Што можа сказаць пра стан беларускага грамадзтва гісторыя з кантралёркай у аўтобусе, якую пабіў адзін з пасажыраў? Чаму гэтае здарэньне ўсхвалявала ўсё грамадзтва, чаму многія людзі выказвалі сымпатыі да дзеяньняў пасажыра? Ці можна сказаць, што ў Беларусі адбываецца тое, што немагчыма ў цывілізаваных краінах?
Цыганкоў: «Гісторыя з кантралёркай у тралейбусе стала адной з самых папулярных тэмаў дыскусій у інтэрнэце. Якія высновы можна зарабіць пра стан грамадзтва, пра псыхалягічны настрой беларусаў, улічваючы рэакцыю на гэтую гісторыю?»
Калінкіна: «Мне здаецца, што гэта найперш прыкмета таго, што ў грамадзтве вельмі высокі ўзровень агрэсіі. Што з боку кантралёркі, якая паводзіла сябе так, нібыта яна абараняе галоўныя дасягненьні радзімы, што з боку пасажыраў. Гэта вельмі прыкрая гісторыя. У любым выпадку, немагчыма глядзець, як зьбіваюць жанчыну, кім бы яна не была. Зь іншага боку, незразумелая такая ўзаемная нянавісьць аднаго чалавека да іншага. Як незразумелая й такая агрэсія кантралёркі. Таму ўсё гэта сьведчыць пра глыбокую псыхалягічную хваробу нашага грамадзтва».
Цыганкоў: «Пасьля першага відэа ў інтэрнэце зьявілася і другое, дзе гэтая кантралёрка паводзіла сябе вельмі груба, яшчэ год таму. І ў сваіх камэнтарах чытачы заяўлялі, што яе паводзіны добра вядомыя ў Наваполацку, што гэта самы страшны кантралёр у горадзе».
Калінкіна: «Так, натуральна, я гэта чытала. Але ў любым выпадку я не магу апраўдаць зьбіцьцё жанчыны. Выглядае, што гэта не зусім звычайны кантралёр. Мы ўсе езьдзім у грамадзкім транспарце і бачым, што часьцей за ўсё кантралёры — нармальныя людзі, і моцна не чапляюцца да дзяцей, нават да п’яных. Ім таксама цяжка жыць, як і пасажырам. Трэба быць сапраўды вельмі канфліктным чалавекам, каб так змагацца за той талёнчык. Але, паўтаруся, гэта не нагода да таго, каб цягаць жанчыну за валасы».
Цыганкоў: «Аляксандар, на вашу думку, ці магчымая ў іншых эўрапейскіх краінах такая сытуацыя, каб пасажыры адмаўляліся плаціць за білецік, і каб кантралёр рэзка, з ужываньнем сілы, нападаў на пасажыра?»
Старыкевіч: «Я б тут не казаў пра нейкую адмоўную ўнікальнасьць Беларусі ў дадзеным аспэкце. Мне падаецца, што Беларусь, нягледзячы на ўсе сёньняшнія хібы, зьвязаныя з уладай і станам пэўнай часткі грамадзтва, усё ж хутчэй адносіцца да цывілізаваных краінаў. У кожнай краіне можна знайсьці значна больш жудасныя рэчы. Казаць, што здарылася нешта такое неймавернае, што адрозьнівае Беларусь ад іншых, я б ня стаў».
Цыганкоў: «Я маю на ўвазе, што ў Беларусі ёсьць даўняя традыцыя недаверу ці нават нянавісьці да шараговых прадстаўнікоў улады. У заходніх краінах пасажыры не спрачаюцца з кантралёрамі і тым больш ня лезуць у бойку зь імі».
Старыкевіч: «Мы бачым амаль штодня па „Эўраньюс“, як дэманстранты уступаюць у бойку з паліцыянтамі, і гэта ня ёсьць чымсьці дзіўным. Так што я не падзяляю пакі падыход».
Цыганкоў: «На форумах у інтэрнэце многія выказвалі сваю падтрымку таму пасажыру, які пабіў кантралёрку. Чаму гэта адбываецца, пра што гэта сьведчыць?»
Калінкіна: «Мяне больш за ўсё зьдзівіла, што такія жарсьці разгарэліся за капейкі. А тое, што сымпатыі людзей былі на баку пасажыра — гэта ня дзіўна. У нас увогуле агульная баязьлівасьць у грамадзтве, і таму нават маленькі бунт выклікае падтрымку і сымпатыю. Людзі самі не гатовыя бунтаваць, але калі нехта за іх гэта робіць, яны гэта падтрымліваюць.
Па-другое, вы слушна казалі пра традыцыйнае стаўленьне да кантралёраў, вахцёраў, дробных чыноўнікаў як да самых нізкіх прадстаўнікоў улады, зь якімі і хапае толькі сілы спрачацца і нешта даказваць.
Цыганкоў: «Чаму гэтая гісторыя стала настолькі папулярнай? Можа, таму, што людзі ставяць сябе на месца ўдзельнікаў канфлікту й разважаюць, як бы яны паводзіліся ў такой сытуацыі?»
Старыкевіч: «Так, усе мы езьдзім у грамадзкім транспарце і сутыкаемся з кантралёрамі, бачым падобныя сытуацыі. Увогуле, кантралёр — нейкая культавая асоба ў нашым грамадзтве. Калісьці мяне моцна ўразіла ідэя паставіць помнік кантралёру. Не абстрактнаму, а канкрэтнаму, які стаяў на станцыі мэтро „Кастрычніцкая“ і вельмі зласьліва кідаўся на людзей, якія спрабавалі неяк прайсьці ў мэтро. Было вельмі дзіўна, калі адзін журналіст выступіў з ініцыятывай сабраць грошы на помнік гэтаму кантралёру. Дзякуй Богу, хапіла розуму, і нікуды далей гэта не пайшло. Аднак само тое, што такая ідэя ўзьнікла, сьведчыць, што кантралёр мае асаблівае становішча ў мазгах нашых грамадзянаў. Таму і ня дзіўна, што гэтая гісторыя стала такой папулярнай».
Калінкіна: «Мы ўжо былі сьведкамі, калі эмоцыі выплёскваюцца і на іншых узроўнях. Нядаўна адзін пэнсіянэр у Берасьцейскай вобласьці спрабаваў спаліць старшыню сельсавету разам з сабой, іншы сыпануў пяском у вочы такому ж кіраўніку.
У сытуацыі з кантралёрам кожны мог бачыць на відэа, як гэта ўсё адбывалася, таму гэта і стала такім папулярным. У нас увогуле ў масавай сьвядомасьці існуе такі падзел: ёсьць нейкія „высокія“ палітычныя тэмы, якія альбо нецікавыя, альбо імі страшна цікавіцца, і ёсьць побытавыя папулярныя тэмы.
Яшчэ раз паўтаруся, гэта брыдкае відэа. Вельмі непрыемна глядзець, што толькі адзін чалавек заступіўся за кантралёрку, і непрыемна глядзець, як яна, што сабака, кідаецца на маці зь дзецьмі. Гэта сьведчаньне глыбокай псыхалягічнай праблемы нашага грамадзтва».
Сьвятлана Калінкіна
Аляксандар Старыкевіч
Віталь Цыганкоў
На гэтыя пытаньні адказваюць галоўны рэдактар інтэрнэт-газэты «Салідарнасьць» Аляксандар Старыкевіч і шэф-рэдактар газэты «Народная воля» Сьвятлана Калінкіна.«Кантралёрка паводзіла сябе так, нібыта яна абараняе галоўныя дасягненьні радзімы»
Цыганкоў: «Гісторыя з кантралёркай у тралейбусе стала адной з самых папулярных тэмаў дыскусій у інтэрнэце. Якія высновы можна зарабіць пра стан грамадзтва, пра псыхалягічны настрой беларусаў, улічваючы рэакцыю на гэтую гісторыю?»
Калінкіна: «Мне здаецца, што гэта найперш прыкмета таго, што ў грамадзтве вельмі высокі ўзровень агрэсіі. Што з боку кантралёркі, якая паводзіла сябе так, нібыта яна абараняе галоўныя дасягненьні радзімы, што з боку пасажыраў. Гэта вельмі прыкрая гісторыя. У любым выпадку, немагчыма глядзець, як зьбіваюць жанчыну, кім бы яна не была. Зь іншага боку, незразумелая такая ўзаемная нянавісьць аднаго чалавека да іншага. Як незразумелая й такая агрэсія кантралёркі. Таму ўсё гэта сьведчыць пра глыбокую псыхалягічную хваробу нашага грамадзтва».
Цыганкоў: «Пасьля першага відэа ў інтэрнэце зьявілася і другое, дзе гэтая кантралёрка паводзіла сябе вельмі груба, яшчэ год таму. І ў сваіх камэнтарах чытачы заяўлялі, што яе паводзіны добра вядомыя ў Наваполацку, што гэта самы страшны кантралёр у горадзе».
Калінкіна: «Так, натуральна, я гэта чытала. Але ў любым выпадку я не магу апраўдаць зьбіцьцё жанчыны. Выглядае, што гэта не зусім звычайны кантралёр. Мы ўсе езьдзім у грамадзкім транспарце і бачым, што часьцей за ўсё кантралёры — нармальныя людзі, і моцна не чапляюцца да дзяцей, нават да п’яных. Ім таксама цяжка жыць, як і пасажырам. Трэба быць сапраўды вельмі канфліктным чалавекам, каб так змагацца за той талёнчык. Але, паўтаруся, гэта не нагода да таго, каб цягаць жанчыну за валасы».
«Беларусь усё ж хутчэй адносіцца да цывілізаваных краінаў»
Цыганкоў: «Аляксандар, на вашу думку, ці магчымая ў іншых эўрапейскіх краінах такая сытуацыя, каб пасажыры адмаўляліся плаціць за білецік, і каб кантралёр рэзка, з ужываньнем сілы, нападаў на пасажыра?»
Старыкевіч: «Я б тут не казаў пра нейкую адмоўную ўнікальнасьць Беларусі ў дадзеным аспэкце. Мне падаецца, што Беларусь, нягледзячы на ўсе сёньняшнія хібы, зьвязаныя з уладай і станам пэўнай часткі грамадзтва, усё ж хутчэй адносіцца да цывілізаваных краінаў. У кожнай краіне можна знайсьці значна больш жудасныя рэчы. Казаць, што здарылася нешта такое неймавернае, што адрозьнівае Беларусь ад іншых, я б ня стаў».
Цыганкоў: «Я маю на ўвазе, што ў Беларусі ёсьць даўняя традыцыя недаверу ці нават нянавісьці да шараговых прадстаўнікоў улады. У заходніх краінах пасажыры не спрачаюцца з кантралёрамі і тым больш ня лезуць у бойку зь імі».
Старыкевіч: «Мы бачым амаль штодня па „Эўраньюс“, як дэманстранты уступаюць у бойку з паліцыянтамі, і гэта ня ёсьць чымсьці дзіўным. Так што я не падзяляю пакі падыход».
Цыганкоў: «На форумах у інтэрнэце многія выказвалі сваю падтрымку таму пасажыру, які пабіў кантралёрку. Чаму гэта адбываецца, пра што гэта сьведчыць?»
«Нават маленькі бунт выклікае падтрымку і сымпатыю»
Калінкіна: «Мяне больш за ўсё зьдзівіла, што такія жарсьці разгарэліся за капейкі. А тое, што сымпатыі людзей былі на баку пасажыра — гэта ня дзіўна. У нас увогуле агульная баязьлівасьць у грамадзтве, і таму нават маленькі бунт выклікае падтрымку і сымпатыю. Людзі самі не гатовыя бунтаваць, але калі нехта за іх гэта робіць, яны гэта падтрымліваюць.
Па-другое, вы слушна казалі пра традыцыйнае стаўленьне да кантралёраў, вахцёраў, дробных чыноўнікаў як да самых нізкіх прадстаўнікоў улады, зь якімі і хапае толькі сілы спрачацца і нешта даказваць.
Цыганкоў: «Чаму гэтая гісторыя стала настолькі папулярнай? Можа, таму, што людзі ставяць сябе на месца ўдзельнікаў канфлікту й разважаюць, як бы яны паводзіліся ў такой сытуацыі?»
«Кантралёр мае асаблівае становішча ў мазгах нашых грамадзянаў»
Старыкевіч: «Так, усе мы езьдзім у грамадзкім транспарце і сутыкаемся з кантралёрамі, бачым падобныя сытуацыі. Увогуле, кантралёр — нейкая культавая асоба ў нашым грамадзтве. Калісьці мяне моцна ўразіла ідэя паставіць помнік кантралёру. Не абстрактнаму, а канкрэтнаму, які стаяў на станцыі мэтро „Кастрычніцкая“ і вельмі зласьліва кідаўся на людзей, якія спрабавалі неяк прайсьці ў мэтро. Было вельмі дзіўна, калі адзін журналіст выступіў з ініцыятывай сабраць грошы на помнік гэтаму кантралёру. Дзякуй Богу, хапіла розуму, і нікуды далей гэта не пайшло. Аднак само тое, што такая ідэя ўзьнікла, сьведчыць, што кантралёр мае асаблівае становішча ў мазгах нашых грамадзянаў. Таму і ня дзіўна, што гэтая гісторыя стала такой папулярнай».
Калінкіна: «Мы ўжо былі сьведкамі, калі эмоцыі выплёскваюцца і на іншых узроўнях. Нядаўна адзін пэнсіянэр у Берасьцейскай вобласьці спрабаваў спаліць старшыню сельсавету разам з сабой, іншы сыпануў пяском у вочы такому ж кіраўніку.
У сытуацыі з кантралёрам кожны мог бачыць на відэа, як гэта ўсё адбывалася, таму гэта і стала такім папулярным. У нас увогуле ў масавай сьвядомасьці існуе такі падзел: ёсьць нейкія „высокія“ палітычныя тэмы, якія альбо нецікавыя, альбо імі страшна цікавіцца, і ёсьць побытавыя папулярныя тэмы.
Яшчэ раз паўтаруся, гэта брыдкае відэа. Вельмі непрыемна глядзець, што толькі адзін чалавек заступіўся за кантралёрку, і непрыемна глядзець, як яна, што сабака, кідаецца на маці зь дзецьмі. Гэта сьведчаньне глыбокай псыхалягічнай праблемы нашага грамадзтва».