З такім пытаньнем наш карэспандэнт зьвяртаўся да гарадзенцаў.
Спадарыня: “Таму што краіна наша такая недружалюбная, любіць сама сябе. Дакладней, не краіна, а прэзыдэнт любіць толькі самога сябе, а паважаць нікога не паважае: ні пэнсіянэраў, ні іншых людзей, ні суседзяў, нікога наагул. Такая жалоба павінна быць абвешчана… ня ведаю, што гэта”.
Карэспандэнт: “А як вы лічыце, нашы людзі самі для сябе абвясьцілі такую жалобу?”
Спадарыня: “Канечне, канечне… я сама бядую, загінулі ж людзі, жывыя людзі. Божа мой, як гэта не пакутаваць ад гэтага!”
Спадарыня: “Палякі нам нічога дрэннага не зрабілі”.
Ейны муж: “Мне вельмі шкада, вельмі. Людзі ёсьць людзі. Я былы вайсковец, быў у Аўганістане, ведаю, што значыць — гінуць сябры, людзі наагул, няважна якой нацыянальнасьці… А мы ж з палякамі родны народ, мы вось тут побач жывём… Мы смуткуем усе, як даведаліся, вельмі смуткуем усёй сям’ёй”.
Спадарыня: “Ды мы ж адзін народ: і палякі, і беларусы, а я ўкраінка… Як шкада, што так атрымліваецца”.
Ейны муж: “Гэта гора для нас павінна быць агульным”.
Спадарыня: “Ведаеце, кожны чалавек… ён для сябе абвесьціць сам жалобу. Я палітыкай не займаюся. Жалобу я для сябе абвясьціла, а яны як сабе хочуць”.
Спадар: “Я не прамоўца, не люблю казаць прыгожа, але жалоба павінна была ў нас быць абвешчана. Мы ж суседзі”.
Хлопец: “А навошта ў нас абвяшчаць жалобу? Гэта ж іх трагедыя”.
Ягоны сябра: “Думаю, што ў нас усе ім спачуваюць, усе людзі”.
Першы хлопец: “Калі ў Расеі разьбіліся дзеці, то ў Польшчы жалобы ніхто не абвяшчаў і на Ўкраіне таксама не абвяшчалі”.
Спадарыня: “Дзіўна, вельмі дзіўна, што вось так робіцца. Я думаю, што гэта павінна быць абвешчана. І каму задаць гэтае пытаньне… Асабіста я смуткую з усімі палякамі, і з нашымі палякамі, і зяць мой паляк… Я наагул была шакаваная гэтай трагедыяй”.
ВЫКАЖЫЦЕ СВАЁ МЕРКАВАНЬНЕ
