42-гадовая Юлія Чарных з Барысава дабівалася праўды ад міліцыі за пабіцьцё яе 16-гадовага сына Арсенія. Кажа, што яго білі ў міліцыі ў яе на вачах. Крымінальную справу завялі. Але не на міліцыю, а на маці падлетка. Цяпер уся сям’я стала ўцекачамі.
Пра сваю гісторыю расказалі Юлія Чарных і яе сын.
«Па тэлефоне я толькі пачула ад сына слова „аўтазак“»
Арсеній расказвае, што 11 жніўня 2020 году пайшоў гуляць зь сябрамі. Шчыра кажа, хацелі паглядзець, што робіцца на плошчы ў Барысаве, ці сабраліся людзі. Але на плошчу іх не пусьціла міліцыя, і падлеткі разышліся.
«Яшчэ на падыходзе да плошчы адзін міліцыянт пачаў чапляцца да мяне, патрабаваў для чагосьці паказаць рукі і сказаў: „Каб я цябе, сука, тут ня бачыў!“. Я пайшоў праводзіць дзяўчыну. На зваротным шляху мяне спынілі трое міліцыянтаў і супрацоўнікі ўнутраных войскаў — і пачалося. Білі па шыі, па галаве, пад дых, потым павезьлі ў бок плошчы. Там стаяў іх службовы транспарт. Там паклалі на асфальт. Паглядзелі мой тэлефон, ім нешта не спадабалася і пачалі біць — дручкамі, нагамі, па сьпіне, па азадку... Я спытаўся: „За што?“ Міліцыянт схапіў мяне за валасы, падняў маю галаву і закрычаў у твар: „А што ты добрага зрабіў для краіны?!“» — кажа падлетак.
З аўтазака ён здолеў патэлефанаваць маці.
«Сувязь была вельмі благая, нічога не чуваць. Я толькі разабрала слова „аўтазак“, абула красоўкі на босыя ногі і пабегла шукаць сына», — кажа Юлія.
«Участковы біў яго на маіх вачах»
Юля пабегла спачатку на плошчу, потым — у РАУС. Аддзел быў ачэплены, нікога не пускалі, але яна ўрэшце дамаглася, каб прайсьці туды. І ўбачыла свайго сына — пабітага.
«Нас павялі ў кабінэт камісіі ў справах непаўналетніх. Я сказала, каб выклікалі „хуткую“, бо мой сын пабіты. Інспэктар сказала, што „хуткая“ ў РАУС не паедзе, і дадала: „Давайце я правяду з вамі прафіляктычную гутарку і адпушчу вас“. Я раззлавалася: „Вы мне зараз будзеце расказваць, як жыцьцёва неабходна было біць майго сына, і адпусьціце, а я пагаджуся і скажу „дзякуй“, што пабілі сына?“ Я сказала, што буду пісаць заяву пра біцьцё, а інспэктар пачала мне пагражаць, што „пабойцеся наступстваў“. Потым нас пераводзілі з кабінэту ў кабінэт, і зьявіўся наш участковы. Ён пры мне пачаў біць сына! Схапіў за плечы, пачаў выкручваць галаву, я пачала крычаць на яго. Потым міліцыянты пачалі на нас наяжджаць: „Чаму ён там быў, чаго ён туды ішоў?“ Ён ішоў дахаты, ён быў цьвярозы — якія прычыны затрыманьня і пабояў?» — абураецца Юля.
Калі яна прывезла сына дахаты, яго званітавала. Бацькі выклікалі „хуткую“, тая зафіксавала закрытую чэрапна-мазгавую траўму. Пазьней Юля занялася абсьледаваньнем сына, і на МРТ у яго выявілі калёідную кісту.
«Яна была, відаць, з маленства. Але лекар патлумачыў, што ад стрэсу ці біцьця яна можа пачаць расьці, і хто ведае, якія наогул будуць наступствы. Яму было яшчэ некалькі месяцаў блага, трэсьліся рукі, балела галава», — расказвае жыхарка Барысава.
Далі штраф 270 рублёў
«Потым мы правялі, дакладней, дабіліся дзьвюх экспэртыз, — працягвае Юлія. — Пасьля нас выклікалі на камісію ў справах непаўналетніх, дзе разьбіралі міліцэйскі пратакол. Што нібыта Арсеній крычаў на плошчы „Жыве Беларусь“ і за гэта яго затрымалі. Але ён быў затрыманы не на плошчы! Камісія прайшла справядліва, і яго апраўдалі».
Але пракуратура падала пратэст на рашэньне камісіі. І наступная камісія, у кастрычніку, усё-ткі пакарала Арсенія штрафам у памеры 270 рублёў. Бацькі спрабавалі абскарджваць гэтае рашэньне, але марна.
«Тое рашэньне адмянілі, бо мы скардзіліся, і дзе вы бачылі, каб апраўдалі па палітыцы? Яны б тады мусілі знайсьці тых, хто яго біў!», — дадае жыхарка Барысава.
Урэшце ім далі адказ, што вінаватых у біцьці вызначылі, але караць іх ня будуць, бо падлетак прыцягнуты да адміністрацыйнай адказнасьці.
«Патэлефанаваў знаёмы з органаў і сказаў адно слова: „Уцякайце!“»
26 красавіка Юлю выклікалі ў СК нібыта як сьведку ў крымінальнай справе. Нібыта быў факт абразы старшыні камісіі ў справах непаўналетніх і Юлія — сьведка.
«Але ў той жа час з СК патэлефанавалі майму адвакату, запрашалі на мой допыт і сказалі, што справу завялі на мяне! За абразу старшыні камісіі. Празь некаторы час мне патэлефанаваў знаёмы з органаў і сказаў адно слова: „Уцякайце“. І мы ўцяклі. Празь дзень былі ў Кіеве з сынам. Дачка з татам засталіся там, бо ў Хрысьціны ня быў гатовы пашпарт. Але 9 траўня і яны пераехалі сюды. Калі мы прайшлі кантроль і селі ў самалёт, я проста выключылася, бо супакоілася, дый начамі ня спала», — кажа Юля.
У аэрапорце іх сустракалі беларусы, якія раней пераехалі ў Кіеў.
«Я хвалявалася, а што будзе, хто нас сустрэне. А тут выйшлі — і бачым хлопцаў зь бел-чырвона-белым сьцягам! Я ніколі так ня радавалася ў жыцьці, як тады, калі ўбачыла бел-чырвона-белы сьцяг!» — успамінае барысаўчанка.
Ва Ўкраіне ім прыйшлі на дапамогу фонды, а таксама неабыякавыя суайчыньнікі і ўкраінцы. Юліі ўдалося вывезьці зь Беларусі ўсе арыгіналы дакумэнтаў, якія тычацца катаваньняў Арсенія. Цяпер сямʼя плянуе дабіцца справядлівасьці. Думаюць падаць скаргу на катаваньні паводле ўнівэрсальнай юрысдыкцыі ў Нямеччыне.
«Так ці гэтак мы мусім дабіцца, каб вінаватыя былі пакараныя», — кажа Юля.
