Андрэя Клімава арыштавалі 3 красавіка 2007 году. Падставай стаў артыкул у інтэрнэце, у якім, на думку сьледчых, зьмяшчаліся заклікі да зрынаньня існуючай улады. У верасьні палітыка пакаралі зьняволеньнем на два гады.
Ён выйшаў на волю сёлета 15 лютага.
“Я асабіста не баюся, што інтэрнэт у нас можа стаць абмежаваным, бо мы жывем не ў Туркмэністане. Мы ўсё ж такі ў Эўропе, і тэлекамунікацыі рухаюцца наперад. Людзі жывуць сваім жыцьцём, не зьвяртаючы ўвагі на ўладу. Гэта таксама своеасаблівая форма пратэсту. Час не стаіць на месцы. Гэта ўлада можа заставацца на месцы ў сярэднявеччы, а людзі не застаюцца на месцы. Яны прыстасоўваюцца. Жыцьцё ж адно нам дадзенае”.
Віктар Івашкевіч ад 16 сьнежня 2002 году адбываў абмежаваньне волі на так званай “хіміі” ў Баранавічах. Суд пакараў яго двума гадамі за публікацыі ў газэце “Рабочы”, рэдактарам якой ён быў.
“Сам інтэрнэт-рэсурс закрыць яны ня могуць, бо ён зарэгістраваны за межамі краіны. Тых, якія зарэгістраваныя ўнутры Беларусі, мала. Іншая рэч, што будуць шукаць людзей, якія адказныя за гэтыя рэсурсы. Гэта й будзе мэханізм ціску. Тады трэба будзе працаваць пад псэўданімамі.
Заўсёды, калі людзі хочуць рабіць і сустракаюць цяжкасьці, яны знаходзяць магчымасьці абысьці гэтыя цяжкасьці. Праблемы ўлада стварае. На тое яны й дыктатарская ўлада, каб ствараць дэмакратычным колам праблемы. Ну, а задача дэмакратычных колаў — іх пераадольваць”.
Гарадзенскі журналіст Павал Мажэйка за публікацыі ў газэце “Пагоня” адбываў пакараньне на “хіміі” ў Жлобіне. Ён выказаў сваю думку наконт узмацненьня рэпрэсіўнасьці заканадаўства ў дачыненьні да незалежных СМІ.
“Я ня думаю, што ў рэпрэсіўных органаў у апошнія некалькі гадоў былі нейкія перашкоды, каб перасьледаваць журналістаў, шукаць падставы для іх крымінальнага і адміністрацыйнага перасьледу, зачыняць газэты. Але вядома, што ўлады любяць хавацца за нейкія фармальнасьці, за законы, каб казаць, што вось ёсьць закон і паводле яго мы судзім, што ўсё законна і г.д. Таму мэта новага закону, калі ён будзе прыняты, — менавіта фармалізаваць перасьлед журналістаў. Мне падаецца, што ў незалежнай журналістыцы засталіся людзі, якіх нічым не запалохаеш, ня спыніш. Таму нашай працы гэты закон асаблівых перашкодаў ня зробіць”.
Ён выйшаў на волю сёлета 15 лютага.
“Я асабіста не баюся, што інтэрнэт у нас можа стаць абмежаваным, бо мы жывем не ў Туркмэністане. Мы ўсё ж такі ў Эўропе, і тэлекамунікацыі рухаюцца наперад. Людзі жывуць сваім жыцьцём, не зьвяртаючы ўвагі на ўладу. Гэта таксама своеасаблівая форма пратэсту. Час не стаіць на месцы. Гэта ўлада можа заставацца на месцы ў сярэднявеччы, а людзі не застаюцца на месцы. Яны прыстасоўваюцца. Жыцьцё ж адно нам дадзенае”.
Віктар Івашкевіч ад 16 сьнежня 2002 году адбываў абмежаваньне волі на так званай “хіміі” ў Баранавічах. Суд пакараў яго двума гадамі за публікацыі ў газэце “Рабочы”, рэдактарам якой ён быў.
“Сам інтэрнэт-рэсурс закрыць яны ня могуць, бо ён зарэгістраваны за межамі краіны. Тых, якія зарэгістраваныя ўнутры Беларусі, мала. Іншая рэч, што будуць шукаць людзей, якія адказныя за гэтыя рэсурсы. Гэта й будзе мэханізм ціску. Тады трэба будзе працаваць пад псэўданімамі.
Заўсёды, калі людзі хочуць рабіць і сустракаюць цяжкасьці, яны знаходзяць магчымасьці абысьці гэтыя цяжкасьці. Праблемы ўлада стварае. На тое яны й дыктатарская ўлада, каб ствараць дэмакратычным колам праблемы. Ну, а задача дэмакратычных колаў — іх пераадольваць”.
Гарадзенскі журналіст Павал Мажэйка за публікацыі ў газэце “Пагоня” адбываў пакараньне на “хіміі” ў Жлобіне. Ён выказаў сваю думку наконт узмацненьня рэпрэсіўнасьці заканадаўства ў дачыненьні да незалежных СМІ.
“Я ня думаю, што ў рэпрэсіўных органаў у апошнія некалькі гадоў былі нейкія перашкоды, каб перасьледаваць журналістаў, шукаць падставы для іх крымінальнага і адміністрацыйнага перасьледу, зачыняць газэты. Але вядома, што ўлады любяць хавацца за нейкія фармальнасьці, за законы, каб казаць, што вось ёсьць закон і паводле яго мы судзім, што ўсё законна і г.д. Таму мэта новага закону, калі ён будзе прыняты, — менавіта фармалізаваць перасьлед журналістаў. Мне падаецца, што ў незалежнай журналістыцы засталіся людзі, якіх нічым не запалохаеш, ня спыніш. Таму нашай працы гэты закон асаблівых перашкодаў ня зробіць”.
