Лінкі ўнівэрсальнага доступу

У Купалаўскім тэатры - прэм’ера Коласавага “Сымона-музыкі”


Валянціна Аксак, Менск Скрыпка, Шапэн і пустыя жалезныя бочкі – такая клясыка ў суправаджэньні сучасных вулічных інструмэнтаў гучыць сёньня са сцэны Купалаўскага тэатру. Музыка стала галоўным героем новага спэктаклю па знакамітай паэме Якуба Коласа “Сымон-музыка”, які паставіў Мікалай Пінігін. Сёньня ўвечары - першы паказ спэктаклю шырокай публіцы, а на перадпрэм’ерным праглядзе пабывала нашая карэспандэнтка.

Пра новы спэктакль Мікалая Пінігіна прэса пісала задоўга да прэм’еры, а гледачы ў чаканьні пачуць сучаснае гучаньне клясыкі раскупілі квіткі на прэм’еру за некалькі месяцаў наперад. І не памыліліся. Коласава трагедыя адрынутага роднымі Сымона з волі Пінігіна ператварылася ў музычную містэрыю. Рэжысэр, напісаўшы сцэнічную вэрсію, выступіў суаўтарам народнага паэта. А вясёлыя вершы для песьняў жабракоў дапісаў за Коласа Леанід Дранько-Майсюк.

(Дранько-Майсюк:) “Я сябе адчуваю не суаўтарам Якуба Коласа, проста адданым прыхільнікам і яго творчасьці, і рэжысэра Мікалая Пінігіна”.

Пінігін насыціў Коласаў тэкст жыцьцялюбствам, узьнёсласьцю, чараўніцтвам, пакінуўшы за сцэнай усе знаёмыя са школьнае праграмы бунтарскія строфы паэмы. Вось як ён тлумачыць свой выбар.

(Пінігін:) “Яны адрозьніваюцца ня шмат адзін ад аднаго: фіналам, які мне не падыходзіць, таму што там няма сцэнічнай дзеі, і трошкі “Брацьця мае, беларусы…” вось гэты тэкст. Я не хацеў бы, каб са сцэны Купалаўскага тэатру гучала: “Кляты лях, маскаль паганы…” Справа ў тым, што і так усё зразумела. Мне хацелася больш агульную філязофскую тэму зрабіць тут, а не палітычныя адштурхоўваньні адзін ад аднаго”.

Публіка Пінігінскае прачытаньне клясыкі прыняла. Пра свае першыя ўражаньні гаворыць паэт Леанід Дранько-Майсюк.

(Дранько-Майсюк:) “Такое ўражаньне, як быццам бы я ішоў па палявой дарозе і знайшоў скарб, пра які доўга-доўга марыў, і вось ён перада мною”.

У знакамітым спэктаклі Мікалая Пінігіна паводле Купалавых “Тутэйшых” фінал змушае залю ўставаць і скандаваць неўміручае “Жыве Беларусь”. “Сымон-музыка” завяршаецца лірыка-рамантычнай сцэнай уваскрэсеньня Сымонавай каханай, а сучасны ўзьнёслы патас гучыць напрыканцы першае дзеі, калі скрушнае Коласава выслоўе пра марнасьць талентаў народных раптам ператвараецца ў магутную энэргетыку надзеі, якую ўтвараюць знаёмыя гукі вулічных бубнаў, на якіх так удала нядаўна сыгралі музыкі на поўдзень ад Беларусі.
Ігар Лосік Кацярына Андрэева Ірына Слаўнікава Марына Золатава Андрэй Кузьнечык
XS
SM
MD
LG