Акруговая камісія 20-й Віцебскай-Чкалаўскай выбарчай акругі хацела скасаваць рэгістрацыю Аляксандру Вінаградаву за распаўсюд улётак “Скажы на рэфэрэндуме “НЕ!” Тры дні таму, у панядзелак 11 кастрычніка, паседжаньне камісіі пачалося з чытаньня скаргаў, якія нібыта даслалі ў камісію асабліва пільныя грамадзяне, занепакоеныя агітацыяй супраць Аляксандра Лукашэнкі.
Аднак спадар Вінаградаў выказаў падазрэньне, што скаргі былі сфальсыфікаваныя. Па-першае, усе 7 допісаў чамусьці прыйшлі ў камісію ў адзін дзень, а па-другое, прыкладзеныя да іх улёткі з партрэтам кандыдата былі не сапраўднымі, а вырабленымі з дапамогаю ксэраксу. Паводле словаў спадара Вінаградава, у яго ўжо быў інцыдэнт зь нібыта “незаконна” вырабленымі ўлёткамі:
(Вінаградаў: ) “У мяне дома ўжо быў несанкцыянаваны ператрус. Шукалі друкавальны станок, на якім я нібыта вырабляю ўлёткі. Гэта не пацьвердзілася, але “незаконныя ўлёткі” “выплылі” зноў. Доказаў у камісіі ніякіх няма, і ўсё выглядала, як зьдзек”.
Чальцы камісіі прапанавалі скасаваць рэгістрацыю кандыдата. І вось тут здарылася тое, чаго, камісія, мабыць не чакала: Аляксандар Вінаградаў пачаў бараніць свой гонар. Яго абразіла тое, што камісія паверыла не яму, кандыдату ў дэпутаты, а нейкім невядомым людзям. Ён казаў таксама пра тое, што абвінавачаньні супраць яго ніякім чынам не пацьверджаныя, што няма сьведкаў таго, што ён распаўсюджваў улёткі з заклікам сказаць “не” на рэфэрэндуме – а калі й распаўсюджваў, то ў гэтым няма нічога супрацьзаконнага, бо агітацыя можа быць як “за”, так і “супраць”.
Камісія разгубілася й пагадзілася абмежавацца папярэджаньнем. Але з пэўнай умоваю: ён мусіў прадставіць камісіі нейкія дакумэнты, якія засьведчылі б тое, што ні ён, ні сябры ягонай ініцыятыўнай групы незаконнай агітацыі не праводзілі.
Што гэта былі за дакумэнты й ці пераканалі яны камісію? На ўчорашняе паседжаньне Аляксандар Вінаградаў прынёс пісьмовыя заявы ад кожнага сябра свае ініцыятыўнае групы пра тое, што незарэгістраванай друкаванай прадукцыі яны не распаўсюджвалі – а таксама асабістую заяву пра тое, што прыцягне да судовай адказнасьці тых, хто узьвёў на яго паклёп.
Магчыма, гэта й падзейнічала. Бо камісія, якая толькі нядаўна абмяркоўвала магчымасьць таго, што могуць зьявіцца новыя лісты й скаргі ды выказвала прапанову зьняць кандыдата, не чакаючы гэтага, раптам перамяніла свае погляды. Літаральна празь пяць хвілін была зачытаная пастанова, у якой кандыдату была абвешчаная вымова, і паседжаньне скончылася. Аляксандар Вінаградаў не пасьпеў нават выступіць супраць неабгрунтаванага, па сутнасьці, пакараньня.
Свае ўражаньні ад гэтае гісторыі ён выказаў наступным чынам:
(Вінаградаў: ) “Камісію можна прыціснуць да сьценкі толькі юрыдычна даказанымі фактамі. І ў мяне гэта на сёньняшні дзёнь атрымалася. Аднак я не выключаю, што заўтра ў камісіі зьявіцца яшчэ стос падобных лістоў, і яна будзе іх разглядаць. Я гатовы да любых правакацыяў з боку ўлады!”
Аднак спадар Вінаградаў выказаў падазрэньне, што скаргі былі сфальсыфікаваныя. Па-першае, усе 7 допісаў чамусьці прыйшлі ў камісію ў адзін дзень, а па-другое, прыкладзеныя да іх улёткі з партрэтам кандыдата былі не сапраўднымі, а вырабленымі з дапамогаю ксэраксу. Паводле словаў спадара Вінаградава, у яго ўжо быў інцыдэнт зь нібыта “незаконна” вырабленымі ўлёткамі:
(Вінаградаў: ) “У мяне дома ўжо быў несанкцыянаваны ператрус. Шукалі друкавальны станок, на якім я нібыта вырабляю ўлёткі. Гэта не пацьвердзілася, але “незаконныя ўлёткі” “выплылі” зноў. Доказаў у камісіі ніякіх няма, і ўсё выглядала, як зьдзек”.
Чальцы камісіі прапанавалі скасаваць рэгістрацыю кандыдата. І вось тут здарылася тое, чаго, камісія, мабыць не чакала: Аляксандар Вінаградаў пачаў бараніць свой гонар. Яго абразіла тое, што камісія паверыла не яму, кандыдату ў дэпутаты, а нейкім невядомым людзям. Ён казаў таксама пра тое, што абвінавачаньні супраць яго ніякім чынам не пацьверджаныя, што няма сьведкаў таго, што ён распаўсюджваў улёткі з заклікам сказаць “не” на рэфэрэндуме – а калі й распаўсюджваў, то ў гэтым няма нічога супрацьзаконнага, бо агітацыя можа быць як “за”, так і “супраць”.
Камісія разгубілася й пагадзілася абмежавацца папярэджаньнем. Але з пэўнай умоваю: ён мусіў прадставіць камісіі нейкія дакумэнты, якія засьведчылі б тое, што ні ён, ні сябры ягонай ініцыятыўнай групы незаконнай агітацыі не праводзілі.
Што гэта былі за дакумэнты й ці пераканалі яны камісію? На ўчорашняе паседжаньне Аляксандар Вінаградаў прынёс пісьмовыя заявы ад кожнага сябра свае ініцыятыўнае групы пра тое, што незарэгістраванай друкаванай прадукцыі яны не распаўсюджвалі – а таксама асабістую заяву пра тое, што прыцягне да судовай адказнасьці тых, хто узьвёў на яго паклёп.
Магчыма, гэта й падзейнічала. Бо камісія, якая толькі нядаўна абмяркоўвала магчымасьць таго, што могуць зьявіцца новыя лісты й скаргі ды выказвала прапанову зьняць кандыдата, не чакаючы гэтага, раптам перамяніла свае погляды. Літаральна празь пяць хвілін была зачытаная пастанова, у якой кандыдату была абвешчаная вымова, і паседжаньне скончылася. Аляксандар Вінаградаў не пасьпеў нават выступіць супраць неабгрунтаванага, па сутнасьці, пакараньня.
Свае ўражаньні ад гэтае гісторыі ён выказаў наступным чынам:
(Вінаградаў: ) “Камісію можна прыціснуць да сьценкі толькі юрыдычна даказанымі фактамі. І ў мяне гэта на сёньняшні дзёнь атрымалася. Аднак я не выключаю, што заўтра ў камісіі зьявіцца яшчэ стос падобных лістоў, і яна будзе іх разглядаць. Я гатовы да любых правакацыяў з боку ўлады!”
