Сёлета ў вёсцы Двор Савічы Брагінскага раёну зачынілі стацыянарную краму. Вяскоўцы нудзяцца з гэтай прычыны — надыходзяць халады і чакаць аўталаўку побач з зачыненай крамай цяжка:
“Наш магазын не працуе. Зрабілі рэвізію — і закрылі. Калі была свая крама, было лепей”.
Пэнсыянерка спадарыня Марыя:
“Ой, дык яго, камбайн гэты, даўно разьбілі — і калгас ужо разышоўся ў Хракавічах. І трактара таго тут няма. Гэта толькі ў каго свой трактарэц, хто купіў, дык плацім яму, калі бульбачку трэба пасадзіць. Альбо канём садзім”.
72-гадовы Аляксей Ярмоленка, найбольш жвавы й моцны мужчына ў вёсцы, кажа, што на людзей у пакінутых чарнобыльскіх паселішчах ужо мала хто зьвяртае ўвагу:
“Ніхто на нас увагі ўжо не зьвяртае. Прадавачка кінула краму — гэта адна праблема. Другая праблема — хутка сьнегам занясе вуліцы. У
Не на шмат лепшая сытуацыя й з мэдычным абслугоўваньнем у чарнобыльскіх паселішчах. Пасьля паўторнага засяленьня ў вёсцы Гдзень таго ж Брагінскага раёну адкрылі так званы сацыяльны дом. Меркавалася, што тут колькі разоў на месяц будзе весьціся прыём вяскоўцаў прыязным лекарам. Цяпер у лепшым выпадку ў вёску заедзе мэдсястра.
У вёсцы Губарэвічы Хойніцкага раёну апошнія тутэйшыя жыхары распавядалі, што таксама ня маюць паўнавартаснай мэдычнай дапамогі.
Апавядае 79-гадовая мясцовая жыхарка Марыя Дашук:
“У нас у Стралічаве лякарня. Скажу вам, што ў той лякарні я ўжо ня ведаю, калі была. Яшчэ калі працавала, тады й была — мэдагляд праходзіла. Сьпіна зараз во баліць — стаяць нельга, хадзіць нельга, і я нікуды не іду. У Хойнікі мне ісьці, дык я ж ня прапісаная — у Хойніках могуць не прыняць. У Стралічаве рамантавалі лякарню, лекара не было. Дык я ўжо й не іду”.
Другая губарэвіцкая пэнсіянэрка Надзея распавяла пра свой досьвед лекаваньня:
“У мяне было кепска са шчытападобнай залозай. Я ў Хойнікі — там лекара няма. Я ў Гомель —накіраваньне далі. Там штосьці мацалі-мацалі, пробу бралі, у Менск паслалі. Далі таблетак, я іх піла-піла — і стала кепска з сэрцам. Так у нас усё… Лекарам жа таксама трэба заробак”.
