(Старая кабета: ) “Лукашэнку, ці што?”
(Карэспандэнтка: ) “Не, дэпутата парлямэнту”.
(Старая кабета: ) “Я да яго не зьвярталася ані раз, то ня ведаю”.
(Малады мужчына: ) “Ня памятаю і ня чуў”.
(Карэспандэнтка: ) “А самі адкуль?”
(Малады мужчына: ) “Зь Менску”.
(Карэспандэнтка: ) “А Вы што можаце сказаць?”
(Маладая жанчына: ) “Нічога”.
(Жанчына сярэдніх год: ) “Ой, я на гэтую тэму не хачу гаварыць. Я ім нікому ня веру”.
(Малады мужчына: ) “Я палітыкай не захапляюся. Звычайна прыходжу на ўчастак і ўжо там гляджу, з каго можна выбраць. Памятаю, мінулы раз там быў вайсковец, жанчына і стары. Выбіраць практычна не было з каго”.
(Жанчына: ) “Не галасавала ўвогуле”.
(Ейны муж: ) “Ня памятаем мы, хто ў нас дэпутаты”.
(Інтэлігентная жанчына ў капялюшыку: ) “Я не адсочваю палітыкі. Шчыра кажучы, ня памятаю”.
(Мужчына: ) “Нічога не магу сказаць. Я ня веру ні яму, ні камусьці яшчэ”.
(Карэспандэнтка: ) “Вы ня верыце, што палітыкі могуць зьмяніць жыцьцё іншых людзей на лепшае?”
(Мужчына, саркастычна: ) “Нашыя палітыкі? Ды Вы што? Ха-ха!”
(Карэспандэнтка, да спадарожніцы мужчыны: ) “Вы прытрымліваецеся той жа думкі, што Ваш сябар?”
(Жанчына: ) “З той карэктывай, што за нас усё роўна будзе зроблена так, як трэба. Які сэнс хадзіць галасаваць?”
(Хлопец: ) “Нічога ня памятаю. Такое адчуваньне, што палітычнае жыцьцё само па сабе ідзе. Я лічу, што нічога ня зьменіцца. Невядома за каго галасаваць. Нейкія маленькія лісьцікі былі. І на іх кароткая інфармацыя. А па тэлевізіі такога не было, як у іншых краінах падчас выбарчай кампаніі. Такое выбіраць – усё адно, што нічога не выбіраць”.
Людзі выказвалі давер тым дэпутатам, якія былі ўплывовымі мясцовымі начальнікамі і маглі вырашаць сацыяльна-эканамічныя праблемы на месцах.
(Стары чалавек: ) “Гэта быў наш горацкі хлопец, дырэктар саўгасу і старшыня райвыканкаму”.
(Кабета: ) “Наш дэпутат – генэральны дырэктар аб’яднаньня “Росбелбудіндустрыя”, дзякуючы ягоным намаганьням менскую кальцавую дарогу збудавалі, а камбінат жалезабэтонных вырабаў асвоіў новую прадукцыю. Вынік відзён адразу. У Фаніпалі”.
(Мужчына: ) “Я не магу сказаць, што ён зрабіў, але да яго людзі хадзілі на прыём, і ён нешта там вырашаў. Уладзімір Пятровіч Печанькоў, горад Ворша”.
(Карэспандэнтка: ) “Не, дэпутата парлямэнту”.
(Старая кабета: ) “Я да яго не зьвярталася ані раз, то ня ведаю”.
(Малады мужчына: ) “Ня памятаю і ня чуў”.
(Карэспандэнтка: ) “А самі адкуль?”
(Малады мужчына: ) “Зь Менску”.
(Карэспандэнтка: ) “А Вы што можаце сказаць?”
(Маладая жанчына: ) “Нічога”.
(Жанчына сярэдніх год: ) “Ой, я на гэтую тэму не хачу гаварыць. Я ім нікому ня веру”.
(Малады мужчына: ) “Я палітыкай не захапляюся. Звычайна прыходжу на ўчастак і ўжо там гляджу, з каго можна выбраць. Памятаю, мінулы раз там быў вайсковец, жанчына і стары. Выбіраць практычна не было з каго”.
(Жанчына: ) “Не галасавала ўвогуле”.
(Ейны муж: ) “Ня памятаем мы, хто ў нас дэпутаты”.
(Інтэлігентная жанчына ў капялюшыку: ) “Я не адсочваю палітыкі. Шчыра кажучы, ня памятаю”.
(Мужчына: ) “Нічога не магу сказаць. Я ня веру ні яму, ні камусьці яшчэ”.
(Карэспандэнтка: ) “Вы ня верыце, што палітыкі могуць зьмяніць жыцьцё іншых людзей на лепшае?”
(Мужчына, саркастычна: ) “Нашыя палітыкі? Ды Вы што? Ха-ха!”
(Карэспандэнтка, да спадарожніцы мужчыны: ) “Вы прытрымліваецеся той жа думкі, што Ваш сябар?”
(Жанчына: ) “З той карэктывай, што за нас усё роўна будзе зроблена так, як трэба. Які сэнс хадзіць галасаваць?”
(Хлопец: ) “Нічога ня памятаю. Такое адчуваньне, што палітычнае жыцьцё само па сабе ідзе. Я лічу, што нічога ня зьменіцца. Невядома за каго галасаваць. Нейкія маленькія лісьцікі былі. І на іх кароткая інфармацыя. А па тэлевізіі такога не было, як у іншых краінах падчас выбарчай кампаніі. Такое выбіраць – усё адно, што нічога не выбіраць”.
Людзі выказвалі давер тым дэпутатам, якія былі ўплывовымі мясцовымі начальнікамі і маглі вырашаць сацыяльна-эканамічныя праблемы на месцах.
(Стары чалавек: ) “Гэта быў наш горацкі хлопец, дырэктар саўгасу і старшыня райвыканкаму”.
(Кабета: ) “Наш дэпутат – генэральны дырэктар аб’яднаньня “Росбелбудіндустрыя”, дзякуючы ягоным намаганьням менскую кальцавую дарогу збудавалі, а камбінат жалезабэтонных вырабаў асвоіў новую прадукцыю. Вынік відзён адразу. У Фаніпалі”.
(Мужчына: ) “Я не магу сказаць, што ён зрабіў, але да яго людзі хадзілі на прыём, і ён нешта там вырашаў. Уладзімір Пятровіч Печанькоў, горад Ворша”.
