Сьцісла:
- Пуцін падчас перамоваў з канцлерам Нямеччыны заявіў, што Беларусь і Ўкраіна не павінны быць самастойнымі дзяржавамі.
- Крэмль не прызнае вынікаў распаду СССР.
- Пуцін неаднаразова наўпрост прапаноўваў Лукашэнку далучыць Беларусь да Расеі.
- Можна меркаваць, што тэма далучэньня Беларусі да Расеі не закрытая, яна стаіць у парадку дня Крамля.
- Аднак пакуль што Пуціну не да Беларусі. Праблема нумар адзін для яго сёньня — імкненьне неяк выблытацца з украінскай пасткі.
Нямецкія мэдыя прыводзяць словы канцлера Нямеччыны Оляфа Шольца пра ягоныя перамовы з Уладзімірам Пуціным перад пачаткам вайны ва Ўкраіне, падчас якіх расейскі лідэр заявіў, што Беларусь і Ўкраіна не павінны быць самастойнымі дзяржавамі.
ГЛЯДЗІЦЕ ТАКСАМА: Канцлер Шольц: Пуцін казаў, што Беларусь і Ўкраіна не павінны быць самастойнымі дзяржаваміУ іншы момант гэтая інфармацыя магла б стаць сэнсацыяй і выклікаць скандал. Але пасьля нападу Расеі на Ўкраіну згаданая пазыцыя Пуціна ўжо нікога ў сьвеце ня дзівіць. Масква ня надта і хавае, што першапачатковая мэта «спэцапэрацыі» — ліквідацыя ўкраінскай дзяржавы.
Пуцін шмат разоў абураўся тым, што СССР распаўся. Ён абвінавачваў былых кіраўнікоў (ад Леніна да Гарбачова) у тым, што яны стварылі саюзныя рэспублікі і тым самам заклалі міну пад існаваньне Савецкага Саюзу, садзейнічалі фармаваньню незалежных дзяржаў на постсавецкай прасторы. У артыкуле «Аб гістарычным адзінстве рускіх і ўкраінцаў», апублікаваным у ліпені 2021 году, Пуцін разважае пра «вялікую рускую нацыю, якая зьяднала вялікаросаў, маларосаў і беларусаў», пра «трыадзіны народ». Важна зьвярнуць увагу, што ў гэтым пляне расейскі кіраўнік гаворыць пра Ўкраіну і Беларусь, украінцаў і беларусаў праз коску, ставіць іх у адзін шэраг.
ГЛЯДЗІЦЕ ТАКСАМА: Пуцін дзейнічаў сьвядома, таму суд над ім павінен быць хуткім — пракурор у справе МілошавічаСёлета перад пачаткам вайны Пуцін абураўся, што многія гістарычныя расейскія землі апынуліся на тэрыторыі іншых постсавецкіх дзяржаў. І палічыў гэта вялікай несправядлівасьцю. Такім чынам, Крэмль канстатаваў, што не прызнае вынікаў распаду СССР, тых межаў, якія былі зафіксаваныя ў 1991 годзе. І абвясьціў сваё гістарычнае, маральнае, а значыць, і палітычнае права на перагляд таго, што ён неаднаразова называў «геапалітычнай катастрофай».
Можна ўзгадаць, што Пуцін неаднаразова прапаноўваў Лукашэнку наўпрост далучыць Беларусь да Расеі. У 2002 годзе ён публічна заклікаў беларусаў увайсьці ў склад РФ шасьцю абласьцямі. У сьнежні 2019 году Лукашэнка ў інтэрвію расейскаму журналісту Аляксею Венядзіктаву прызнаў, што Пуцін патрабаваў ад яго згоды на аб’яднаньне дзьвюх краін, і прапаноўваў беларускаму лідэру пасаду сьпікера парлямэнту новай дзяржавы.
То бок відавочна, што для Пуціна на канцэптуальным узроўні існаваньне беларускай дзяржаўнасьці — гэта нейкае непаразуменьне, якое трэба выправіць. Тыя ідэі, якія канцлер Шольц лічыць «цалкам абсурднымі», для самога расейскага лідэра зьяўляюцца часткай ягонага палітычнага сьветапогляду.
ГЛЯДЗІЦЕ ТАКСАМА: The Washington Post расказала, як ЗША даведаліся аб плянах Пуціна напасьці на Ўкраіну і як Шайгу падмануў брытанскага міністра абароныМожна меркаваць, што тэма далучэньня Беларусі да Расеі не закрытая, яна стаіць у парадку дня беларуска-расейскіх адносін. Да такой высновы схіляе, акрамя ўсяго іншага, факт частых і доўгіх сустрэч і перамоваў Лукашэнкі з Пуціным. Бо што яшчэ яны могуць абмяркоўваць падчас сваіх шматгадзінных размоў?
Ці можна лічыць, што Пуцін проста цяпер гатовы перавесьці пытаньне аб далучэньні Беларусі да Расеі ў практычную плашчыню, нават з дапамогай сілавога сцэнару?
Мяркую, што не. Бо пакуль што Пуціну не да Беларусі. Праблема нумар адзін для яго сёньня — імкненьне неяк выблытацца з той украінскай пасткі, у якую ён сам сябе загнаў. Вайна ва Ўкраіне, канфлікт з Захадам, эканамічныя санкцыі — усё гэта цалкам забірае ўвагу, час, энэргію, клопат Крамля. Шмат будзе залежаць ад таго, чым скончыцца вайна. Таму Беларусь мае некаторую перадышку ў часе. Гісторыя зноў дае беларусам шанец. Ці змогуць яны ім скарыстацца?
Думкі, выказаныя ў блогах, перадаюць погляды саміх аўтараў і не абавязкова адлюстроўваюць пазыцыю рэдакцыі.