Для стварэньня групы засталося знайсьці яшчэ чатырох, але пакуль больш ніхто не адгукаецца. Часу засталося толькі да красавіка.
Янку Станкевічу паўтара годзіка. У верасьні ён пойдзе ў дзіцячы садок. Ягоныя тата Віталь і мама Аксана вельмі стараюцца знайсьці ў мікрараёне Фолюш Горадні 10 дзетак для ясельнай групы альбо 12 для рознаўзроставай з тым, каб у садку адкрылі для іх беларускамоўную групу. Аксана Станкевіч вельмі проста тлумачыць такое жаданьне:
— Мы ў сям’і размаўляем з мужам па-беларуску, і наш Янка зь першых дзён чуе беларускую мову. І свае першыя словы — тата, мама — таксама сказаў па-беларуску. І я вельмі баюся, што яму будзе няўтульна ў садку, калі ня будзе гучаць ягоная родная мова. Не загадваю, як будзе далей, але дашкольную падрыхтоўку ў садку вельмі б хацелася атрымаць па-беларуску. Каб зь ім там выхавальніцы гаварылі па-беларуску, каб былі сябры, якія будуць таксама гаварыць на роднай мове. І нам было б вельмі прыемна знайсьці людзей, якія б падзялялі нашы погляды, любілі нашу мову. Мы вельмі шкадуем, што беларуская мова сёньня амаль нідзе не ўжываецца, і вельмі б хацелі на сваім прыкладзе прапагандаваць яе.
І Віталь, і Аксана — яшчэ маладыя людзі, далёка да трыццаці. Атрымалі ў сталіцы вышэйшую адукацыю (Віталь — інжынэр, Аксана — юрыстка), працуюць у Горадні ў дзяржаўных установах. Яны ўжо зьвярталіся ў рана па месцы жыхарства наконт адкрыцьця беларускамоўнай групы ў садку. Віталь кажа, што там да іхнай прапановы паставіліся станоўча. Праўда, для таго, каб група працавала, патрэбна дзесяць чалавек.
Віталь Станкевіч
— Нам нават паабяцалі, што калі набяром групу, то больш ніякіх праблемаў мець ня будзем, паколькі ёсьць адпаведныя праграмы, ёсьць кваліфікаваныя кадры, падбяруць садок...
Аксана дадае, што спачатку стварылі групу ў сацыяльных сетках. Адазваліся 12 бацькоў, але, паводле яе, разлічваюць яны дакладна на 6 сем’яў, паколькі астатнія апошнім часам не выходзяць на сувязь.
— Мы нават былі трохі ўражаныя, колькі людзей цікавяцца тым, каб аддаць сваіх дзетак у беларускамоўны садок. На жаль, ня ўсе падтрымліваюць кантакт, і таму цяжка арыентавацца, колькі іх набярэцца да красавіка.
Віталь дадае, што водгукі на іхную ініцыятыву былі ў сацсетках розныя. Некаторыя людзі імкнуліся папракнуць іх у тым, што, маўляў, ствараюць для свайго дзіцяці нейкае прывілеяванае становішча, каб яно выхоўвалася ў невялікай групе, а ня так, як у астатніх.
— Мне, вядома, было трохі сьмешна такое чытаць. Я іх усіх запрашаў у гэтае прывілеяванае становішча, бо для нашага Янкі будзе толькі лепш, калі ён будзе мець больш сяброў у садку, потым пойдзе з імі вучыцца ў адну клясу — ну гэта ж проста натуральна.
Янка Станкевіч з мамай Аксанай
Віталь кажа, што калі трохі пацяплее, то пойдзе па сваім раёне разьвешваць аб’явы і спадзяецца, што яшчэ нехта адгукнецца. Ён наагул лічыць, што гэта рэальна, паколькі, паводле яго, беларуская мова ў жыцьці не стварае праблемаў, а наадварот дае новы стымул.
Ён вучыўся ў беларускай школе на Вілейшчыне, з маленства чуў мову ад сваіх бацькоў і бабуль, для яго яна натуральная.
— Проста людзям, відаць, трэба перастаць баяцца, што іх дзеці вырастуць непаўнавартаснымі, калі будуць вучыцца па-беларуску. Што будуць дрэнна разумець іншыя мовы і рабіць памылкі. Проста дзяцей трэба выхоўваць, а не аддаваць на волю вуліцы, кампаніі ці лёсу, даўшы ў рукі новы пляншэт. Дзецьмі, на мой погляд, трэба займацца, і тады яны будуць ведаць ня проста некалькі моў, а і матэматыку, і хімію, і іншыя прадметы.
Аксана распавядае, што з вопыту іхных сяброў у беларускіх групах заўсёды добрыя выхавальніцы, добра ставяцца да дзетак, і яна марыць, каб у ейнага Янкі была такая ж. Бо тады дзеткі з большай радасьцю ідуць у садок, цягнуцца да вывучэньня нечага новага.
— Мы ня думаем, што ў беларускай групе ў садку павінна быць нешта звышнатуральнае кшталту дарагіх цацак. Не, нашы дзеткі павінны мець усё тое ж, што і астатнія. Проста хацелася б, каб дзіця прыходзіла ў садок і чула з усіх бакоў беларускую мову.
Так зьбіраецца гісторыя сям’і Станкевічаў у здымках
Наагул і Віталь, і Аксана кажуць, што выхоўваць дзіця па-беларуску няпроста, паколькі не хапае беларускіх кніжак, цацак з галасамі, песьнямі па-беларуску. Віталь зазначае, што і набыць іх праблематычна:
— Асабліва нестае вось такіх мультымэдыйных забавак. Дзеткам цяпер важна, каб яны ня толькі рухаліся, але і каб органы слыху, зроку былі таксама задзейнічаныя, а цацак з беларускімі песьнямі ці проста словамі, літарамі нідзе няма. Прынамсі, мы ня маем. А дзеці любяць усё мацаць, і каб яно гаварыла, сьпявала і г.д.
Цікаўлюся напрыканцы нашае размовы ў сям’і Станкевічаў, ці здолеюць яны ўсё ж знайсьці неабходную колькасьць аднадумцаў, якія захочуць аддаць сваіх дзетак у беларускую групу? Аксана кажа, што будзе вельмі прыемна, калі ўдасца стварыць такую групу ў іх раёне. А Віталь дадае, што людзям ня варта зьвязваць беларускую групу ў садку зь нейкімі палітычнымі колерамі.
— Па-мойму, тут усё проста, нам трэба станавіцца самімі сабой, беларусамі, і ў гэтым няма нічога такога ні страшнага, ні зайздроснага. Для нас гэта ўсё натуральна, ня трэба нічога баяцца.