Вольга Гайдукова, маці Андрэя Гайдукова, які пасьля суду ўтрымліваецца ў Віцебскім СІЗА, сказала карэспандэнту Свабоды, што застаецца толькі спадзявацца на адмену прысуду і вызваленьне сына. Яна паведаміла, што два адвакаты падалі скаргі на прысуд і сам Андрэй павінен падаць такую скаргу:
«Я ня ведаю, як гэта хутка будзе вырашацца. І што будзе далей, пакуль невядома. Я ведаю, што Андрэй таксама рыхтаваў скаргу. Нам адвакат сказаў, што Андрэй скаргу піша і адправіць. Тут жа такі артыкул дзіўны, што можна зрабіць так, а можна інакш. І любое рашэньне будзе суб’ектыўным. Будзем спадзявацца на лепшае. Гэта ж які на яго аказваўся ціск, каб пацьвердзіць артыкул, які яму высунулі адразу? Я магу пра гэта толькі меркаваць, бо гэта кашмар. Ну, а што цяпер? Я, ведаеце, у гэтых справах ня вельмі разьбіраюся. Бо з такім кашмарам мы сутыкнуліся ўпершыню ў нашай сям’і. Усё будзем рабіць праз адвакатаў. Для мяне ўсё гэта зачынена, як і для ўсіх астатніх, тым болей, што лісты ідуць вельмі дрэнна. Напэўна, і нашы ідуць гэтак жа. Адзін ліст нядаўна прыйшоў, які Андрэй пісаў 10 дзён таму. Адзін ліст быў ад 3 ліпеня. Літаральна на палову старонкі з нататніка. Асабліва там нічога ён ня піша. Бо калі ён яшчэ нешта і напіша, то мы гэты ліст дакладна не атрымаем. Пасьля таго ліста, які, ня ведаю як, прайшоў да Тацяны Севярынец, цэнзура вось так узмацнілася. Я думаю, з такім жа інтэрвалам і нашы лісты даходзяць. Ён вяртае нам лісты, якія ён атрымаў, каб мы ведалі, што ён прачытаў, а што не. Перадачы яму перадаём, тут усё нармальна».
Адразу пасьля суду спадарыня Вольга мела сустрэчу з сынам і ўпершыню апавяла пра гэта карэспандэнту Свабоды:
«Адразу пасьля суду ў нас была сустрэча з Андрэем. 1 ліпеня пасьля абеду мы зь ім сустрэліся ў СІЗА. Прыкладна каля дзьвюх гадзін усе пагутарылі. Сустрэліся таксама сястра і муж. Па чарзе, бо ўсіх адразу не пускалі, толькі па двое. Я проста ня ведаю, як Андрэй увесь гэты час пратрымаўся, ён такі малайчына. Ён практычна не памяняўся, з тым жа пачуцьцём гумару. Маўляў, вы не перажывайце, беражыце сябе. Прынамсі зьнешнім выглядам і яго станам я задаволена, бо я перажывала, як ён там. Ён малайчына. Спадзяёмся на нармальнае вырашэньне гэтага пытаньня, бо гэта ўжо так доўга цягнецца, што няма сіл. Хочацца хутчэй яго дома ўбачыць. А так, у прынцыпе, ён трымаецца нармальна. Дай Бог яму здароўя і ўдачы, бо ўсё непрадказальна. Але наогул я лічу, што ён павінен быць дома».
Карэспандэнт: «А ён сказаў вам, прызнае сваю віну ці не прызнае?»
Гайдукова: «Пра гэта ў нас размовы не было. Я думаю, калі б ён сябе вінаватым прызнаў, то яму прасілі б ня 2 гады, а ўсе 15. Але ў нас такой размовы зь ім не было».
Карэспандэнт: «А што ён кажа пра ўмовы ўтрыманьня, пра здароўе?»
Гайдукова: «Ён нічога не казаў. Разумееце, калі што ня так (я гэта ведаю ад адвакатаў), ён гэтыя пытаньні вырашае сам. Піша скаргі: адна не дапамагае, піша другую. То бок ён змагаецца за сваё існаваньне нават там. Я гэта вітаю, малайчына. Сказаў, што адчувае сябе нармальна».
Карэспандэнт: «А вам абяцалі новае спатканьне з сынам?»
Гайдукова: «Ніхто нічога не абяцаў, але можна будзе паспрабаваць. Магчыма, на наступным тыдні. Калі дазволяць, то я буду рада».
Карэспандэнт: «Як вы сябе адчуваеце, які ваш настрой у выніку ўсёй гэтай гісторыі?»
Гайдукова: «Андрэй трымаецца — мы трымаемся. Як доўга гэта працягнецца, але пакуль трымаемся. Мы аптымісты».
Карэспандэнт: «Ці вы адчуваеце нейкі ціск, ці вам дазволена гутарыць з журналістамі?»
Гайдукова: «Асабіста мне ніхто нічога не забараняе. Я маці і маю права сказаць пра свайго сына, пра яго здароўе і самаадчуваньне. Бо калі ўжо маці, якая на пэнсіі, ня можа мець сваё меркаваньне, то тады, даруйце, пра што размова? Дзяку Богу, мне ніхто нічога не забараняе».
«Я ня ведаю, як гэта хутка будзе вырашацца. І што будзе далей, пакуль невядома. Я ведаю, што Андрэй таксама рыхтаваў скаргу. Нам адвакат сказаў, што Андрэй скаргу піша і адправіць. Тут жа такі артыкул дзіўны, што можна зрабіць так, а можна інакш. І любое рашэньне будзе суб’ектыўным. Будзем спадзявацца на лепшае. Гэта ж які на яго аказваўся ціск, каб пацьвердзіць артыкул, які яму высунулі адразу? Я магу пра гэта толькі меркаваць, бо гэта кашмар. Ну, а што цяпер? Я, ведаеце, у гэтых справах ня вельмі разьбіраюся. Бо з такім кашмарам мы сутыкнуліся ўпершыню ў нашай сям’і. Усё будзем рабіць праз адвакатаў. Для мяне ўсё гэта зачынена, як і для ўсіх астатніх, тым болей, што лісты ідуць вельмі дрэнна. Напэўна, і нашы ідуць гэтак жа. Адзін ліст нядаўна прыйшоў, які Андрэй пісаў 10 дзён таму. Адзін ліст быў ад 3 ліпеня. Літаральна на палову старонкі з нататніка. Асабліва там нічога ён ня піша. Бо калі ён яшчэ нешта і напіша, то мы гэты ліст дакладна не атрымаем. Пасьля таго ліста, які, ня ведаю як, прайшоў да Тацяны Севярынец, цэнзура вось так узмацнілася. Я думаю, з такім жа інтэрвалам і нашы лісты даходзяць. Ён вяртае нам лісты, якія ён атрымаў, каб мы ведалі, што ён прачытаў, а што не. Перадачы яму перадаём, тут усё нармальна».
Адразу пасьля суду спадарыня Вольга мела сустрэчу з сынам і ўпершыню апавяла пра гэта карэспандэнту Свабоды:
Ён практычна не памяняўся, з тым жа пачуцьцём гумару. Маўляў, вы не перажывайце, беражыце сябе
«Адразу пасьля суду ў нас была сустрэча з Андрэем. 1 ліпеня пасьля абеду мы зь ім сустрэліся ў СІЗА. Прыкладна каля дзьвюх гадзін усе пагутарылі. Сустрэліся таксама сястра і муж. Па чарзе, бо ўсіх адразу не пускалі, толькі па двое. Я проста ня ведаю, як Андрэй увесь гэты час пратрымаўся, ён такі малайчына. Ён практычна не памяняўся, з тым жа пачуцьцём гумару. Маўляў, вы не перажывайце, беражыце сябе. Прынамсі зьнешнім выглядам і яго станам я задаволена, бо я перажывала, як ён там. Ён малайчына. Спадзяёмся на нармальнае вырашэньне гэтага пытаньня, бо гэта ўжо так доўга цягнецца, што няма сіл. Хочацца хутчэй яго дома ўбачыць. А так, у прынцыпе, ён трымаецца нармальна. Дай Бог яму здароўя і ўдачы, бо ўсё непрадказальна. Але наогул я лічу, што ён павінен быць дома».
Карэспандэнт: «А ён сказаў вам, прызнае сваю віну ці не прызнае?»
Гайдукова: «Пра гэта ў нас размовы не было. Я думаю, калі б ён сябе вінаватым прызнаў, то яму прасілі б ня 2 гады, а ўсе 15. Але ў нас такой размовы зь ім не было».
Карэспандэнт: «А што ён кажа пра ўмовы ўтрыманьня, пра здароўе?»
Гайдукова: «Ён нічога не казаў. Разумееце, калі што ня так (я гэта ведаю ад адвакатаў), ён гэтыя пытаньні вырашае сам. Піша скаргі: адна не дапамагае, піша другую. То бок ён змагаецца за сваё існаваньне нават там. Я гэта вітаю, малайчына. Сказаў, што адчувае сябе нармальна».
Карэспандэнт: «А вам абяцалі новае спатканьне з сынам?»
Гайдукова: «Ніхто нічога не абяцаў, але можна будзе паспрабаваць. Магчыма, на наступным тыдні. Калі дазволяць, то я буду рада».
Карэспандэнт: «Як вы сябе адчуваеце, які ваш настрой у выніку ўсёй гэтай гісторыі?»
Гайдукова: «Андрэй трымаецца — мы трымаемся. Як доўга гэта працягнецца, але пакуль трымаемся. Мы аптымісты».
Карэспандэнт: «Ці вы адчуваеце нейкі ціск, ці вам дазволена гутарыць з журналістамі?»
Гайдукова: «Асабіста мне ніхто нічога не забараняе. Я маці і маю права сказаць пра свайго сына, пра яго здароўе і самаадчуваньне. Бо калі ўжо маці, якая на пэнсіі, ня можа мець сваё меркаваньне, то тады, даруйце, пра што размова? Дзяку Богу, мне ніхто нічога не забараняе».
