(Карэспандэнт: ) “Ці не апасаецеся вы езьдзіць тралейбусамі, і ці дастатковыя меры бясьпекі прымаюць улады ў зьвязку з апошнімі здарэньнямі?”
(Студэнтка: ) “Я вельмі хвалююся, калі сядаю ў тралейбус, я намагаюся езьдзіць як мага радзей. Таму што гэтыя выпадкі дзейнічаюць на людзей. Ва ўнівэрсытэце, дзе я вучуся, мы размаўлялі на гэтую тэму, і ўсе дзяўчаты вырашылі, што лепей прайсьціся пешкі, альбо ехаць на аўтобусе ці мэтро. А ў тралейбус альбо ўвогуле не сядаць, альбо не трымацца за парэнчы. Я лічу, што ніякіх мераў не прымаецца. Няма ні загадаў, ні вымоваў”.
(Спадар: ) “Ніколі не задумваўся над тым, баюся я ці не. Я ня вельмі часта карыстаюся грамадзкім транспартам і, у прыватнасьці, тралейбусам. Калі я і буду езьдзіць тралейбусам, то з апаскай буду дакранацца да парэнчаў і да любой дэталі тралейбуса, знаходзячыся на зямлі. Я ня чуў, якія меры прымаюцца. Адзінае, я чуў, што выплацілі родным загінулай дзяўчыны 5 тысяч эўра. Я лічу, што гэтая сума ў параўнаньні з чалавечым жыцьцём нічога ня вартая”.
(Спадарыня: ) “Ці апасаюся? Я ўвогуле намагаюся грамадзкім транспартам ня езьдзіць. А наконт нашай улады... Я ўвогуле ня ведаю, якія прымаюцца меры, таму мне цяжка сказаць”.
(Дзяўчына: ) “Я намагаюся ня езьдзіць тралейбусамі, і думаю, што гэта віна кіроўцаў. Яны павінны больш адказна даглядаць абсталяваньне тралейбусаў”.
(Спадар: ) “Мушу езьдзіць, што зробіш. Я ня ведаю, абрэзаныя парэнчы, аголеныя. Мяне адзін раз ударыла вельмі моцна, я нават паваліўся”.
(Спадар: ) “Каб нейкія меры прыняць, трэба, відаць, замяніць увесь тралейбусны парк. Калі ёсьць на гэта грошы, то, можа быць, трэба прымаць меры. А калі няма то, што зробіш”.
(Спадар: ) “Баюся страшна”.
(Карэспандэнт: ) “А ці дастаковыя меры прымаюць улады, каб прадухіліць такія выпадкі?”
(Спадар: ) “Відаць, грошай у іх няма. Ня надта дастатковыя”.
(Дзяўчына: ) “Не, відаць, не баюся. Можа, падсьвядома і ёсьць страх, але ж трэба неяк дабірацца да месца”.
Гл. таксама Шосты запар чалавек пацярпеў ад электратоку ў сталічным тралейбусе
(Студэнтка: ) “Я вельмі хвалююся, калі сядаю ў тралейбус, я намагаюся езьдзіць як мага радзей. Таму што гэтыя выпадкі дзейнічаюць на людзей. Ва ўнівэрсытэце, дзе я вучуся, мы размаўлялі на гэтую тэму, і ўсе дзяўчаты вырашылі, што лепей прайсьціся пешкі, альбо ехаць на аўтобусе ці мэтро. А ў тралейбус альбо ўвогуле не сядаць, альбо не трымацца за парэнчы. Я лічу, што ніякіх мераў не прымаецца. Няма ні загадаў, ні вымоваў”.
(Спадар: ) “Ніколі не задумваўся над тым, баюся я ці не. Я ня вельмі часта карыстаюся грамадзкім транспартам і, у прыватнасьці, тралейбусам. Калі я і буду езьдзіць тралейбусам, то з апаскай буду дакранацца да парэнчаў і да любой дэталі тралейбуса, знаходзячыся на зямлі. Я ня чуў, якія меры прымаюцца. Адзінае, я чуў, што выплацілі родным загінулай дзяўчыны 5 тысяч эўра. Я лічу, што гэтая сума ў параўнаньні з чалавечым жыцьцём нічога ня вартая”.
(Спадарыня: ) “Ці апасаюся? Я ўвогуле намагаюся грамадзкім транспартам ня езьдзіць. А наконт нашай улады... Я ўвогуле ня ведаю, якія прымаюцца меры, таму мне цяжка сказаць”.
(Дзяўчына: ) “Я намагаюся ня езьдзіць тралейбусамі, і думаю, што гэта віна кіроўцаў. Яны павінны больш адказна даглядаць абсталяваньне тралейбусаў”.
(Спадар: ) “Мушу езьдзіць, што зробіш. Я ня ведаю, абрэзаныя парэнчы, аголеныя. Мяне адзін раз ударыла вельмі моцна, я нават паваліўся”.
(Спадар: ) “Каб нейкія меры прыняць, трэба, відаць, замяніць увесь тралейбусны парк. Калі ёсьць на гэта грошы, то, можа быць, трэба прымаць меры. А калі няма то, што зробіш”.
(Спадар: ) “Баюся страшна”.
(Карэспандэнт: ) “А ці дастаковыя меры прымаюць улады, каб прадухіліць такія выпадкі?”
(Спадар: ) “Відаць, грошай у іх няма. Ня надта дастатковыя”.
(Дзяўчына: ) “Не, відаць, не баюся. Можа, падсьвядома і ёсьць страх, але ж трэба неяк дабірацца да месца”.
Гл. таксама Шосты запар чалавек пацярпеў ад электратоку ў сталічным тралейбусе
