнага аптымізму. Калі здавалася, што ўсё ўжо скончана, што бітва прайграная, ён знаходзіў заўсёды такія ракурсы і такія словы, каб усіх абнадзеіць, каб усяліць надзею на лепшае, што яно ў нас наперадзе. Ён змушаў нас не складаць рук, працаваць і верыць, што лепшае настане. І вось гэты дар — іншым дарыць надзею, напаўняць аптымізмам і падбухторваць да стваральнай працы — гэта ўнікальны дар, і я ня ведаю, хто б яго мог сёньня замяніць».
Нам застаецца большая адказнасьць — каб Беларусь сталася паважанай у сьвеце
Славамір Адамовіч, паэт, паплечнік у беларускім адраджэньні канца 80-х:
«Я сапраўды быў вельмі добра знаёмы зь Віктарам яшчэ з часоў талакоўскіх, канца 80-х гадоў. Гэта сапраўды перадусім быў аптымістычны чалавек, ён заўсёды дадаваў энэргіі і надзеі. Мае шчырыя спачуваньні сыну, жонцы, сваякам і ўсім нам. Бо адышоў вельмі добры, вельмі важны для найноўшай гісторыі Беларусі чалавек, для часоў адраджэньня і часоў станаўленьня беларускасьці. І нельга сказаць, што не дачакаўся: яна ёсьць, яна прысутнічае і дзейнічае на мапе сьвету. Адзінае, што нам — хто працягвае жыць і дзейнічаць тут — застаецца большая адказнасьць: давесьці нашую агульную мару да вынікаў патрэбных, каб Беларусь сталася паважанай у сьвеце.
Спакойны і ўпэўнены чалавек у тым, што ён робіць
Юрась Беленькі, намесьнік старшыні партыі БНФ, адзін з пачынальнікаў адраджэньня 80-х:
«Віктар быў, як вызначаюць псыхолягі, сангвінікам — спакойны, упэўнены. Добра разумеў, што адбываецца, меў вытрымку, калі і наступы былі. Памятаю, што калі на паседжаньне „Талакі“ прыходзілі чэкісты, то ён спакойна рэагаваў і іншым раіў гэтак жа ставіцца. Таму ў мяне ўспаміны як пра чалавека, які ведаў, што рабіў — такім ён застаўся ў маёй памяці».
Яны аднадумцы і ў беларускай справе былі разам
Натальля Пінчук, жонка адраджэнца 80-х Алеся Бяляцкага:
«Я ведаю, што Алесь яго часта ўзгадваў, пакладаўся на яго, і яны былі вельмі блізкія — гэта нібыта само сабой было зразумелым. Ёсьць няшмат такіх людзей, пра якіх і гаварыць шмат ня трэба: людзі незаменныя і надзейныя. Яны з таго, аднаго пакаленьня, якое распачынала адраджэньне, і ў беларускай справе былі разам».