Чаканага трыюмфу лідэра нямецкіх кансэрватараў Ангелы Мэркель не адбылося. Хрысьціянскія дэмакраты ўсяго толькі зь невялікай перавагай перамаглі левацэнтрысцкую фракцыю на чале з Герхардам Шрэдэрам. Вынікам – размыты палітычны пэйзаж, ва ўмовах якога наўрад ці магчыма будзе сфармаваць моцны ўрад.
Ня толькі Мэркель з калегамі засмучаныя гэтым. Не збыліся спадзяваньні Брусэлю, дзе старшыня Эўракамісіі Хасэ Мануэль Бароза спадзяваўся атрымаць падтрымку сваім плянам лібэралізацыі ад самай буйной эўрапейскай дзяржавы. Таксама ў Лёндане брытанскі прэм''ер-міністар Тоні Блэр зьвязваў інтарэсы з Ангелай Мэркель дзеля рэфармаваньня Эўразьвязу паводле той мадэлі свабоднага рынку, якую ён стварыў у сваёй краіне. Тыя ж тры месяцы, якія Вялікая Брытанія старшынюе ў Эўразьвязе, як лічаць аналітыкі, вызначыліся глыбокай маўклівасьцю Лёндану і бязьдзейнасьцю Брусэлю. Эўразьвяз плыве па цячэньні. Спачатку Францыя і Нідэрлянды адхілілі эўрапейскую канстытуцыю. Затым лідэры краінаў Эўразьвязу не змаглі дамовіцца пра бюджэт. Цяпер вось брытанскае старшынства выявілася нясьмелым і апатычным.
Нерашучыя нямецкія выбары толькі пагоршылі сытуацыю. Марка Інсэрці, аналітык з Цэнтру дасьледаваньня эўрапейскай палітыкі ў Брусэлі лічыць, што адносная параза Ангелы Мэркель зблытала прагнозы пра тое, што ў Эўразьвязе паўстане яркае сузор''е лідэраў, якія выступаюць за свабодны рынак, – Тоні Блэр, Ангела Мэркель і амбітны францускі кандыдат на прэзыдэнта, міністар унутраных спраў Ніколя Сарказі.
(Інсэрці: ) “Палітолягі, стала зразумелым, ня мелі рацыі ня толькі ў Нямеччыне, але таксама і ў Францыі. У чэрвені і ліпені кожны казаў пра Мэркель і Сарказі як пра новы дынамічны дуэт на эўрапейскай сцэне. Людзі размаўлялі зь імі так, як нібыта яны ўжо былі пры ўладзе. Чакалася таксама, што іхны прыход да ўлады будзе азначаць і ўзмацненьне новай франка-нямецкай восі, у якую уключаць Вялікую Брытанію і ўвогуле ўсе большыя дзяржавы Эўразьвязу.”
Францыя і Нямеччына маюць шмат выбаршчыкаў, якія знаходзяцца ў апазыцыі да рэформаў глябалізацыі. Яны лічаць іх пагрозаю сваёй бясьпецы і ўзроўню жыцьця. Рашэньне Шрэдэра застацца ва ўладзе ў Бэрліне таксама азначае, што сур''ёзныя раны, выкліканыя спрэчкай пра вайну ў Іраку, яшчэ маглі не загаіцца ў Эўропе. Герхард Шрэдэр і францускі прэзыдэнт Жак Шырак выступалі супраць інтэрвэнцыі ў Ірак, а значыць, і супраць праамэрыканскай палітыкі Тоні Блэра ў гэтым пытаньні. Мэркель бліжэй да Вашынгтону, і калі яна даможацца фармаваньня новага ўраду, тады можна будзе чакаць паляпшэньня амэрыканска-нямецкіх дачыненьняў.
Ня толькі Мэркель з калегамі засмучаныя гэтым. Не збыліся спадзяваньні Брусэлю, дзе старшыня Эўракамісіі Хасэ Мануэль Бароза спадзяваўся атрымаць падтрымку сваім плянам лібэралізацыі ад самай буйной эўрапейскай дзяржавы. Таксама ў Лёндане брытанскі прэм''ер-міністар Тоні Блэр зьвязваў інтарэсы з Ангелай Мэркель дзеля рэфармаваньня Эўразьвязу паводле той мадэлі свабоднага рынку, якую ён стварыў у сваёй краіне. Тыя ж тры месяцы, якія Вялікая Брытанія старшынюе ў Эўразьвязе, як лічаць аналітыкі, вызначыліся глыбокай маўклівасьцю Лёндану і бязьдзейнасьцю Брусэлю. Эўразьвяз плыве па цячэньні. Спачатку Францыя і Нідэрлянды адхілілі эўрапейскую канстытуцыю. Затым лідэры краінаў Эўразьвязу не змаглі дамовіцца пра бюджэт. Цяпер вось брытанскае старшынства выявілася нясьмелым і апатычным.
Нерашучыя нямецкія выбары толькі пагоршылі сытуацыю. Марка Інсэрці, аналітык з Цэнтру дасьледаваньня эўрапейскай палітыкі ў Брусэлі лічыць, што адносная параза Ангелы Мэркель зблытала прагнозы пра тое, што ў Эўразьвязе паўстане яркае сузор''е лідэраў, якія выступаюць за свабодны рынак, – Тоні Блэр, Ангела Мэркель і амбітны францускі кандыдат на прэзыдэнта, міністар унутраных спраў Ніколя Сарказі.
(Інсэрці: ) “Палітолягі, стала зразумелым, ня мелі рацыі ня толькі ў Нямеччыне, але таксама і ў Францыі. У чэрвені і ліпені кожны казаў пра Мэркель і Сарказі як пра новы дынамічны дуэт на эўрапейскай сцэне. Людзі размаўлялі зь імі так, як нібыта яны ўжо былі пры ўладзе. Чакалася таксама, што іхны прыход да ўлады будзе азначаць і ўзмацненьне новай франка-нямецкай восі, у якую уключаць Вялікую Брытанію і ўвогуле ўсе большыя дзяржавы Эўразьвязу.”
Францыя і Нямеччына маюць шмат выбаршчыкаў, якія знаходзяцца ў апазыцыі да рэформаў глябалізацыі. Яны лічаць іх пагрозаю сваёй бясьпецы і ўзроўню жыцьця. Рашэньне Шрэдэра застацца ва ўладзе ў Бэрліне таксама азначае, што сур''ёзныя раны, выкліканыя спрэчкай пра вайну ў Іраку, яшчэ маглі не загаіцца ў Эўропе. Герхард Шрэдэр і францускі прэзыдэнт Жак Шырак выступалі супраць інтэрвэнцыі ў Ірак, а значыць, і супраць праамэрыканскай палітыкі Тоні Блэра ў гэтым пытаньні. Мэркель бліжэй да Вашынгтону, і калі яна даможацца фармаваньня новага ўраду, тады можна будзе чакаць паляпшэньня амэрыканска-нямецкіх дачыненьняў.
