Старшыня Белтэлерадыёкампаніі Генадзь Давыдзька выдаў кнігу сваіх вершаў, мініятур і фраз пад назвай «Лов слов».
Усе творы — на рускай мове. Кніга выдадзена выдавецкім прыватным унітарным прадпрыемствам «Кніжны Дом» накладам у 525 асобнікаў. Надрукаваная на дзяржаўным прадпрыемстве «Беларускі дом друку». У менскай «Цэнтральнай» кнігарні яе прадавалі за 198 тысяч рублёў.
Афарызмы Генадзя Давыдзькі
«Журналисты, как домашние животные, бывают необходимыми, полезными, опасными (для чужих), но никогда не бывают независимыми. А дикие (независимые) животные долго не живут, их легко отследить по кучкам...»
«Правда — это ложь, в которую поверили»
«Собака при хорошем хозяине может прожить пятнадцать лет. Человек же при хорошем хозяине может прожить не одну, а несколько собачьих жизней».
«Жизнь — это террористический акт, ответственность за который берет на себя сам исполнитель».
«Война — пляска металла на горячей человечине».
«Не красота, а „Тра-та-та“ спасет мир».
«Почему-то самые трезвые мысли приходят с похмелья».
«Если ты за целый день ничего нового для себя не открыл, то вечером открой хотя бы бутылку водки».
«Во рту пахло печенью. Плохо, что собственной».
«Водка, конечно, гадость, но как сближает».
«Трансвистит — человек, который свистит, когда ему грустно».
«Если хочешь сменить пол, значит, у тебя проблема с крышей».
«Женщина-политик — недолюбленная. Мужчина-политик — ее муж».
«Человек не венец, а пи...ец природы».
«К сожалению, многих мужиков по жизни ведет не голова, а головка».
«Ягодицы со временем становятся пороховницами».
«Групповой танец живота — выход правительства».
Чарнякевіч: Графаманы ня часта займаюць такія высокія пасады.
Літаратуразнаўца Ціхан Чарнякевіч зьдзіўлены, што кніга Генадзя Давыдзькі «Лов слов» выдадзена такім вялікім накладам і прадаецца ў кнігарнях. «Гэта поўны абсурд, што такія кнігі могуць са спакойнай душой і пры свабоднай волі выдавацца на паперы і прадавацца ў крамах. Калі ўжо ёсьць такое жаданьне, то надрукуй там у ста асобніках і раздай сваім прыхільнікам ці сваякам. Але ў крамах прадаваць — гэта ўжо ніжэйшы пілятаж».
Ціхан Чарнякевіч адзначае, што Генадзь Давыдзька — гэта «спадчыньнік Анатоля Рубінава і ўсёй гэтай браціі»:
— Такіх кніжак у нас выпускаецца даволі шмат. Дзясяткі можна назваць, калі пакорпацца ў сховішчах Нацыянальнай бібліятэкі. Яны звычайна выдадзеныя за свой кошт. Але далёка ня кожны аўтар зьяўляецца нейкім прыкметным чыноўнікам. Графаманы ня маюць ніякай клясыфікацыі ці градацыі. Проста ім конча трэба выдаць сваю кнігу, і гэта іх галоўная інтэнцыя. Таму гэта паказвае культурны ўзровень нашага чыноўніцтва. Калі параўнаць з Генадзем Бураўкіным, то гэта адразу становіцца відавочным.
— Навошта такім чыноўнікам, як Рубінаў ці Давыдзька, выдаваць яшчэ і свае кнігі?
— Яны лічаць гэта адлюстраваньнем сваёй душы. Як людзі нарцысічнага тэмпэрамэнту яны ня могуць гэтым не падзяліцца. І адпаведна друкуюць кнігі. Звычайна гэта і адбываецца сярод нарцысічных таварышаў. Двухтомнік таго ж Рубінава выходзіў у дзяржаўным выдавецтве. Але такія кнігі выдаюцца таксама дзеля ўласнай пацехі за свае грошы. Дарэчы, у графаманаў ёсьць шмат сяброў, якія з задавальненьнем слухаюць адзін аднаго, ладзяць нават вечарыны. Проста ня часта яны займаюць такія высокія пасады. Я думаю, калі б міністры ці кіраўнікі тэлекампаній суседніх краін выпусьцілі такую кнігу, то яны паляцелі б адразу. Яны там вельмі моцна сочаць за сваёй рэпутацыяй. А тут як чыноўнік проста прызначаецца, то яму і на рэпутацыю сваю зважаць асабліва не даводзіцца. Усё залежыць ад волі таго, хто прызначыў, а не грамадзкага кантролю.
