У гэтай маляўнічай гісторыі аўтарства рэжысэра Гэнкеля фон Донэсмарка ёсьць эпізоды сутычак герояў з бандытамі. У расейскім дубляжы тыя гавораць на добрай беларускай мове.
Аднак, паглядзеўшы фільм у арыгінале, журналісты Радыё Свабода высьветлілі, што там бандыты гавораць чыста па-расейску. А рэжысэр фільму Донэсмарк у сваіх інтэрвію апавядае гісторыю пра тое, што спачатку галоўны герой-зламысьнік быў расейцам. Тады яму захацелася паламаць гэты штамп, і ён зрабіў зламысьніка ангельцам. А расейскіх бандытаў той проста выкарыстоўвае ў сваіх мэтах.
Прадстаўнікі кампаніі «Соні Пікчэрз», пракатчыка фільму, абяцалі Радыё Свабода адказаць на пытаньне, чаму ж у «Турысьце» расейскія бандыты раптам загаварылі па-беларуску. Рэжысэрка дубляжу, дарэчы, — легендарная Яраслава Турылёва. Зважаючы на яе прафэсійны досьвед, ня варта меркаваць, што беларускамоўныя бандыты зьявіліся там ненаўмысна.
А рэжысэр Андрэй Курэйчык кажа, што так расейцы проста кпяць з «малодшых», як яны лічаць, братоў:
«Я думаю, што гэта проста сьцёб. Бо пасьля фільмаў „Жмуркі“, „Брыгада“ ўжо складана стварыць іншы вобраз бандытаў. Таму яны проста сьцябуцца з суседзяў. Альбо ўкраінцы трапляюць пад раздачу, альбо мы».
А да калекцыі недарэчных згадак пра Беларусь у «вялікім кіно» можна сьмела дадаць новы фільм «Рэальныя пацаны».
Адна з пэрсанажаў фільму — прастытутка Аксана (Кэтрын Віньнік). «Яна зь Менску, — кажа пра яе гаспадыня бардэлю. — Яна чыстая». Аксана гаворыць у стужцы па-ўкраінску. Праўда, зьяўляецца яна там на пару хвілінаў, і словаў у яе зусім няшмат.
Затое ў гэтай вясёлай гісторыі пра тое, як быць амэрыканскім бандытам, калі табе за 70, здымаюцца Аль Пачына і Крыстафэр Уокен. Яна несумненна будзе папулярнай. У беларускім пракаце стужка зьявіцца 31 студзеня.
«Тое, што ў Беларусі самыя прыгожыя дзяўчаты, яшчэ не падстава абражаць увесь народ», — абураецца мастак і пісьменьнік Артур Клінаў.
На думку Клінава, Беларусь у сусьветным кіно мае два вобразы: прастытуткі і бандыта. А кінакрытык Андрэй Расінскі лічыць, што і вобразу ў нас няма ніякага:
«Вобраз Расеі ў замежнікаў ёсьць, а пра Беларусь яны проста ня ведаюць. Нават пра нейкія сыстэмныя штампы гаварыць не выпадае. Бо яны адштурхоўваюцца ад штампаў пра Расею».
Рэжысэр Андрэй Курэйчык кажа, што для замежных кінавытворцаў Беларусь — абсалютная тэра-інкогніта:
«Гэта краіна-загадка, адкуль ідуць толькі нэгатыўныя навіны — пра беднасьць, пра дыктатуру, пра крымінал. Змрок, карацей. Агулам мы ўвасабляем нейкую небясьпеку для іх. Таму найчасьцей героі зь Беларусі — гэта праблемныя людзі. Як Том Хэнкс з „Тэрміналу“, які паказвае беларускія правы. Ці прастытуткі, ці партызаны, ці мафія…»
Такі вобраз, мяркуе Андрэй Курэйчык, справакаваны нашай закрытасьцю для заходняга гледача.
У згаданым Курэйчыкам «Тэрмінале» Стывэна Сьпілбэрга галоўны герой, якога грае Том Хэнкс, нарадзіўся ў Гомелі. У адной са сцэнаў фільму ён паказвае сапраўднае беларускае пасьведчаньне кіроўцы. Праўда, выдадзенае на імя жанчыны Гульнары Гулінай.
Фільм сабраў у пракаце 220 мільёнаў даляраў. А галоўны герой там прыяжджае з краіны Кракозіі, у якой здарылася рэвалюцыя, сувязі з радзімай у яго няма, а ўсе дакумэнты несапраўдныя. Вось такая Беларусь.
Аднак, паглядзеўшы фільм у арыгінале, журналісты Радыё Свабода высьветлілі, што там бандыты гавораць чыста па-расейску. А рэжысэр фільму Донэсмарк у сваіх інтэрвію апавядае гісторыю пра тое, што спачатку галоўны герой-зламысьнік быў расейцам. Тады яму захацелася паламаць гэты штамп, і ён зрабіў зламысьніка ангельцам. А расейскіх бандытаў той проста выкарыстоўвае ў сваіх мэтах.
Прадстаўнікі кампаніі «Соні Пікчэрз», пракатчыка фільму, абяцалі Радыё Свабода адказаць на пытаньне, чаму ж у «Турысьце» расейскія бандыты раптам загаварылі па-беларуску. Рэжысэрка дубляжу, дарэчы, — легендарная Яраслава Турылёва. Зважаючы на яе прафэсійны досьвед, ня варта меркаваць, што беларускамоўныя бандыты зьявіліся там ненаўмысна.
А рэжысэр Андрэй Курэйчык кажа, што так расейцы проста кпяць з «малодшых», як яны лічаць, братоў:
«Я думаю, што гэта проста сьцёб. Бо пасьля фільмаў „Жмуркі“, „Брыгада“ ўжо складана стварыць іншы вобраз бандытаў. Таму яны проста сьцябуцца з суседзяў. Альбо ўкраінцы трапляюць пад раздачу, альбо мы».
А да калекцыі недарэчных згадак пра Беларусь у «вялікім кіно» можна сьмела дадаць новы фільм «Рэальныя пацаны».
Адна з пэрсанажаў фільму — прастытутка Аксана (Кэтрын Віньнік). «Яна зь Менску, — кажа пра яе гаспадыня бардэлю. — Яна чыстая». Аксана гаворыць у стужцы па-ўкраінску. Праўда, зьяўляецца яна там на пару хвілінаў, і словаў у яе зусім няшмат.
Затое ў гэтай вясёлай гісторыі пра тое, як быць амэрыканскім бандытам, калі табе за 70, здымаюцца Аль Пачына і Крыстафэр Уокен. Яна несумненна будзе папулярнай. У беларускім пракаце стужка зьявіцца 31 студзеня.
«Тое, што ў Беларусі самыя прыгожыя дзяўчаты, яшчэ не падстава абражаць увесь народ», — абураецца мастак і пісьменьнік Артур Клінаў.
На думку Клінава, Беларусь у сусьветным кіно мае два вобразы: прастытуткі і бандыта. А кінакрытык Андрэй Расінскі лічыць, што і вобразу ў нас няма ніякага:
«Вобраз Расеі ў замежнікаў ёсьць, а пра Беларусь яны проста ня ведаюць. Нават пра нейкія сыстэмныя штампы гаварыць не выпадае. Бо яны адштурхоўваюцца ад штампаў пра Расею».
Рэжысэр Андрэй Курэйчык кажа, што для замежных кінавытворцаў Беларусь — абсалютная тэра-інкогніта:
«Гэта краіна-загадка, адкуль ідуць толькі нэгатыўныя навіны — пра беднасьць, пра дыктатуру, пра крымінал. Змрок, карацей. Агулам мы ўвасабляем нейкую небясьпеку для іх. Таму найчасьцей героі зь Беларусі — гэта праблемныя людзі. Як Том Хэнкс з „Тэрміналу“, які паказвае беларускія правы. Ці прастытуткі, ці партызаны, ці мафія…»
Такі вобраз, мяркуе Андрэй Курэйчык, справакаваны нашай закрытасьцю для заходняга гледача.
У згаданым Курэйчыкам «Тэрмінале» Стывэна Сьпілбэрга галоўны герой, якога грае Том Хэнкс, нарадзіўся ў Гомелі. У адной са сцэнаў фільму ён паказвае сапраўднае беларускае пасьведчаньне кіроўцы. Праўда, выдадзенае на імя жанчыны Гульнары Гулінай.
Фільм сабраў у пракаце 220 мільёнаў даляраў. А галоўны герой там прыяжджае з краіны Кракозіі, у якой здарылася рэвалюцыя, сувязі з радзімай у яго няма, а ўсе дакумэнты несапраўдныя. Вось такая Беларусь.