Крыху асэнсаваць тое, што здарылася на «Стад дэ Франс», я здолеў толькі ў самалёце, які імпэтна расьсякаў паветра на шляху з Парыжу ў Менск на наступны дзень пасьля гульні. Зборная Беларусі перамагла французаў на стадыёне, на якім «сінія» 12 гадоў таму сталі чэмпіёнамі сьвету. А гол забіў просты беларускі хлопец з Камянца — Сяргей Кісьляк.
У дзень матчу не было часу на турыстычныя забавы — так звычайна: трэба падрыхтавацца да вялікага футбольнага вечара. Кожны замежны ваяж для спартыўнага журналіста — гэта праца ў невядомых палявых умовах, калі даводзіцца самастойна пракладваць шлях на стадыён, наладжваць выхад у сеціва, пераадольваць цяжкасьці перакладу. Скажу шчыра, што па-француску я ня вельмі, але хаця б ангельская выратоўвае.
Запаўняцца трыбуны «Стад дэ Франс» пачалі за 2 гадзіны да матчу, на кожныя некалькі месцаў ляжаў францускі сьцяг з плястыкавым дрэўкам — вось вам і сакрэт знакамітага мора трыкалёраў падчас хатніх матчаў зборнай Францыі.
Напярэдадні матчу заўсёды лёгкі мандраж нават у журналістаў — усе перажываюць за каманду і часам падчас гульні паводзяць сябе крыху ня так, як таго патрабуе прафэсійная этыка. Але якая, прабачце, да д’ябла этыка, калі ты сядзіш на забітым амаль пад завязку 80-тысячным «Стад дэ Франс», а зборная Беларусі забівае гол за некалькі хвілінаў да канца матчу?
Канечне, калі б беларусы зладзілі галявую атаку не на 86-ай хвіліне, а раней, то перамогу маглі б і не ўтрымаць: Малуда ды Вальбуэна часамі даволі прыстойна калашмацілі беларускую абарону, якая, зрэшты, стройнасьці не губляла. Дый брамнік-капітан Жаўноў гуляў даволі ўпэўнена.
Такія перамогі ня хочацца аналізаваць. Проста хочацца ганарыцца: зборнай, Кісьляком, сэнсацыяй. А таксама хочацца проста крыху адпачыць — ад вандроўкі, ад футболу, ад эмоцыяў. Бо ў аўторак 7 верасьня на менскім «Дынама» — новыя прыгоды Кісьляка ды кампаніі. У госьці прыяжджаюць румыны. Двух румынскіх журналістаў мы ўжо бачылі ў аэрапорце, калі суботнім абедам прыляцелі з Парыжу…
