“Народная Воля” на першай паласе на тэму выбараў зьмясьціла артыкул Паўла Шарамета “Агонія”.
Юрыст Гары Паганяйла прапануе чытачам артыкул пад загалоўкам “Як я буду галасаваць на рэфэрэндуме”. Аўтар дае парады, як пракантраляваць падліковую камісію.
Калода карт з выяваю адыёзных асобаў беларускай палітыкі заняла сваё месца ў Парыскім музэі картаў для гульні.
Ніл Гілевіч у адказ на публікацыі “ЛіМ”а надрукаваў артыкул “Нішто паклёпу не стрымае”.
А Лявон Баршчэўскі ў адказ на прамову Аляксандра Лукашэнкі ў Берасьці наконт эўрапейскай адукацыі напісаў кароткі артыкул пад загалоўкам “Войны зь дзецьмі не выйграюцца”.
Газэта “Мясцовы час” у Пінску ў працяг выбарчай тэмы зьмясьціла матэрыял пра сустрэчу Джорджа Расэла й Коні Джэксана зь мясцовымі сябрамі БХК.
Пінскаму дому-інтэрнату для дзяцей з паслабленым слыхам споўнілася 50 гадоў. Паўль Мартін Нісэн і Эком Эльмар зь нямецкага гораду Нібюль прывезьлі дзецям прыстасаваньні для ўзмацненьня гуку й розныя падарункі.
А зь нямецкага гораду Альтэна (гэта горад-пабрацім Пінску) прыехала дэлегацыя на сьвята гораду. Пінску – 907 гадоў.
Газэта “Ганцавіцкі час” распавядае пра паборы ў школах у артыкуле “Зьбіраючыся на ўрок, не забудзьцеся пра “аброк”. Школы павінны былі нарыхтаваць сельскагаспадарчую прадукцыю. Гарадзкія школы прызвычаіліся ўсё перакладаць на плечы бацькоў: тыя зьбіраюць грошы й гародніну. Дзеці носяць у школу бульбу, капусту, моркву, а ў адной школе нават варэньне. Наколькі законныя паборы грошай і гародніны? Гэтае пытаньне высьвятлялі журналісты. Чыноўнікі іх запэўнілі, што адміністрацыя школаў ня мае права прымаць наяўныя грошы. Усё трэба прапускаць праз касавыя апараты, якіх, натуральна, у школах няма.
Цікавы матэрыял “Ганцавіцкі час” прысьвяціла яшчэ адной навучальнай установе. У Ганцавічах 50 гадоў існуе інтэрнат для дзяцей з псыхічнымі адхіленьнямі. Асноўны дыягназ – алігафрэнія. Дык вось, 5 дзяцей з гэтага інтэрнату нікому нічога не сказаўшы, паехалі ў Менск на рэспубліканскі чэмпіянат па у-шу. Там яны сказалі, што прыехалі са звычайнага інтэрнату. Ніхто не пацікавіўся, дзе іхны трэнэр, і дзяцей дапусьцілі да спаборніцтваў. У выніку – 4 срэбраных мэдаля і адзін бронзавы. Так што ўсе пяцёра перамаглі сталічных аднагодкаў, якія займаліся ў спартовых сэкцыях, і вярнуліся з мэдалямі.
Юрыст Гары Паганяйла прапануе чытачам артыкул пад загалоўкам “Як я буду галасаваць на рэфэрэндуме”. Аўтар дае парады, як пракантраляваць падліковую камісію.
Калода карт з выяваю адыёзных асобаў беларускай палітыкі заняла сваё месца ў Парыскім музэі картаў для гульні.
Ніл Гілевіч у адказ на публікацыі “ЛіМ”а надрукаваў артыкул “Нішто паклёпу не стрымае”.
А Лявон Баршчэўскі ў адказ на прамову Аляксандра Лукашэнкі ў Берасьці наконт эўрапейскай адукацыі напісаў кароткі артыкул пад загалоўкам “Войны зь дзецьмі не выйграюцца”.
Газэта “Мясцовы час” у Пінску ў працяг выбарчай тэмы зьмясьціла матэрыял пра сустрэчу Джорджа Расэла й Коні Джэксана зь мясцовымі сябрамі БХК.
Пінскаму дому-інтэрнату для дзяцей з паслабленым слыхам споўнілася 50 гадоў. Паўль Мартін Нісэн і Эком Эльмар зь нямецкага гораду Нібюль прывезьлі дзецям прыстасаваньні для ўзмацненьня гуку й розныя падарункі.
А зь нямецкага гораду Альтэна (гэта горад-пабрацім Пінску) прыехала дэлегацыя на сьвята гораду. Пінску – 907 гадоў.
Газэта “Ганцавіцкі час” распавядае пра паборы ў школах у артыкуле “Зьбіраючыся на ўрок, не забудзьцеся пра “аброк”. Школы павінны былі нарыхтаваць сельскагаспадарчую прадукцыю. Гарадзкія школы прызвычаіліся ўсё перакладаць на плечы бацькоў: тыя зьбіраюць грошы й гародніну. Дзеці носяць у школу бульбу, капусту, моркву, а ў адной школе нават варэньне. Наколькі законныя паборы грошай і гародніны? Гэтае пытаньне высьвятлялі журналісты. Чыноўнікі іх запэўнілі, што адміністрацыя школаў ня мае права прымаць наяўныя грошы. Усё трэба прапускаць праз касавыя апараты, якіх, натуральна, у школах няма.
Цікавы матэрыял “Ганцавіцкі час” прысьвяціла яшчэ адной навучальнай установе. У Ганцавічах 50 гадоў існуе інтэрнат для дзяцей з псыхічнымі адхіленьнямі. Асноўны дыягназ – алігафрэнія. Дык вось, 5 дзяцей з гэтага інтэрнату нікому нічога не сказаўшы, паехалі ў Менск на рэспубліканскі чэмпіянат па у-шу. Там яны сказалі, што прыехалі са звычайнага інтэрнату. Ніхто не пацікавіўся, дзе іхны трэнэр, і дзяцей дапусьцілі да спаборніцтваў. У выніку – 4 срэбраных мэдаля і адзін бронзавы. Так што ўсе пяцёра перамаглі сталічных аднагодкаў, якія займаліся ў спартовых сэкцыях, і вярнуліся з мэдалямі.
