Жанчына і двое дзяцей трапілі пад мінамётны абстрэл, калі беглі да разбуранага моста: менавіта па ім з Ірпяня выводзілі людзей, каб потым пасадзіць іх на аўтобус і адправіць у бок Кіева і далей у эвакуацыю, піша «Настоящее время».
«Гэты заплечнік быў на маім сыне. Яго пасекла мінамі, былі аскепкі. А гэта заплечнік, які быў на маёй дачцэ. На ім добра відаць сьляды крыві. Яна атрымала аскепкавае раненьне ў скронь. У момант выбуху міны яна знаходзілася справа ад брата, і ў яе трапіў адзін аскепак. А сын быў у аскепках з ног да галавы», — расказвае Сяргей Перабійніс.
Старэйшаму сыну Сяргея Мікіту было 18 гадоў. Ён вучыўся на другім курсе ва ўнівэрсытэце імя Тараса Шаўчэнкі на праграміста. Дачцэ Алісе было 9 гадоў, яна вучылася ў школе, а яшчэ ў сям’і былі двое сабак.
«Я выехаў з Ірпяня 17 лютага ў горад Данецк, на акупаваную тэрыторыю. Мая маці хварэла на COVID-19, і напярэдадні яна мне патэлефанавала, сказаўшы, што стан пагоршыўся, пачынаецца пнэўманія. Як толькі я туды заехаў, у горадзе пачалася прымусовая мабілізацыя ўсіх цывільных. Я да апошняга ня верыў, што пачнецца поўнамаштабная вайна на тэрыторыі Ўкраіны. Калі зьвязваўся з жонкай, я зьвязваў мабілізацыю з тым, што банальна пачнецца абвастрэньне толькі на Данбасе, як заўсёды гэта бывае».
Вярнуцца дадому да вайны Сяргею так і не ўдалося.
«24 лютага ўсё пачалося. А 5-й раніцы жонка мне напісала ў чат, што „над намі нешта праляцела“, ці то самалёты, ці то ракеты. У першы дзень я ім прапанаваў нікуды ня бегчы. Бо вы памятаеце, што ў той дзень былі велізарныя заторы, чэргі, хаос».
Празь некалькі дзён стала відавочна, што расейскія войскі ідуць на Кіеў з поўначы. Абстрэлы самой сталіцы Ўкраіны і яе прыгарадаў не спыняліся.
«У адзін зь дзён, па-мойму, гэта было ці 3 ці 4 сакавіка, наш мікрараён абстралялі зь мінамётаў. І ў наш жылы комплекс прыляцелі 3 міны. Гэта значыць, ужо было зразумела, што трэба ўцякаць. Яны з сынам загрузілі аўтамабіль з раніцы і ўжо хацелі зьяжджаць, але ў гэты дзень на нашу вуліцу зайшлі расейскія танкі. Пачаўся вулічны бой. Яны кінулі машыну і зноў схаваліся ў падвал. Мы ня тое каб разьвітваліся, але я папрасіў у іх прабачэньня за тое, што ня быў зь імі. За тое, што так атрымалася, што ня змог іх прыкрыць, абараніць. Але жонка не губляла аптымізму, яна сказала: „Мы прарвёмся, не хвалюйся, усё будзе добра“. Гэта былі апошнія яе словы».
ГЛЯДЗІЦЕ ТАКСАМА: Украінскія генэралы расказалі, чаму Расеі будзе цяжка ўзяць КіеўСяргей кажа, што яшчэ да вайны паставіў на тэлефоны сваіх родных праграму, якая вызначае геалякацыю. У дзень, калі ягоная жонка і дзеці загінулі, а 9-й гадзіне раніцы тэлефон жонкі паказаў геалякацыю ў 7-й гарадзкой лякарні, і ў гэты момант Сяргей зразумеў, што здарылася страшнае.
«Дзесьці яшчэ хвілін праз дваццаць-паўгадзіны я ўбачыў першы запіс у твітэры. У тэкставым выглядзе гаварылася, што на Раманаўцы быў мінамётны абстрэл і загінула сям’я. Затым прайшло яшчэ хвілін дваццаць і зьявілася першая фатаграфія. Вось гэтыя рэчы, раскіданыя на зямлі. Целы маіх дзяцей. А затым зьявілася першае відэа зь месца падзеі, дзе ўжо было выразна відаць падзеньне міны, сьмерць сям’і і гэты страшны крык сабакі зь пераноскі. Я патэлефанаваў у Кіеў сябрам і сказаў, што дзеці мёртвыя. Яны ляжаць у Раманаўцы на асфальце», — зь цяжкасьцю гаворыць Сяргей.
Эвакуацыя людзей з Ірпяня і Бучы пад Кіевам у фатаздымках
Таксама Сяргей Перабійніс адзначыў, што злачынствы Расеі ў вайне, яе забойствы мірных жыхароў трэба паказваць усяму сьвету.
«Я жыву і думаю на расейскай. І, нягледзячы на тое, што размаўляю на расейскай мове, я карэнны ўкраінец. Я хацеў бы пра гэта сказаць усім расейцам — я не нацыяналіст, ня нейкі там бандэравец! Я звычайны грамадзянін Украіны. Нас зьнішчаюць як нацыю! Я хачу, каб бачылі ва ўсім сьвеце, што робіцца ва Ўкраіне і як подла тут нас забіваюць».
Вайна Расеі супраць Украіны
- А 5-й гадзіне раніцы 24 лютага 2022 году кіраўнік Расеі Ўладзімір Пуцін заявіў пра пачатак ваеннай апэрацыі супраць Украіны на Данбасе па просьбе груповак «ДНР» і «ЛНР». 21 лютага падчас тэлезвароту да расейцаў Пуцін назваў так званыя «ДНР» і «ЛНР» незалежнымі дзяржавамі ў межах абласьцей. 22 лютага Савет Фэдэрацыі ратыфікаваў гэтае рашэньне.
- Расейскія войскі атакавалі ў тым ліку з тэрыторыі Беларусі, выкарыстоўваючы лётнішчы, базы і дарогі. Прадстаўнікі рэжыму Лукашэнкі апраўдваюць вайну, яго праціўнікі лічаць тэрыторыю Беларусі акупаванай, многія заклікаюць да супраціву расейскім захопнікам.
- Насуперак заявам Пуціна пра атакі выключна на вайсковыя аб'екты, расейцы бамбяць школы, дзіцячыя садкі і жылыя кварталы ўкраінскіх гарадоў.
- 2 красавіка 2022 году, пасьля вызваленьня гораду Буча пад Кіевам, фотакарэспандэнты апублікавалі дзясяткі фотаздымкаў, на якіх відаць сотні нябожчыкаў, ахвяр масавых забойстваў, учыненых расейскімі войскамі. Многія пахаваныя ў стыхійных брацкіх магілах. Вялікія разбурэньні прынесла расейская акупацыя і Барадзянцы.
- З 24 лютага Расея захапіла толькі адзін абласны цэнтар — Херсон. Расейскія войскі адступілі зь яго і з правабярэжнай часткі Херсонскай вобласьці ў лістападзе 2022 году. Горад быў акупаваны расейскімі войскамі ў першыя дні вайны фактычна без баёў. Увосень 2022 году ўкраінскія войскі правялі маштабны контранаступ, у выніку якога расейскія сілы пакінулі большасьць сваіх пазыцый у Харкаўскай вобласьці.
- Нягледзячы на першапачатковыя заявы Пуціна пра тое, што акупацыя ўкраінскіх тэрыторыяў не ўваходзіць у пляны ўварваньня, 30 верасьня 2022 году была абвешчана анэксія чатырох вобласьцяў Украіны (Данецкай, Запароскай, Луганскай і Херсонскай), у тым ліку і тэрыторыяў, якія Расея не кантралявала.
- 21 верасьня 2022 году Пуцін заявіў пра мабілізацыю ў Расеі. Пасьля гэтай заявы тысячы расейцаў накіраваліся на памежныя пункты і пачалі выяжджаць у Грузію, Казахстан, Армэнію, Манголію, Фінляндыю і іншыя краіны. У самой Расеі праціўнікі вайны падпалілі некалькі вайсковых камісарыятаў.
- У 2023 годзе Лукашэнка і Пуцін заявілі пра разьмяшчэньне ў Беларусі расейскай ядзернай зброі. 13 чэрвеня Лукашэнка сказаў, што частка ядзернай зброі ўжо дастаўлена з РФ у Беларусь. 16 чэрвеня Пуцін таксама заявіў, што першыя ядзерныя зарады ўжо дастаўленыя на тэрыторыю Беларусі, а астатнюю частку перамесьцяць «да канца лета або да канца году».
- 3 верасьня ўкраінскі брыгадны генэрал Аляксандар Тарнаўскі заявіў, што Ўзброеныя сілы Ўкраіны прарвалі першую лінію абароны на запароскім кірунку, на якую расейцы выдаткавалі больш за ўсё рэсурсаў.
- У канцы 2023 і на пачатку 2024 расейцы працягвалі масавыя абстрэлы ўкраінскіх гарадоў: Дніпры, Кіеве, Харкаве, Адэсе і іншых месцах дзясяткі людзей загінулі і атрымалі раненьні. Украінскі бок у адказ абстрэльваў расейскі Белгарад, некалькі чалавек загінулі. Узброеныя сілы дзьвюх краін рэгулярна атакуюць падкантрольныя адна адной тэрыторыі бесьпілётнікамі.
- Агулам з пачатку 2024 году ўкраінскія дроны пашкодзілі 18 расейскіх НПЗ, што прывяло да скарачэньня вытворчасьці амаль на 14%. У сакавіку былі атакаваныя такія абʼекты, як Разанскі НПЗ «Раснафты» і завод «Лукойла» ў Кстове ў Ніжагародскай вобласьці. Абодва ўваходзяць у топ-10 найбуйнейшых НПЗ Расеі і забясьпечваюць бэнзінам Маскву.
- 6 жніўня 2024 году Ўкраіна пачала апэрацыю ў Курскай вобласьці. 19 жніўня прэзыдэнт Украіны Ўладзімір Зяленскі заявіў, што пад кантролем Украіны ў ходзе апэрацыі Ўзброеных сілаў Украіны знаходзяцца 92 паселішчы Курскай вобласьці Расеі. Галоўнакамандуючы Ўзброенымі сіламі Ўкраіны Аляксандар Сырскі ўдакладніў, што такіх населеных пунктаў 82. Улады Ўкраіны заявілі пра стварэньне ваенных камэндатураў і арганізацыі перадачы «гуманітарнай дапамогі ў населеныя пункты, якія знаходзяцца пад кантролем Украіны». Экспэрты Інстытуту вывучэньня вайны, прааналізаваўшы заявы і відэаматэрыялы з геалякацыяй, выказалі меркаваньне, што Ўкраіна кантралюе ў Курскай вобласьці ня ўсю тэрыторыю ў заяўленых межах прасоўваньня.
- 16-18 жніўня ўкраінскія сілы падарвалі тры масты, якія мелі стратэгічнае значэньне для матэрыяльна-тэхнічнага забесьпячэньня групоўкі расейскіх войскаў ва Ўкраіне і вайсковай авіяцыі, якая базуецца ў Курскай вобласьці.
- 17 лістапада Джо Байдэн зьняў абмежаваньні на нанясеньне ўдараў амэрыканскай дальнабойнай зброяй па тэрыторыі Расеі.
- Незалежная праверка інфармацыі пра ваенныя дзеяньні, якую даюць афіцыйныя асобы розных бакоў, не заўсёды магчымая.