Пра Мікалая Аўтуховіча ў Ваўкавыску часта кажуць, як пра фундатара: ён дапамагаў дзіцячым дамам, храмам, асобным людзям даваў сродкі на мэдычныя апэрацыі, уважліва ставіўся да тых, хто зьвяртаўся да яго за дапамогай.
Пра гэты добра ведае ваўкавыскі прадпрымальнік Мікалай Кавальчук:
“Я ведаю, што гэта адзін з нямногіх прадпрымальнікаў, які дапамагаў амаль усім, хто да яго зьвяртаўся. І адукацыі, і Таварыству аўганцаў, і тым, хто з хваробамі ішоў... Чалавек, які сам зарабіў гэтыя грошы, іх не шкадаваў для іншых. Яго нельга было назваць жлабом...”.
Узгадвае былая дырэктарка Ваўкавыскага дзіцячага дома Людміла Паўлючык:
“Вось ўявіце сабе, што трэба весьці дзіця ў менскі аэрапорт. Давесьці няма чым, ніхто ня хоча напружвацца, нікога гэта не цікавіць. Тэлефаную да Аўтуховіча, ён адразу на гэта рэагуе дапамагае падвесьці. А для нас гэта былі шалёныя сродкі.
Да 1 верасьня патрэбныя, да прыкладу, контурныя карты дзецям, а іх табе ніхто не купіць, бо усім грошы патрэбныя, а Аўтуховіч купляў. Ішла ў магазін набірала, праўда, ён кантраляваў, бо хацеў ведаць, што дзецям купляюць. Аўтуховіч любіў адрасную дапамогу. А я заўсёды ведала, што кожны верасень, калі ў мяне нечага няма, то іду да Аўтуховіча – ён не адмаўляў”.
“Я ведаю, што гэта адзін з нямногіх прадпрымальнікаў, які дапамагаў амаль усім, хто да яго зьвяртаўся. І адукацыі, і Таварыству аўганцаў, і тым, хто з хваробамі ішоў... Чалавек, які сам зарабіў гэтыя грошы, іх не шкадаваў для іншых. Яго нельга было назваць жлабом...”.
Узгадвае былая дырэктарка Ваўкавыскага дзіцячага дома Людміла Паўлючык:
“Вось ўявіце сабе, што трэба весьці дзіця ў менскі аэрапорт. Давесьці няма чым, ніхто ня хоча напружвацца, нікога гэта не цікавіць. Тэлефаную да Аўтуховіча, ён адразу на гэта рэагуе дапамагае падвесьці. А для нас гэта былі шалёныя сродкі.
Да 1 верасьня патрэбныя, да прыкладу, контурныя карты дзецям, а іх табе ніхто не купіць, бо усім грошы патрэбныя, а Аўтуховіч купляў. Ішла ў магазін набірала, праўда, ён кантраляваў, бо хацеў ведаць, што дзецям купляюць. Аўтуховіч любіў адрасную дапамогу. А я заўсёды ведала, што кожны верасень, калі ў мяне нечага няма, то іду да Аўтуховіча – ён не адмаўляў”.