Ужо вядома, што як найменей 50 прэтэндэнтаў на дэпутацкія мандаты падалі скаргі ў Цэнтральную выбарчую камісію. Кожны зь іх лічыць, што яго не зарэгістравалі наўмысна альбо акруговыя камісіі нешта наблыталі. Сакратар ЦВК Мікалай Лазавік гаворыць: пасьля аналізу зваротаў адрынутых кандыдатаў у дэпутаты можна казаць пра пэўныя тэндэнцыі:
“Папярэдні аналіз гэтых скаргаў паказвае, што акруговыя камісіі ў асноўным прынялі абгрунтаваныя і ўзважаныя рашэньні аб адмове ў рэгістрацыі кандыдатаў у дэпутаты. Але ёсьць і спрэчныя моманты. І я думаю, што па выніках разгляду гэтых скаргаў колькасьць кандыдатаў у дэпутаты павялічыцца? і канкурэнцыя некалькі ўзрасьце”.
Выглядае, самая балючая праблема – гэта праверка подпісаў, якія ставілі грамадзяне Беларусі за патэнцыйных прэтэндэнтаў. Выбарчае заканадаўства прадугледжвае, што акруговыя камісіі праглядаюць 20% на выбар любых подпісаў. І калі ўзьнікаюць праблемы, дык яны вывучаюць подпісы далей. Пра гэта ўсе ведаюць, і таму патэнцыйныя кандыдаты надзвычай уважліва праглядаюць сабраныя подпісы. Вось што гаворыць пра гэта намесьнік старшыні БНФ Вінцук Вячорка, якому акруговая камісія адмовіла ў рэгістрацыі:
“Я падаю скаргу на рашэньне акруговай выбарчай камісіі – не зарэгістраваць мяне. Таму што паводле таго рашэньня, копію якога я атрымаў, у мяне нібыта знойдзены нейкі працэнт несапраўдных подпісаў. Гэтага быць ня можа. Подпісы ўсе сапраўдныя, аўтэнтычныя.
Я не ўпершыню падаю на рэгістрацыю подпісы. І ніколі раней такіх праблемаў не было. Больш за тое, я падаў на рэгістрацыю далёка ня ўсе сабраныя подпісы, што зноў жа сьведчыць, што ў іх якасьці і аўтэнчынасьці я абсалютна ўпэўнены”.
Другая галоўная прычына, зьвязаная так ці інакш з маёмасьцю. У якасьці прыкладу можна зьвярнуцца да Ўладзімера Навасяда – дэпутата Палаты прадстаўнікоў папярэдняга скліканьня. Сёлета ён зноў спрабаваў абрацца дэпутатам:
“Акруговая камісія не зарэгістравала мяне дэпутатам на той падставе, што ў маёй жонкі ёсьць прыватызаваны кавалак зямлі пад забудову. Ён быў выдзелены маёй жонцы ў 1994 годзе.
Пасьля такога рашэньня я адразу паехаў на гістарычную радзіму, у Магілеўскі раён. Узяў там даведкі, што гэты кавалак зямлі мая жонка прадала яшчэ ў 1998 годзе. У мяне ёсьць даведка, што ў гэтым каапэратыве – “Каласок” (буду памятаць гэты назоў да пэнсіі), зямлі, якая належыць Навасяд Але Ўладзіміраўне і Навасяду Ўладзімеру Ўладзімеравічу, ад 1998 году няма.”
