Вось кароткае інтэрвію зь ім.
“Уладзімер, а што вы зараз чытаеце?”
“Не паверыце, але — перачытваю Івана Шамякіна. Хоць дома на кніжных паліцах у мяне зборы практычна ўсіх беларускіх клясыкаў. Аднак свой шлях да іх пачаў у школе менавіта з Івана Пятровіча. Трапілася ягоная кніжка на рускай мове — ну проста ня змог адужаць. Дзеля звычайнай цікаўнасьці ўзяў беларускі варыянт і, як кажуць, ня змог адарвацца — вось мая мова! З Шамякіна пераключыўся на “Каласы” Караткевіча, прозу Быкава... Канечне, ён саступае гэтым волатам у думцы, філязафічным асэнсаваньні жыцьця, але для маладых людзей, тых, хто пачынае чытаць па-беларуску, мо якраз Шамякін і найлепшы для старту, як кажуць”.
“Нечаканы падыход, прама скажам. Ну а чым яшчэ зьдзівіце?”
“Тым, напрыклад, якія гарады мне найбольш падабаюцца. Я дастаткова шмат паезьдзіў па Эўропе, аднак найбольш утульна пачуваю сябе ў… Варшаве! Чым далей апынаюся ад Беларусі, тым мне сумней. Таму, мабыць, з усіх пабачаных сталіцаў найбольш душа адпачывае на вулках гэтага гораду. Тут — сваё! Наша...”
“Адкуль карані вашае беларускасьці?”
“Зь дзяцінства, зь сям’і. А канчаткова ўсьвядоміў сябе беларусам і адчуў патрэбнасьць у мове пасьля прызыву ў савецкае войска. Я апынуўся тады ў Архангельску, і тая “рускасьць” літаральна прымусіла мяне пачаць ліставаньне з роднымі і сябрамі на матчынай мове. А калі вярнуўся і пачалася кароткая нацыянальна-дэмакратычная адліга, успрыняў яе ўсім сэрцам і душой”.
“Як ставяцца да мовы ў тэхнічным калектыве?”
“У прынцыпе нармальна. Калі за Саветамі твая беларускасьць выклікала рэплікі кшталту “У-у, калхозьнік!”, то цяпер — што заўгодна, толькі ня гэта. Хоць могуць нават “фашыстам” абазваць. Аднак часьцей прымаюць тое за прыкмету інтэлігентнасьці. А раз так, то, маўляў, больш за нас ведае... Разумееце — ня грэблівае “калхозьнік”, а хай прыхаваная, аднак — павага. І гэта ня можа не радаваць”.
