Уладзімер Караткевіч, «Дзікае паляваньне караля Стаха» і
«Чорны замак Альшанскі».
Менск, «Мастацкая літаратура», 1990. Караткевіч — наша ўсё. Рызыкну выказаць думку, што ўся мінулая беларушчына была ўвабраная геніяльным аўтарам і ўвасобленая ў змрочных краявідах Балотных Ялін і загадкавых ваколіцах Альшанскага замка. Рызыкну сказаць, што ўся сучасная беларушчына вырасла найперш з гэтых двух твораў, як з карэньня. Рызыкну меркаваць, што ўся будучая беларушчына — тая, што зараз яшчэ вучыцца чытаць ці нават гаварыць — будзе апірацца на гэтыя два творы яшчэ доўгі час — столькі, колькі ўвогуле будзе існаваць, па выказваньні самога Караткевіча, «паршывы беларускі рамантызм».
3. Андрэй Федарэнка, «Шчарбаты талер».
Менск, «Юнацтва», 1999. 
Гэты дэтэктыўны раман ня мае канкурэнцыі ў вельмі важным жанры: дзіцячай, падлеткавай літаратуры — накіраванай у будучыню, а таму жыцьцёва неабходнай. Удалы працяг Караткевічавай традыцыі, але з адным сумным адрозьненьнем: калі Караткевіч — аптыміст і рамантык, то Федарэнка — пэсыміст і скептык. Героі Караткевіча напрыканцы кожнага з твораў знаходзяць сваё шчасьце з каханымі жанчынамі, дарослыя ж героі Федарэнкі — разьведзеныя, расчараваныя, і шукаюць толькі скарб, але не каханьне і не сваё мужчынскае шчасьце. Але героі-падлеткі — непасрэдныя і вельмі сапраўдныя — пакідаюць надзею таму самаму «беларускаму рамантызму».
4. Эрнэст Ялугін, «Алжырская пастка».
Вільня, «Наша будучыня», 2004. 
Моцны, цьвёрды, вельмі мужчынскі стыль, пакручасты сюжэт, інтрыга, якая трымаецца да апошніх старонак, час дзеяньня і месца дзеяньня — 90-я гады, Менск — усё гэта робіць раман Ялугіна вартым прачытаньня. Аўтару ўдалося сумясьціць натуральную беларускасьць з натуральнай разнастайнасьцю сьвету. Вартасны, жывы твор.
5. Валеры Сарока, «Двуликая Фемида».
Менск, выдавец В. Хурсік, 1993. 
Па-за рэйтынгам.
Мікалай Чаргінец, «Илоты безумия».
Менск, «Мога-Н», 1995.Я не зьяўляюся прыхільніцай пісьменьніка Чаргінца, але згадваю тут ягоную кнігу дзеля цытаты са старонкі 426. З вуснаў іншаплянэцяніна, аднаго з пэрсанажаў кнігі, чытаем: (даю ў перакладзе на беларускую мову) «Слухайце, Мікалай Платонавіч, пазазямных цывілізацый многа. Усе яны, за выключэньнем адной, жадаюць паступовага пашырэньня сваіх ведаў, разьвіцьця і ўдасканальваньня дзеля аб’яднаньня цывілізацый. Але ёсьць плянэта Лукшэйм, дзе жывуць істоты, якія зьяўляюцца спараджэньнямі пекла. Усе яны складаюцца з атамаў зла, нянавісьці і цемрашальства. Гэта ад іх сыходзяць такія заганы, як зайздрасьць, подласьць, і пад іх уплывам усё больш зямлян ператвараюцца ў нягоднікаў, падхалімаў, паклёпнікаў — разбуральнікаў і зьнішчальнікаў вашай цывілізацыі».
Такая цікавая назва плянэты зла — Лукшэйм, адкуль яна ў кніжцы? Шчыра кажучы, першае і апошняе, што прыйшло ў галаву — гэта скарот ад двух прозьвішчаў: «Лукашэнка—Шэйман». Цікавае і паходжаньне слоўца ў назьве кнігі — «ілоты». Так называлі земляробаў у старажытнай Спарце, якія былі напаўсвабоднымі, напаўрабамі.
