(Карэспандэнтка: ) “Як вы ставіцеся да патрабаваньня міжнароднай супольнасьці аб вызваленьні Міхаіла Марыніча?”
(Спадар: ) “Станоўча, бо калі яны на гэта рэагуюць, то ведаюць што там і як. Я ня ведаю ўсіх падрабязнасьцяў гэтай справы, але тое, што ў нас улады робяць што хочуць, гэта адназначна. Таму я — за”.
(Спадар: ) “Я так разумею, што і павінны зьвяртаць на гэта ўвагу. Ва ўсім сьвеце так адбываецца, а мы ж не на нейкай ізаляванай высьпе знаходзімся, а ў цэнтры Эўропы”.
(Спадар: ) “Станоўча стаўлюся да гэтага, бо людзям трэба дапамагаць, справядлівасьць павінна быць”.
(Юнак: ) “Я лічу, што лідэры замежных краінаў ня маюць права лезьці ў нашую палітыку. У іх ёсьць свае праблемы — вось няхай яны іх і вырашаюць. А ў нас свае, і мы іх таксама будзем вырашаць”.
(Юначка: ) “Я лічу, што калі яны надзяляюць нас сваёй увагай, то гэта варта таго. Акрамя таго, мы меншая краіна і мусім прыслухоўвацца да іхнага меркаваньня”.
(Юнак: ) “Гэта вельмі добра, бо Марыніча трэба вызваляць. Палітыка, якую цяпер праводзіць нашая дзяржава, яна таталітарная і вельмі мала людзей яе падтрымлівае. Я таксама не падтрымліваю. Няма свабоды”.
(Спадар: ) “Я вам адкажу словамі з кінафільму “Месца сустрэчы зьмяніць нельга”: злодзей павінны сядзець у турме. Справа Марыніча чыста крымінальная, па-мойму”.
(Спадар: ) “Я лічу, што, канечне, гэтая справа палітычная. Бо тыя вінавачаньні, якія яму выставілі і паводле якіх пасадзілі ў турму, яны высмактаныя з пальца. І гэта зразумела ўсім абсалютна”.
(Юначка: ) “Справа Марыніча, безумоўна, палітычная. Гэтыя кампутары — толькі ход такі. На маю думку, міжнародная супольнасьць мае рацыю, што патрабуе ягонага вызваленьня”.
(Юнак: ) “Калі ў нашай краіне нехта нешта ня так робіць ці думае, і яго за гэта саджаюць у турму, то гэта не зусім добра. Дзіўна, што на гэта зьвяртаюць увагу ў сьвеце, а нашыя людзі не заўважаюць”.
(Юначка: ) “Увогуле патрэбна, канечне, каб хоць нехта зьвяртаў увагу на тое, што ў Беларусі робіцца. Але ўсе гэтыя звароты і патрабаваньня, яны — як і раней было — пройдуць, і нічога з гэтага ня будзе. Наадварот, такія акцыі спрычыняюцца да нэгатыўнага стаўленьня нашых уладаў да людзей, аб якіх зьвяртаюцца. Ну, адсядзіць ён колькі там трэба, можа яшчэ год ці два, калі ў нас выбары? А пасьля, магчыма, і выпусьцяць”.
(Спадар: ) “Станоўча, бо калі яны на гэта рэагуюць, то ведаюць што там і як. Я ня ведаю ўсіх падрабязнасьцяў гэтай справы, але тое, што ў нас улады робяць што хочуць, гэта адназначна. Таму я — за”.
(Спадар: ) “Я так разумею, што і павінны зьвяртаць на гэта ўвагу. Ва ўсім сьвеце так адбываецца, а мы ж не на нейкай ізаляванай высьпе знаходзімся, а ў цэнтры Эўропы”.
(Спадар: ) “Станоўча стаўлюся да гэтага, бо людзям трэба дапамагаць, справядлівасьць павінна быць”.
(Юнак: ) “Я лічу, што лідэры замежных краінаў ня маюць права лезьці ў нашую палітыку. У іх ёсьць свае праблемы — вось няхай яны іх і вырашаюць. А ў нас свае, і мы іх таксама будзем вырашаць”.
(Юначка: ) “Я лічу, што калі яны надзяляюць нас сваёй увагай, то гэта варта таго. Акрамя таго, мы меншая краіна і мусім прыслухоўвацца да іхнага меркаваньня”.
(Юнак: ) “Гэта вельмі добра, бо Марыніча трэба вызваляць. Палітыка, якую цяпер праводзіць нашая дзяржава, яна таталітарная і вельмі мала людзей яе падтрымлівае. Я таксама не падтрымліваю. Няма свабоды”.
(Спадар: ) “Я вам адкажу словамі з кінафільму “Месца сустрэчы зьмяніць нельга”: злодзей павінны сядзець у турме. Справа Марыніча чыста крымінальная, па-мойму”.
(Спадар: ) “Я лічу, што, канечне, гэтая справа палітычная. Бо тыя вінавачаньні, якія яму выставілі і паводле якіх пасадзілі ў турму, яны высмактаныя з пальца. І гэта зразумела ўсім абсалютна”.
(Юначка: ) “Справа Марыніча, безумоўна, палітычная. Гэтыя кампутары — толькі ход такі. На маю думку, міжнародная супольнасьць мае рацыю, што патрабуе ягонага вызваленьня”.
(Юнак: ) “Калі ў нашай краіне нехта нешта ня так робіць ці думае, і яго за гэта саджаюць у турму, то гэта не зусім добра. Дзіўна, што на гэта зьвяртаюць увагу ў сьвеце, а нашыя людзі не заўважаюць”.
(Юначка: ) “Увогуле патрэбна, канечне, каб хоць нехта зьвяртаў увагу на тое, што ў Беларусі робіцца. Але ўсе гэтыя звароты і патрабаваньня, яны — як і раней было — пройдуць, і нічога з гэтага ня будзе. Наадварот, такія акцыі спрычыняюцца да нэгатыўнага стаўленьня нашых уладаў да людзей, аб якіх зьвяртаюцца. Ну, адсядзіць ён колькі там трэба, можа яшчэ год ці два, калі ў нас выбары? А пасьля, магчыма, і выпусьцяць”.
