“Беларускі шлях” у 1918 годзе адзначае: “Мінае другі месяц с таго часу, як і апошнія з магіканаў расійскаго Урадоваго цэнтралізму бальшэвіцкія сатрапы уцяклі з Мінску. Чорнай на заўсёды астанецца памяць аб іх у нашым народзе, каторы быў здавалося ужо так блізка ад бажанай сабе мэты — нізалежнасьці. З іх уцекам канчаўся круг тых цяжкіх разчараванняў, якія прышлося вынесьці народу за часоў царскаго а потым рэвалюцыйнаго панавання вялікарусаў у нашым краі”.
“Савецкая Беларусь” у 1928 годзе разгарнула дыскусію на тэму “Трамвай ці аўтобус?”: “У сувязі з тым, што другім правадніком электрычнага току ў трамваі зьяўляюцца рэльсы, у зямлі ёсьць блудзячыя токі, якія руйнуюць вадаправодныя трубы, ад чаго зьмяншаецца тэрмін іх працы... Пабудова трамваю будзе каштаваць мільёны рублёў, а на пашырэньне аўтобуснага руху пры аднолькавым эфэкце сродкаў патрабуецца ў 5 разоў менш. Разам з тым эксплёатацыя аўтобуса-кілёмэтра зноў такі таньней, чым вагона-кілёмэтра трамвая”.
“Вячэрні Мінск” у 1968 годзе піша пра статыстыку: “Ці ведаеце вы, колькі нас цяпер? 804,5 тысячы! Такая паводле разліковых дадзеных колькасць насельніцтва Мінска на першае студзеня гэтага года. На такую ж дату ў семнаццатым годзе было 134,5 тысячы... Што датычыць натуральнага прыросту, то ў гэтых адносінах з намі можа паспаборнічаць далёка не ўсякая “заходняя” сталіца... Цяпер на кожнага жыхара горада ў сярэднім прыпадае 9,2 квадратных метра агульнай плошчы замест ранейшых 7. Мы пачалі жыць у сваіх кватэрах больш прасторна і зручна”.
