Вёска Старое Сяло Веткаўскага раёну адносіцца да зоны, дзе ўзровень радыяцыі складае 5—10 кюры. Жыве тут больш за паўтысячы чалавек. Грамадзкай лазьні ў вёсцы ня стала ў сярэдзіне 1990-х гадоў. Распавядае жыхарка вёскі, пэнсіянэрка сталага веку:
(Пэнсіянэрка: ) “Развалілі лазьню. Будавалі лазьню, стараліся. Я сама асабіста будавала лазьню. Цягалі перамычкі на сабе, цягалі ўсё на сабе, а яны развалілі. Адны сьцены засталіся ад лазьні”.
(Карэспандэнт: ) “А дзе цяпер людзі мыюцца?”
(Пэнсіянэрка: ) “А хто дзе папала мыецца. У начоўках”.
Старасельцы згадваюць, што на загад колішняга дырэктара мясцовай гаспадаркі шыфэр з лазьні скарысталі на будаўніцтва летняга загону для саўгаснага статку.
(Леанід: ) “Дах зьнялі. Каб кароваў даіць, павець шыфэрам накрылі. А людзям няма дзе памыцца”, — кажа рабочы, які назваўся Леанідам.
Бяз лазьні вяскоўцам складана жыць, захоўваць гігіену. Распавядае спадарыня Тацяна, пэнсіянэрка з вуліцы Каапэратыўнай:
(Тацяна: ) “Лазьня патрэбная кожнаму чалавеку. Як жа безь яе?! Ваннаў у нас няма. У дзяцей у школе ўжо вошы знаходзяць”.
Пасьля Чарнобылю ў Веткаўскім раёне засталося ўсяго пятнаццаць калгасаў і саўгасаў. Але бальшыня нават цэнтральных сядзібаў гэтых гаспадарак ня маюць грамадзкіх лазьняў.
Гаворыць галоўны санітарны доктар раёну Аляксандар Тарасенка:
(Тарасенка: ) “Складанае пытаньне. Грамадзкія лазьні павінны быць хаця б у цэнтрах гаспадарак. Рашэньні на гэты конт прымаліся, але выконваюцца яны цяжка. Наколькі ведаю, у вёсках толькі чатыры лазьні на пятнаццаць гаспадарак. Людзям складана захоўваць асабістую гігіену. У вёсцы Вялікія Нямкі багата прыватных лазьняў, але такое становішча далёка ня ўсюды. Многія грамадзкія лазьні, як у Старым Сяле, разбураныя. Іх наўрад ці мэтазгодна аднаўляць, лепей ужо новыя будаваць. Такая ў нас сытуацыя з лазьнямі”.
На жаль, Веткаўскі раён не зьяўляецца выключэньнем сярод чарнобыльскіх раёнаў. Людзям няма дзе памыцца ў бальшыні моцна заражаных радыяцыяй вёсак. І на пытаньне, дзе яны мыюцца, адказваюць “У рэчцы”, альбо, як старасельцы:
(Жанчына са Старога Сяла: ) “У возеры!”
(Карэспандэнт: ) “А зімою?”
(Жанчына са Старога Сяла: ) “А колькі той зімы?!”
(Пэнсіянэрка: ) “Развалілі лазьню. Будавалі лазьню, стараліся. Я сама асабіста будавала лазьню. Цягалі перамычкі на сабе, цягалі ўсё на сабе, а яны развалілі. Адны сьцены засталіся ад лазьні”.
(Карэспандэнт: ) “А дзе цяпер людзі мыюцца?”
(Пэнсіянэрка: ) “А хто дзе папала мыецца. У начоўках”.
Старасельцы згадваюць, што на загад колішняга дырэктара мясцовай гаспадаркі шыфэр з лазьні скарысталі на будаўніцтва летняга загону для саўгаснага статку.
(Леанід: ) “Дах зьнялі. Каб кароваў даіць, павець шыфэрам накрылі. А людзям няма дзе памыцца”, — кажа рабочы, які назваўся Леанідам.
Бяз лазьні вяскоўцам складана жыць, захоўваць гігіену. Распавядае спадарыня Тацяна, пэнсіянэрка з вуліцы Каапэратыўнай:
(Тацяна: ) “Лазьня патрэбная кожнаму чалавеку. Як жа безь яе?! Ваннаў у нас няма. У дзяцей у школе ўжо вошы знаходзяць”.
Пасьля Чарнобылю ў Веткаўскім раёне засталося ўсяго пятнаццаць калгасаў і саўгасаў. Але бальшыня нават цэнтральных сядзібаў гэтых гаспадарак ня маюць грамадзкіх лазьняў.
Гаворыць галоўны санітарны доктар раёну Аляксандар Тарасенка:
(Тарасенка: ) “Складанае пытаньне. Грамадзкія лазьні павінны быць хаця б у цэнтрах гаспадарак. Рашэньні на гэты конт прымаліся, але выконваюцца яны цяжка. Наколькі ведаю, у вёсках толькі чатыры лазьні на пятнаццаць гаспадарак. Людзям складана захоўваць асабістую гігіену. У вёсцы Вялікія Нямкі багата прыватных лазьняў, але такое становішча далёка ня ўсюды. Многія грамадзкія лазьні, як у Старым Сяле, разбураныя. Іх наўрад ці мэтазгодна аднаўляць, лепей ужо новыя будаваць. Такая ў нас сытуацыя з лазьнямі”.
На жаль, Веткаўскі раён не зьяўляецца выключэньнем сярод чарнобыльскіх раёнаў. Людзям няма дзе памыцца ў бальшыні моцна заражаных радыяцыяй вёсак. І на пытаньне, дзе яны мыюцца, адказваюць “У рэчцы”, альбо, як старасельцы:
(Жанчына са Старога Сяла: ) “У возеры!”
(Карэспандэнт: ) “А зімою?”
(Жанчына са Старога Сяла: ) “А колькі той зімы?!”
