Спадарыня: «Я не магу адказаць на гэтае пытаньне. Я іх толькі раз бачыла, яны толькі прамільгнулі. А чаму іх не паказваюць? Атрымліваецца, адзін толькі прэтэндэнт — Лукашэнка. Здаецца, і кампанія ідзе. Я б хацела і дэбаты нейкія ўбачыць паміж імі, як раней было. Я б хацела іх параўнаць, але іх сапраўды не паказваюць».
Малады спадар: «Ня ведаю, як сказаць. Мне здаецца, нашы беларускія каналы кантралюе ўрад. І калі іншых кандыдатаў паказваюць, то толькі ў нэгатыўным асьвятленьні. Мне гэта не падабаецца і не задавальняе як выбарца. Але будзем спадзявацца, што надалей штосьці зьменіцца».
Спадар: «Складана мне сказаць, складана. Увогуле гэта доўгая размова, мне ня хочацца гэта гаварыць. Немагчыма сказаць адным словам, немагчыма раскрыць усю сытуацыю».
Спадар: «Я думаю, іх проста мала ведаюць і мала паказваюць. А гэта пытаньне цікавае. Тут ужо, відаць, штосьці дзесьці чагосьці».
Спадар (крыху нападпітку): «Я аддаў свой голас за таварыша Лукашэнку. Ён мне падабаецца, я задаволены. Мяне ўпаўне задавальняе. Хай паказваюць усё што заўгодна, але кожны галасуе за свайго прэзыдэнта».
Маладзён: «Нам як студэнтам, не знаёмым з палітыкай, цяжка адказаць на такое пытаньне. Чаму не паказваюць? Можа, не даюць магчымасьці?»
Маладая спадарыня: «Па-мойму, гэта зразумела ўсім. Той, хто можа змагацца, ён выкарыстоўвае свае мэтады, тыя, што яму даступныя, ня будзем гаварыць…»
Малады спадар: «Я не тутэйшы. Як бы вам мог сказаць: папросту няма прэтэндэнтаў, Лукашэнка прыбраў…»
Спадар: «І так усё ясна — чаму не пускаюць. Ну ясна, што ня пусьцяць. Ну як чаму? Адзіны лідэр шаснаццаць год. Іншыя — мала што яны ёсьць. Ну пусьцяць, толькі абрэжуць, запішуць заранёў».
Малады спадар: «Гэта лобі першых асобаў дзяржавы. Гэта адсутнасьць дэмакратыі, свабоды выбару. Дыктатура, на жаль».
Малады спадар: «Я ўвогуле не галасую, мне гэта „паралельна“ ўвогуле. Наконт выбараў: Лукашэнка адзін быў і будзе».
Спадар: «Гэта ў вас, у журналістаў, трэба пытацца, а не ў грамадзянаў, чаму толькі аднаго чалавека паказваюць».
Малады спадар: «Ня ведаю, як сказаць. Мне здаецца, нашы беларускія каналы кантралюе ўрад. І калі іншых кандыдатаў паказваюць, то толькі ў нэгатыўным асьвятленьні. Мне гэта не падабаецца і не задавальняе як выбарца. Але будзем спадзявацца, што надалей штосьці зьменіцца».
Спадар: «Складана мне сказаць, складана. Увогуле гэта доўгая размова, мне ня хочацца гэта гаварыць. Немагчыма сказаць адным словам, немагчыма раскрыць усю сытуацыю».
Спадар: «Я думаю, іх проста мала ведаюць і мала паказваюць. А гэта пытаньне цікавае. Тут ужо, відаць, штосьці дзесьці чагосьці».
Спадар (крыху нападпітку): «Я аддаў свой голас за таварыша Лукашэнку. Ён мне падабаецца, я задаволены. Мяне ўпаўне задавальняе. Хай паказваюць усё што заўгодна, але кожны галасуе за свайго прэзыдэнта».
Маладзён: «Нам як студэнтам, не знаёмым з палітыкай, цяжка адказаць на такое пытаньне. Чаму не паказваюць? Можа, не даюць магчымасьці?»
Маладая спадарыня: «Па-мойму, гэта зразумела ўсім. Той, хто можа змагацца, ён выкарыстоўвае свае мэтады, тыя, што яму даступныя, ня будзем гаварыць…»
Малады спадар: «Я не тутэйшы. Як бы вам мог сказаць: папросту няма прэтэндэнтаў, Лукашэнка прыбраў…»
Спадар: «І так усё ясна — чаму не пускаюць. Ну ясна, што ня пусьцяць. Ну як чаму? Адзіны лідэр шаснаццаць год. Іншыя — мала што яны ёсьць. Ну пусьцяць, толькі абрэжуць, запішуць заранёў».
Малады спадар: «Гэта лобі першых асобаў дзяржавы. Гэта адсутнасьць дэмакратыі, свабоды выбару. Дыктатура, на жаль».
Малады спадар: «Я ўвогуле не галасую, мне гэта „паралельна“ ўвогуле. Наконт выбараў: Лукашэнка адзін быў і будзе».
Спадар: «Гэта ў вас, у журналістаў, трэба пытацца, а не ў грамадзянаў, чаму толькі аднаго чалавека паказваюць».
