«Беларускую сытуацыю трэба разглядаць з псыхіятрам», — Алесь Міхалевіч у праекце «Сьведкі Лукашэнкі»

АМАП блякуе дэманстрантаў ля Дому ўраду ў Менску, 19 снежня 2010 году

У праекце «Сьведкі Лукашэнкі» палітык і адвакат Алесь Міхалевіч узгадвае прэзыдэнцкія выбары 2010 году, на якіх ён быў кандыдатам у прэзыдэнты і ў дзень выбараў трапіў за краты.

— Тады, напярэдадні выбараў, была і своеасаблівая лібэралізацыя, і нармалізацыя адносінаў з Захадам. Ці чакалі вы таго разгрому, які адбыўся на плошчы 19 сьнежня 2010 году?

— Я, безумоўна, гэтага не чакаў. Дакладней, я чакаў, што могуць пасадзіць людзей на суткі, але не чакаў, што будзе велізарная для таго часу крымінальная справа на 40 чалавек.

І трэба сказаць, што тое, што адбылося, было абсалютна не ў інтарэсах рэжыму, бо на той момант было поўнае прызнаньне Захадам. Выбары адбываліся напярэдадні Калядаў, калі большасьць амбасадараў былі ўжо на вакацыях у сваіх краінах. Калі б яны вярнуліся 5–7 студзеня і да таго часу ўсіх затрыманых павыпускалі б з «сутак», Лукашэнка захаваў бы ўсё супрацоўніцтва з Захадам.

І я ня мог зразумець, навошта гэта яму было патрэбна. Проста нейкія «псыхі».

Тады, дарэчы, у ізалятары я зразумеў, што я ня вельмі надаюся да беларускай палітыкі ў аўтарытарныя часы, бо я спрабую ўсе разьлічыць як шахматыст, прадбачыць розныя хады, з гледзішча інтарэсаў людзей.

А беларускую сытуацыю трэба разглядаць з псыхіятрам. У гэтым пляне вашая размова са Шчыгельскім, на жаль, можа даць нашмат больш тлумачэньняў, чым размова з такім чалавекам, як я, які зьяўляецца палітолягам і юрыстам.

Цалкам інтэрвію з Алесем Міхалевічам у праекце «Сьведкі Лукашэнкі» глядзіце тут:

«Сьведкі Лукашэнкі»

«Сьведкі Лукашэнкі» – сэрыя відэаінтэрвію зь людзьмі, якія паспрабуюць ацаніць тое, што і чаму адбылося ў Беларусі ў 1994 годзе і як зьмянілася беларускае грамадзтва за гэтыя 30 гадоў.

Сёлета спаўняецца 30 гадоў з моманту першых прэзыдэнцкіх выбараў у Беларусі. Чаму тагачаснае беларускае грамадзтва выбрала Аляксандра Лукашэнку, ці магло ўсё скласьціся па-іншаму або менавіта такі вынік быў тады наканаваным? Які шлях прайшло беларускае грамадзтва за гэтыя 30 гадоў, ці вывучыла яно ўрокі гісторыі?

Гэтыя ды іншыя тэмы Віталь Цыганкоў абмяркоўвае з гасьцямі Свабоды ў праекце «Сьведкі Лукашэнкі».

ГЛЯДЗІЦЕ ТАКСАМА:

«Я, першакурсьнік, мог прыйсьці да прарэктара і запатрабаваць зьнізіць кошты за інтэрнат», — Алесь Міхалевіч у праекце «Сьведкі Лукашэнкі»«Хутка стаў слухаць толькі тых, хто казаў „які вы разумны і бліскучы“», — Лябедзька ў праекце «Сьведкі Лукашэнкі»«Я лічу, што Сямёна Домаша атруцілі», — Аляксандар Мілінкевіч ў праекце «Сьведкі Лукашэнкі»«Галоўнай праблемай быў Кебіч», — Анатоль Лябедзька ў праекце «Сьведкі Лукашэнкі»«Чалавек сьвядома казаў: Лукашэнка ўсталюе дыктатуру, затое будзе парадак», — Дзьмітры Шчыгельскі ў праекце «Сьведкі Лукашэнкі»«Пакайцеся і ня лезьце ў лідэры», — Натальля Радзіна ў праекце «Сьведкі Лукашэнкі» пра Паўла Латушку і Аляксандра Азарава«Першыя прэзыдэнцкія выбары маглі скончыцца іначай. Шушкевіч зьбіраў поўныя залі», — Аляксандар Мілінкевіч у праекце «Сьведкі Лукашэнкі»«У 1994-м ён — непазьбежны прэзыдэнт. Грамадзтва бегла ад адказнасьці», — Дзьмітры Шчыгельскі ў праекце «Сьведкі Лукашэнкі»«У 2020 годзе людзі выйшлі не за лусту хлеба, яны выйшлі за годнасьць», — Аляксандар Мілінкевіч у праекце «Сьведкі Лукашэнкі»