Беларускім уладам сёлета ўдалося выканаць плян па прыцягненьні замежных інвэстыцыяў толькі на 20 адсоткаў. Пра гэта паведаміў Аляксандар Гур’янаў, сустаршыня рабочай групы па фармаваньні спрыяльнага інвэстыцыйнага іміджу Беларусі за мяжой. У чым прычына нізкай інвэстыцыйнай прывабнасьці Беларусі?
Намесьнік міністра замежных спраў Аляксандар Гур’янаў прызнаў: праблемы на валютным рынку прымусілі некаторых замежных інвэстараў згарнуць сваю дзейнасьць. Тым часам на беларускі рынак прыйшлі 300 новых кампаніяў. У выніку За першыя дзесяць месяцаў 2011 году наўпроставыя замежныя інвэстыцыі склалі 1,3 мільярда даляраў, альбо 20% ад гадавога заданьня.
Аляксандар Гур’янаў: «З аднаго боку, гэтая лічба не такая ўжо маленькая. Гэта наўпроставыя, чыстыя, партфэльныя інвэстыцыі. І з улікам вываду капіталу зь Беларусі. Гэта — чысты балянс. Канечне, яна складае 20% ад гадавога заданьня. Але мы ставілі вялікае заданьне, і гэта быў вельмі амбітны плян».
Намесьнік міністра дадаў, што да Новага году «працэнт выкананьня пляну будзе больш сур’ёзны» за кошт продажу дзяржаўнай уласнасьці.
Эканаміст Леў Марголін: «У нас намалююць любую лічбу, калі гэта патрэбна. Да 1,3 мільярда дададуць 2,5 мільярда за „Белтрансгаз“. Разам — 3,8 мільярда. А гэта ўжо не 20% ад гадавога заданьня, а ўсе 60%».
«Гэта ня тыя інвэстыцыі, якія хацелася б бачыць у нашай краіне. Хацелася б бачыць новыя прадпрыемствы, новыя тэхналёгіі. А прадаваць тое, што зьвязана з прыроднымі рэсурсамі, нафтахіміяй, газам… Для гэтага вялікага розуму ня трэба».
Адсутнасьць вялікіх замежных інвэстыцый Леў Марголін зьвязвае і з унутранай сытуацыяй у Беларусі:
«Я ўжо ня буду гаварыць пра тое, што ўсе ведаюць — палітвязьняў, Алеся Бяляцкага. Я скажу толькі пра тое, што ў краіну, дзе ўсе рашэньні, у тым ліку і ў эканамічнай сфэры, прымае адзін чалавек, сур’ёзныя інвэстары ня пойдуць.
Вядома, што ў Беларусі даволі сур’ёзны ўклад інвэстараў у банкаўскі капітал. Але, наколькі мне здаецца, ён за год патаньнеў на 40%. Гэта значыць, калі інвэстар лічыў, што тут у яго ўкладзена, напрыклад, 20 мільёнаў даляраў, то да канца году іх засталося толькі 12 мільёнаў».
А як выглядае прыцягальнасьць Беларусі за мяжой, напрыклад, у бліжэйшых суседзяў — літоўцаў? На гэтае пытаньне «Свабоды» кіраўнік кампаніі «Партнэр у бізнэсе» Паўлюс Сянюта адказвае так:
«У вас ёсьць тавар — Беларусь. І вы, зразумела, спрабуеце паказаць яго як мага лепш, а значыць, і выгадней прадаць. Але ж, ведаеце, я не хачу пакрыўдзіць Беларусь, аднак калі тавар, як кажуць, ня вельмі, то рабіце што хочаце, а вынік вядомы. Хіба ж ня так?»
Я спытаў спадара Сянюту: чаму ж тады літоўскія бізнэсоўцы актыўна дзейнічаюць на беларускім рынку?
«А дзе ім рабіць бізнэс? Літоўскі бізнэс ужо звыкся з думкай, што Беларусь — непрагназавальная краіна. Але ж там можна неяк жыць. І калі няма альтэрнатывы, напрыклад, у іншым рэгіёне вялікая канкурэнцыя, то наш бізнэс ідзе ў Беларусь. Так, нашы бізнэсоўцы разумеюць палітычную сытуацыю ў вашай краіне. І гэта жахлівы мінус для Беларусі».
Намесьнік міністра замежных спраў Аляксандар Гур’янаў прызнаў: праблемы на валютным рынку прымусілі некаторых замежных інвэстараў згарнуць сваю дзейнасьць. Тым часам на беларускі рынак прыйшлі 300 новых кампаніяў. У выніку За першыя дзесяць месяцаў 2011 году наўпроставыя замежныя інвэстыцыі склалі 1,3 мільярда даляраў, альбо 20% ад гадавога заданьня.
Аляксандар Гур’янаў: «З аднаго боку, гэтая лічба не такая ўжо маленькая. Гэта наўпроставыя, чыстыя, партфэльныя інвэстыцыі. І з улікам вываду капіталу зь Беларусі. Гэта — чысты балянс. Канечне, яна складае 20% ад гадавога заданьня. Але мы ставілі вялікае заданьне, і гэта быў вельмі амбітны плян».
Намесьнік міністра дадаў, што да Новага году «працэнт выкананьня пляну будзе больш сур’ёзны» за кошт продажу дзяржаўнай уласнасьці.
Эканаміст Леў Марголін: «У нас намалююць любую лічбу, калі гэта патрэбна. Да 1,3 мільярда дададуць 2,5 мільярда за „Белтрансгаз“. Разам — 3,8 мільярда. А гэта ўжо не 20% ад гадавога заданьня, а ўсе 60%».
«Гэта ня тыя інвэстыцыі, якія хацелася б бачыць у нашай краіне. Хацелася б бачыць новыя прадпрыемствы, новыя тэхналёгіі. А прадаваць тое, што зьвязана з прыроднымі рэсурсамі, нафтахіміяй, газам… Для гэтага вялікага розуму ня трэба».
Адсутнасьць вялікіх замежных інвэстыцый Леў Марголін зьвязвае і з унутранай сытуацыяй у Беларусі:
У краіну, дзе ўсе рашэньні, у тым ліку і ў эканамічнай сфэры, прымае адзін чалавек, сур’ёзныя інвэстары ня пойдуць
«Я ўжо ня буду гаварыць пра тое, што ўсе ведаюць — палітвязьняў, Алеся Бяляцкага. Я скажу толькі пра тое, што ў краіну, дзе ўсе рашэньні, у тым ліку і ў эканамічнай сфэры, прымае адзін чалавек, сур’ёзныя інвэстары ня пойдуць.
Вядома, што ў Беларусі даволі сур’ёзны ўклад інвэстараў у банкаўскі капітал. Але, наколькі мне здаецца, ён за год патаньнеў на 40%. Гэта значыць, калі інвэстар лічыў, што тут у яго ўкладзена, напрыклад, 20 мільёнаў даляраў, то да канца году іх засталося толькі 12 мільёнаў».
А як выглядае прыцягальнасьць Беларусі за мяжой, напрыклад, у бліжэйшых суседзяў — літоўцаў? На гэтае пытаньне «Свабоды» кіраўнік кампаніі «Партнэр у бізнэсе» Паўлюс Сянюта адказвае так:
«У вас ёсьць тавар — Беларусь. І вы, зразумела, спрабуеце паказаць яго як мага лепш, а значыць, і выгадней прадаць. Але ж, ведаеце, я не хачу пакрыўдзіць Беларусь, аднак калі тавар, як кажуць, ня вельмі, то рабіце што хочаце, а вынік вядомы. Хіба ж ня так?»
Я спытаў спадара Сянюту: чаму ж тады літоўскія бізнэсоўцы актыўна дзейнічаюць на беларускім рынку?
«А дзе ім рабіць бізнэс? Літоўскі бізнэс ужо звыкся з думкай, што Беларусь — непрагназавальная краіна. Але ж там можна неяк жыць. І калі няма альтэрнатывы, напрыклад, у іншым рэгіёне вялікая канкурэнцыя, то наш бізнэс ідзе ў Беларусь. Так, нашы бізнэсоўцы разумеюць палітычную сытуацыю ў вашай краіне. І гэта жахлівы мінус для Беларусі».
