У сталічным ЦУМе гэтымі днямі — чэргі да касаў, вітрынаў і прымерачных кабінак. Гутару з прадавачкай аддзелу жаночага адзеньня:
Карэспандэнтка: “Ці больш стала людзей у вашым аддзеле? Што набываюць у асноўным?”
Прадавачка: “Паліто, футры. У нас тут салён футравых вырабаў, то шмат футраў набылі. Тут у нас жа такія тавары, што трэба, каб спадабалася: задаволіў колер, фасон. Але выбіраюць, дамерваюць і набываюць. Дзень на дзень не прыходзіцца: сёньня спакайней, а вось 2, 3, 4 чысла, пасьля сьвятаў, было вельмі шмат людзей”.
У чарзе да прымерачнай кабіны стаіць некалькі жанчын. Гутару з адной зь іх:
Карэспандэнтка: “Скажыце, калі ласка, што набываеце вы?”
Спадарыня: “Звычайныя джынсы. А ўвогуле, я зьвярнула ўвагу, людзі вельмі набываюць тавары. Тут набываеш толькі самае неабходнае хаця б, зарабляючы грошы, а людзі, гляджу, зьмятаюць усё. Нават тыя ж лядоўні: хацела набыць — няма выбару. Пэўна, чагосьці чакаюць, чагосьці людзі баяцца”.
У аддзеле пабытовых электратавараў ЦУМу наведнікаў яшчэ больш. Гутару зь людзьмі:
Карэспандэнтка: “Вы па нейкі тавар сюды прыйшлі?”
Спадар: “Хацелі пліту электрычную набыць”.
Карэспандэнтка: “Чаму зараз купляеце?”
Спадар: “Былі грошы, крыху, лішнія. Вось і вырашылі набыць”.
Карэспандэнтка: “Знайшлі?”
Спадар: “Знайшлі. Толькі вельмі дорага. Як убачылі кошты — зразумелі, што нам не па кішэні”.
Карэспандэнтка: “Вы нешта набылі?”
Сталая спадарыня: “Маленькую лядоўню, бо большай не хапіла. Грошы на сьмерць сабрала, трымала дома. Каб не прапалі, дык трэба ж іх на нешта патраціць”.
Карэспандэнтка: “Вы таксама нешта набылі, так?”
Садарыня: “Так, вы ведаеце, я набыла лядоўню. Я на іншае грошы зьбірала, але тут нейкі ажыятаж распачаўся. Таму я падумала, каб грошы не прапалі зусім, трэба набыць патрэбную рэч”.
Масавыя закупкі самых розных тавараў адбываюцца зараз ва ўсіх менскіх крамах. Вось што паведаміла адміністратарка крамы “1000 дробязяў”:
Адміністратарка: “У краме купляюць усё, літаральна ўсё — ад рондляў да лыжак-відэльцаў, усё. Усе выходныя мы перавыконваем плян”.
Карэспандэнтка: “Адчуваеце, што зараз больш людзей стала?”
Карэспандэнтка: “Ну, вы задаволеныя?”
Адміністратарка: “Канечне, вельмі. Гэта ж нашыя грошыкі”.
Аднак ня ўсе людзі гэтымі днямі паддаліся на спакусу збыць астатнія беларускія рублі. Вось што сказаў адзін з наведнікаў крамы:
Спадар: “Ну, што можна набываць: дзьве лядоўні ў хаце трымаць ці тры пральныя машыны?”
Карэспандэнтка: “Тады што вы думаеце пра гэты ажыятаж?”
Спадар: “Вам па праўдзе сказаць? Па-першае, у людзей ёсьць грошы. А па-другое, наш урад павінен крыху па-іншаму такія рэчы праводзіць. Шокавая тэрапія — гэта не для нас”.
