Меркаваньні мінакоў на вуліцах гораду адносна магчымасьці навучаньня дзяцей у недзяржаўных вышэйшых навучальных установах былі такія:
(Спадарыня: ) “Ня ведаю, дзе даюць лепшыя веды, вось якая рэч. Хочацца ўжо калі плаціць, то каб чалавек веды нейкія атрымліваў”.
(Карэспадэнтка: ) “Ці хацелі бы вы, каб вашыя дзеці вучыліся ў недзяржаўных ВНУ?”
(Спадар: ) “А вы спыталіся, ці магчыма гэта? Усе недзяржаўныя ўстановы — платныя. Калі чалавек мае галаву, то ён і ў дзяржаўны ВНУ паступіць. А за грошы дыплём і ў пераходзе зможа набыць”.
(Спадар: ) “А я скажу, што мая дачка ўжо адвучылася ў камэрцыйным ВНУ і задаволеная. Бакаляўра яна атрымала”.
(Спадарыня: ) “Пэўна, усё роўна, галоўнае, каб адукацыя была добрая”.
(Спадар: ) “Ня ведаю, можа старая звычка ў нас, але лепш, каб вучыліся ў дзяржаўных”.
(Карэспадэнтка: ) “Ці хацелі бы вы, каб вашыя дзеці вучыліся ў недзяржаўных ВНУ?”
(Спадарыня: ) “Ня вельмі, бо ты атрымліваеш дыплём, а потым цябе ня хочуць браць на працу”.
(Спадар: ) “Стаўленьне дзяржавы да гэтых установаў ня вельмі зразумелае. А так — канечне, можна было б і выкладчыкаў добрых знайсьці, усё было бы добра. Патрэбная і гэтая форма адукацыі”.
(Спадарыня: ) “У недзяржаўных ВНУ? Пэўна, хацела бы, каб дазвалялі фінансы. Калі фінансы не дазволяць, то паспрабуем вучыцца ў дзяржаўных. У недзяржаўных ВНУ фінансавы фактар мае станоўчую ролю ў тым сэнсе, што калі чалавек ідзе на гэта сьвядома, то і адносіны да атрыманьня адукацыі там зусім іншыя”.
(Спадарыня: ) “Няма такой магчымасьці, каб мае ўнукі — бо дзеці вырасьлі — навучаліся ў недзяржаўных ВНУ. Бо няма грошай, вось і ўсё”.
(Спадар: ) “Ня ведаю, дзе будзе лепшая адукацыя, але я ня супраць. Галоўнае, каб дзіця было адукаванае”.
Варта адзначыць, што ніводзін з апытаных сёньня мінакоў ня выказаў катэгарычнай незадаволенасьці з нагоды існаваньня ў краіне недзяржаўных ВНУ.
(Спадарыня: ) “Ня ведаю, дзе даюць лепшыя веды, вось якая рэч. Хочацца ўжо калі плаціць, то каб чалавек веды нейкія атрымліваў”.
(Карэспадэнтка: ) “Ці хацелі бы вы, каб вашыя дзеці вучыліся ў недзяржаўных ВНУ?”
(Спадар: ) “А вы спыталіся, ці магчыма гэта? Усе недзяржаўныя ўстановы — платныя. Калі чалавек мае галаву, то ён і ў дзяржаўны ВНУ паступіць. А за грошы дыплём і ў пераходзе зможа набыць”.
(Спадар: ) “А я скажу, што мая дачка ўжо адвучылася ў камэрцыйным ВНУ і задаволеная. Бакаляўра яна атрымала”.
(Спадарыня: ) “Пэўна, усё роўна, галоўнае, каб адукацыя была добрая”.
(Спадар: ) “Ня ведаю, можа старая звычка ў нас, але лепш, каб вучыліся ў дзяржаўных”.
(Карэспадэнтка: ) “Ці хацелі бы вы, каб вашыя дзеці вучыліся ў недзяржаўных ВНУ?”
(Спадарыня: ) “Ня вельмі, бо ты атрымліваеш дыплём, а потым цябе ня хочуць браць на працу”.
(Спадар: ) “Стаўленьне дзяржавы да гэтых установаў ня вельмі зразумелае. А так — канечне, можна было б і выкладчыкаў добрых знайсьці, усё было бы добра. Патрэбная і гэтая форма адукацыі”.
(Спадарыня: ) “У недзяржаўных ВНУ? Пэўна, хацела бы, каб дазвалялі фінансы. Калі фінансы не дазволяць, то паспрабуем вучыцца ў дзяржаўных. У недзяржаўных ВНУ фінансавы фактар мае станоўчую ролю ў тым сэнсе, што калі чалавек ідзе на гэта сьвядома, то і адносіны да атрыманьня адукацыі там зусім іншыя”.
(Спадарыня: ) “Няма такой магчымасьці, каб мае ўнукі — бо дзеці вырасьлі — навучаліся ў недзяржаўных ВНУ. Бо няма грошай, вось і ўсё”.
(Спадар: ) “Ня ведаю, дзе будзе лепшая адукацыя, але я ня супраць. Галоўнае, каб дзіця было адукаванае”.
Варта адзначыць, што ніводзін з апытаных сёньня мінакоў ня выказаў катэгарычнай незадаволенасьці з нагоды існаваньня ў краіне недзяржаўных ВНУ.
