Да Дня беларускага пісьменства, які сёлета ладзіцца ў Хойніках, у рэканструяваным гарадзкім парку ўсталявалі скульптурную кампазыцыю паводле рамана Івана Мележа «Людзі на балоце». Аўтар яе — гомельскі скульптар Валер Кандраценка. На чатырох стылізаваных купінах — чатыры постаці: малады паляшук з дудкай, паляшучка з галінкай ў руцэ, жанчына й падлетак, які сядзіць на купіне. І подпіс: «Людзі на балоце». Іван Мележ».
Тутэйшыя жыхары сіляцца прыгадаць мележаўскіх пэрсанажаў.
Спадар: «Гэта — Яўхім Дзятлік і Ганна Чарнушка. Памятаць памятаю, але я іх адзін з адным не складваў, не перакладваў, не супастаўляў. Проста так чытаў». Спадарыня: «Ганна, Васіль, Сымон-музыка ці як там, ня ведаю».
Спадар Зьміцер ля помніка выказаў сваю вэрсію, чаму, нягледзячы на вялікае каханьне, Васіль Дзятлік і Ганна Чарнушка так і ня зьведалі супольнага шчасьлівага жыцьця:
«Ганна — яна захацела багатага сабе, а Васіль у турму патрапіў з-за багатага, таму што ў каго грошы, той і праў».
Жыхары Хойнікаў цешацца, што да Дня пісьменства ў горадзе аднавілі парк, старадаўнюю сядзібу, дзе ў сьпешным парадку ствараецца музэй, што прыбралі вуліцы й нават зрабілі фантан.
Што да пісьменства, то мала дзе тут сустрэнеш шыльду на беларускай мове. Нават на чарнобыльскім помніку назвы пахаваных вёсак — па-расейску.
Чаму ж не шануюць у Хойніках мову сваіх продкаў, якой так захапляўся слынны зямляк Іван Мележ і празь якую людзей на балоце ведае ўвесь сьвет?
Меркаваньні тутэйшага жыхара спадара Івана:
«Ва Ўкраіне ўсе чыноўнікі — па тэлевізары паказваюць — размаўляюць на сваёй роднай мове. А ў нас ўсе размаўляюць на расейскай. Ня ведаю, ад чаго гэта ідзе. Проста трэба было, калі мы вучыліся ў школе — я й пра сябе кажу — удзяляць увагі беларускай мове. Яно, можа, і перарасло б усё ў беларускі бок».
Да Дня пісьменства рыхтуюцца і ў роднай вёсцы Івана Мележа — Глінішчах. Цяпер тут аграгарадок, новыя дамкі пры ўезьдзе. Дом-музэй пісьменьніка, пабудаваны яшчэ ў 80-х гадах, апынуўся ўжо як быццам у сярэдзіне вёскі, а родная хата — на ўскрайку.
Спрабуем пытатацца ў цяперашніх насельнікаў аграгарадка пра знакамітага земляка, але яны аднекваюцца. Раяць шукаць карэнных глінішчанцаў.
Гэтую зьяву патлумачыла Ліда Кудрыцкая:
«Многія — перасяленцы, прыехалі зь іншых раёнаў, краін. Пасяліліся тут і маладыя. Калі хто чытаў кнігу Івана Паўлавіча Мележа, то ён ніколі не забудзе. Будзе памятаць і кнігі, і самога Івана Паўлавіча. Я ведаю, што з нашых глінішчукоў мала ёсьць такіх, якія не чыталі ягоных кніг. А хоць і не чыталі, то ведалі Івана Паўлавіча Мележа ў твар, бо ён прыяжджаў сюды. Ён — знакаміты ня тое што для нашай вёскі, а для ўсёй нашай Беларусі».
Экспазыцыя у раённым краязнаўчым музэі
Рэканструяваны гарадзкі парк
Пасьляваенная хата Мележаў у Глінішчах
Дырэктар дома-музэя Мележа Софія Ліпніцкая й Лідзія Кудрыцкая
“Куранеўская хата”
Адноўленая сядзіба пачатку ХХ стагодзьдзя.
У доме-музэі Івана Мележа ў Глінішчах
Тутэйшыя жыхары сіляцца прыгадаць мележаўскіх пэрсанажаў.
Спадар: «Гэта — Яўхім Дзятлік і Ганна Чарнушка. Памятаць памятаю, але я іх адзін з адным не складваў, не перакладваў, не супастаўляў. Проста так чытаў». Спадарыня: «Ганна, Васіль, Сымон-музыка ці як там, ня ведаю».
Спадар Зьміцер ля помніка выказаў сваю вэрсію, чаму, нягледзячы на вялікае каханьне, Васіль Дзятлік і Ганна Чарнушка так і ня зьведалі супольнага шчасьлівага жыцьця:
«Ганна — яна захацела багатага сабе, а Васіль у турму патрапіў з-за багатага, таму што ў каго грошы, той і праў».
Жыхары Хойнікаў цешацца, што да Дня пісьменства ў горадзе аднавілі парк, старадаўнюю сядзібу, дзе ў сьпешным парадку ствараецца музэй, што прыбралі вуліцы й нават зрабілі фантан.
Што да пісьменства, то мала дзе тут сустрэнеш шыльду на беларускай мове. Нават на чарнобыльскім помніку назвы пахаваных вёсак — па-расейску.
Чаму ж не шануюць у Хойніках мову сваіх продкаў, якой так захапляўся слынны зямляк Іван Мележ і празь якую людзей на балоце ведае ўвесь сьвет?
Меркаваньні тутэйшага жыхара спадара Івана:
«Ва Ўкраіне ўсе чыноўнікі — па тэлевізары паказваюць — размаўляюць на сваёй роднай мове. А ў нас ўсе размаўляюць на расейскай. Ня ведаю, ад чаго гэта ідзе. Проста трэба было, калі мы вучыліся ў школе — я й пра сябе кажу — удзяляць увагі беларускай мове. Яно, можа, і перарасло б усё ў беларускі бок».
Да Дня пісьменства рыхтуюцца і ў роднай вёсцы Івана Мележа — Глінішчах. Цяпер тут аграгарадок, новыя дамкі пры ўезьдзе. Дом-музэй пісьменьніка, пабудаваны яшчэ ў 80-х гадах, апынуўся ўжо як быццам у сярэдзіне вёскі, а родная хата — на ўскрайку.
Спрабуем пытатацца ў цяперашніх насельнікаў аграгарадка пра знакамітага земляка, але яны аднекваюцца. Раяць шукаць карэнных глінішчанцаў.
Гэтую зьяву патлумачыла Ліда Кудрыцкая:
«Многія — перасяленцы, прыехалі зь іншых раёнаў, краін. Пасяліліся тут і маладыя. Калі хто чытаў кнігу Івана Паўлавіча Мележа, то ён ніколі не забудзе. Будзе памятаць і кнігі, і самога Івана Паўлавіча. Я ведаю, што з нашых глінішчукоў мала ёсьць такіх, якія не чыталі ягоных кніг. А хоць і не чыталі, то ведалі Івана Паўлавіча Мележа ў твар, бо ён прыяжджаў сюды. Ён — знакаміты ня тое што для нашай вёскі, а для ўсёй нашай Беларусі».
