На ўсіх прэм’ерах фільму быў аншляг, а сотні чалавек так і ня здолелі набыць квіток. Чым яшчэ адметны сёлетні «Лістапад».
Фаварытамі сёлетняга менскага кінафэстывалю адпачатку лічыліся мастацкія стужкі «Ў тумане» і «Жыць». Першая — інтэрнацыянальная, супольная вытворчасьць адразу пяці краінаў, другая — расейская. Усяго за Гран-пры ў конкурсе гульнявога кіно змагаліся паўтара дзясятка карцінаў.
Экранізаваная клясыка Васіля Быкава выклікала сапраўдны ажыятаж у сталічнай публікі. Як у падзабытыя часы, лішняга білеціка пыталіся яшчэ на подступах да Дома кіно, а ў залі сядзелі ня толькі на прыстаўных крэслах, а нават на прыступках у праходах. Рэжысэр карціны Сяргей Лазьніца ўсьцешаны, што ня толькі яго ўразіў глыбінны сэнс аповесьці:
«Гэта фільм ня столькі пра вайну, колькі пра чалавечыя адносіны. Чалавек і грамадзтва, я — і іншыя. Паводзіны асобы ў пэўных умовах. Таму спадзяюся, перш за ўсё, на разуменьне гледачоў. Увогуле сцэнар карціны быў напісаны яшчэ ў 2001 годзе — менавіта тады я прачытаў аповесьць і быў ёй вельмі ўражаны. І ўжо наступныя дзесяць гадоў я шукаў магчымасьць яе экранізаваць».
У шэрагу ганаровых гледачоў фільму «Ў тумане» была і Ірына Міхайлаўна Быкава — удава пісьменьніка. Расказвае, што пасьля прэм’еры здымачная група на чале зь Сяргеем Лазьніцам наведалася да яе дадому, была вельмі шчырая атмасфэра ўзаемаразуменьня:
«Мне, вядома, не хапала Васіля, але мяркую, што яму было б прыемна такое кіно пабачыць. Вядома, некаторыя маленькія прычэпачкі ёсьць, але фільм атрымаўся добры, быкаўскі. І ён у нечым сучасны. Нават у часе прагляду ў залі было ціхутка-ціхутка. Фільм доўжыцца ля дзьвюх, мабыць, ці больш гадзінаў, а ўвага ўсё трымаецца, трымаецца. Малайцы хлопцы. Самае прыемнае тое, што ўсе яны маладыя, 40-гадовыя. І зьвярнуць увагу на такое цяжкое цяпер, калі хочацца ўсім жыць весела... Наагул сам зварот да такой тэмы, да Быкава — гэта, мне здаецца, адважны грамадзянскі ўчынак. Таму я зь вялікай удзячнасьцю да іх стаўлюся».
Між тым у тых, хто ня трапіў на фэстывальную прэм’еру, ня ўсё страчана: у шырокім пракаце ў Беларусі фільм «У тумане» заплянаваны на сьнежань. А праз тыдзень у Нямеччыне стартуе яго эўрапейская прэм’ера.
Сёлетні «Лістапад» прыкметна зьбеларусіўся. І хоць на сцэне перад прэм’ернымі паказамі па-ранейшаму гучыць расейская як «мова інтэрнацыянальных зносінаў», прынамсі наглядная вулічная агітацыя і рэпэртуарная рэкляма аформленыя па-беларуску.
Сцэнарыст Андрэй Курэйчык лічыць, што за апошнія гады менскі кінафорум крыху загартаваўся і ўжо не выглядае «бедным сваяком» на тле бліжэйшых суседзяў:
«Я паглядзеў некалькі дакумэнталак, некаторыя кароткамэтражкі, студэнцкія працы. Ну і, вядома, паглядзеў „У тумане“. І лічу, што за апошнія гады фэстываль моцна вырас. Бясспрэчным плюсам — тое, што сам фільм „У тумане“ прадстаўлены, і тое, што прыехалі і Лазьніца, і Зьвягінцаў, і цэлы шэраг эўрапейскіх рэжысэраў, французы браты Фаенкіносы, выдатная нямецкая праграма... То бок, на маю думку, можна казаць, што на сёньняшні дзень гэта адзін з сапраўды моцных міжнародных фэстываляў у СНД, які паціхеньку пераўтвараецца з гэткага савецкага, састарэлага міжсабойчыка, якім ён быў напачатку, у насамрэч эўрапейскі фэстываль. Шчыра кажу: сёлета атрымалася зусім нядрэнна».
Карэспандэнт: «Выходзіць, Беларусь толькі акумулюе чужое, але сама практычна нічога не здымае?»
«Так-так, бо пакуль нам асабліва няма чым хваліцца. За апошні год-паўтара нічога такога буйнога зьнята не было, на жаль. Таму пакуль што глядзім эўрапейскае кіно. Але хочацца спадзявацца, што паглядзяць дырэктар „Беларусьфільму“, паглядзяць чыноўнікі зь Міністэрства культуры такія фільмы — і захочуць таксама іх здымаць. А ня толькі расейскія сэрыялы, што адбываецца зараз».
Сам Андрэй Курэйчык спадзяецца, што прынамсі ў наступным годзе ў рэпэртуары «Лістапада» зьявіцца і фільм па ягоным сцэнары «Вышэй за неба», які можна назваць цалкам беларускім прадуктам. Пакуль жа фэстывальнаму жыцьцю стужкі замінае канфлікт за праваўладаньне з замоўнікам — прадстаўніцтвам Праграмы разьвіцьця ААН у Беларусі.
Фаварытамі сёлетняга менскага кінафэстывалю адпачатку лічыліся мастацкія стужкі «Ў тумане» і «Жыць». Першая — інтэрнацыянальная, супольная вытворчасьць адразу пяці краінаў, другая — расейская. Усяго за Гран-пры ў конкурсе гульнявога кіно змагаліся паўтара дзясятка карцінаў.
Экранізаваная клясыка Васіля Быкава выклікала сапраўдны ажыятаж у сталічнай публікі. Як у падзабытыя часы, лішняга білеціка пыталіся яшчэ на подступах да Дома кіно, а ў залі сядзелі ня толькі на прыстаўных крэслах, а нават на прыступках у праходах. Рэжысэр карціны Сяргей Лазьніца ўсьцешаны, што ня толькі яго ўразіў глыбінны сэнс аповесьці:
«Гэта фільм ня столькі пра вайну, колькі пра чалавечыя адносіны. Чалавек і грамадзтва, я — і іншыя. Паводзіны асобы ў пэўных умовах. Таму спадзяюся, перш за ўсё, на разуменьне гледачоў. Увогуле сцэнар карціны быў напісаны яшчэ ў 2001 годзе — менавіта тады я прачытаў аповесьць і быў ёй вельмі ўражаны. І ўжо наступныя дзесяць гадоў я шукаў магчымасьць яе экранізаваць».
У шэрагу ганаровых гледачоў фільму «Ў тумане» была і Ірына Міхайлаўна Быкава — удава пісьменьніка. Расказвае, што пасьля прэм’еры здымачная група на чале зь Сяргеем Лазьніцам наведалася да яе дадому, была вельмі шчырая атмасфэра ўзаемаразуменьня:
«Мне, вядома, не хапала Васіля, але мяркую, што яму было б прыемна такое кіно пабачыць. Вядома, некаторыя маленькія прычэпачкі ёсьць, але фільм атрымаўся добры, быкаўскі. І ён у нечым сучасны. Нават у часе прагляду ў залі было ціхутка-ціхутка. Фільм доўжыцца ля дзьвюх, мабыць, ці больш гадзінаў, а ўвага ўсё трымаецца, трымаецца. Малайцы хлопцы. Самае прыемнае тое, што ўсе яны маладыя, 40-гадовыя. І зьвярнуць увагу на такое цяжкое цяпер, калі хочацца ўсім жыць весела... Наагул сам зварот да такой тэмы, да Быкава — гэта, мне здаецца, адважны грамадзянскі ўчынак. Таму я зь вялікай удзячнасьцю да іх стаўлюся».
Між тым у тых, хто ня трапіў на фэстывальную прэм’еру, ня ўсё страчана: у шырокім пракаце ў Беларусі фільм «У тумане» заплянаваны на сьнежань. А праз тыдзень у Нямеччыне стартуе яго эўрапейская прэм’ера.
Сёлетні «Лістапад» прыкметна зьбеларусіўся. І хоць на сцэне перад прэм’ернымі паказамі па-ранейшаму гучыць расейская як «мова інтэрнацыянальных зносінаў», прынамсі наглядная вулічная агітацыя і рэпэртуарная рэкляма аформленыя па-беларуску.
Сцэнарыст Андрэй Курэйчык лічыць, што за апошнія гады менскі кінафорум крыху загартаваўся і ўжо не выглядае «бедным сваяком» на тле бліжэйшых суседзяў:
«Я паглядзеў некалькі дакумэнталак, некаторыя кароткамэтражкі, студэнцкія працы. Ну і, вядома, паглядзеў „У тумане“. І лічу, што за апошнія гады фэстываль моцна вырас. Бясспрэчным плюсам — тое, што сам фільм „У тумане“ прадстаўлены, і тое, што прыехалі і Лазьніца, і Зьвягінцаў, і цэлы шэраг эўрапейскіх рэжысэраў, французы браты Фаенкіносы, выдатная нямецкая праграма... То бок, на маю думку, можна казаць, што на сёньняшні дзень гэта адзін з сапраўды моцных міжнародных фэстываляў у СНД, які паціхеньку пераўтвараецца з гэткага савецкага, састарэлага міжсабойчыка, якім ён быў напачатку, у насамрэч эўрапейскі фэстываль. Шчыра кажу: сёлета атрымалася зусім нядрэнна».
Карэспандэнт: «Выходзіць, Беларусь толькі акумулюе чужое, але сама практычна нічога не здымае?»
«Так-так, бо пакуль нам асабліва няма чым хваліцца. За апошні год-паўтара нічога такога буйнога зьнята не было, на жаль. Таму пакуль што глядзім эўрапейскае кіно. Але хочацца спадзявацца, што паглядзяць дырэктар „Беларусьфільму“, паглядзяць чыноўнікі зь Міністэрства культуры такія фільмы — і захочуць таксама іх здымаць. А ня толькі расейскія сэрыялы, што адбываецца зараз».
Сам Андрэй Курэйчык спадзяецца, што прынамсі ў наступным годзе ў рэпэртуары «Лістапада» зьявіцца і фільм па ягоным сцэнары «Вышэй за неба», які можна назваць цалкам беларускім прадуктам. Пакуль жа фэстывальнаму жыцьцю стужкі замінае канфлікт за праваўладаньне з замоўнікам — прадстаўніцтвам Праграмы разьвіцьця ААН у Беларусі.