«Ля ялінкі на плошчы мы размаўлялі адно з адным, вадзілі карагод і сьпявалі «Ўзышла ў лесе елачка», — пералічвае Натальля Дзьмітрыеўна свае «злачынствы» карэспандэнту «Салідарнасьці».
«Ці было мне страшна? Мне 83 гады, у мяне рак лёгкіх, стан здароўя ў мяне цяжкі, я памру і бязь іх. Але тое, што яны мне дапамагаюць такім чынам, гэта будзе пляма на іх»,— кажа жыхарка Менску Натальля Семянькова.
Яна прызнаецца, што таксама ўсе крычалі «Жыве Беларусь!» і «Нашы ўнукі лепшыя за ўсіх!». Але ў пратаколе, які яе прымусілі падпісаць пасьля ў Ленінскім РУУС Менску, яна зазначыць, што гэтыя лёзунгі, на яе думку, не зьяўляюцца правакацыйнымі.
Жанчын, якія сьпявалі, міліцыянты некалькі разоў папярэджвалі, што іх «мерапрыемства несанкцыянаванае» і прасілі разысьціся. Пэнсіянэры працягвалі сьпяваць і вадзіць карагоды.
— Большасьць з нас былі жанчыны рознага пэнсійнага ўзросту, усяго чалавек сто. Мы не маглі ўявіць, што яны спалохаюцца ста бабак, якія сьпяваюць «Елачку», і былі ўпэўненыя, што да такой ступені наша беззаконьне не апусьціцца, — апавядае жанчына.
У атачэньні адна жанчына ўпала, у яе пачалася гістэрыка
— Пад’ехаў «чорнымі хмарамі» АМАП. Уздоўж дарогі яны выставілі аўтобусы ў шэраг. Нас узялі ў кола, мы вырашылі трымацца разам, сталі ў счэпку і думалі, што нікога не дамо выхапіць. Але яны не хапалі, а адціскалі нас да аўтобусаў. У гэты час адна жанчына ўпала, у яе пачалася гістэрыка. Мы прасілі іх: «Майце сумленьне, выпусьціце яе». Яе выпусьцілі, у астатніх ніякай магчымасьці выйсьці з атачэньня не было. Наадварот, калі яны нас акружалі, мы чулі, як яны перагаворваліся паміж сабой і крычалі: «Нікога не выпускаць».
25 чалавек, сярод якіх яна аказалася самай старэйшай, даставілі ў РУУС Ленінскага раёну Менску.
— Нас высадзілі ў нейкі халодны ангар ці гараж. Там быў стол і адно крэсла, на якім мы сядзелі па чарзе. Сярод нас было толькі двое мужчын, астатнія жанчыны. У прыбіральню нас вадзілі ў сам РУУС пад канвоем.
Сумкі адабралі, зь іх усё вытрасьлі і перапісалі. Выхад з ангара ахоўвалі двое міліцыянтаў, хоць ніхто з нас уцякаць не зьбіраўся. Наогул, ніхто не скардзіўся і не ныў. Мы, вядома, стаміліся, зьмерзлі, грэліся ля адзінай батарэі па чарзе, хто мог — хадзілі, астатнія абапіраліся аб сьцены, — успамінае жанчына.
У аднаго мужчыны застаўся «няўлічаны» тэлефон, і яна змагла паведаміць унуку пра сваё затрыманьне. У халодным ангары Натальля Дзьмітрыеўна знаходзілася з 15 да 22 гадзін.
Міліцыянты прынесьлі крэслы толькі для сябе
За ўвесь гэты час, кажа яна, ніхто з супрацоўнікаў РУУС не пацікавіўся самаадчуваннем затрыманых, не прапанаваў вады ці ежы. Затое ўсіх па адным вадзілі ў РУУС, каб сфатаграфаваць. Пратаколы падпісаць прынесьлі проста ў ангар.
— Яны прынесьлі і крэслы... для сябе. Усе міліцыянты былі маладымі. Але ня ўсіх можна назваць зьвярамі. Мы размаўлялі з нашымі ахоўнікамі. Яны прызналіся, што супраць таго, што з намі робяць. Але казалі, што ўсё ж такі мы парушылі закон і за гэта прадугледжана пакараньне, — расказвае жанчына.
Каля РУУС яе сустракалі валянтэры і ўнук зь нявесткай.
— Унук пажартаваў: «Ну бабуля і нагулялася!» Затое я пабыла з аднадумцамі, — не сумуе Натальля Дзьмітрыеўна.
Кажа, што вярнулася дадому вельмі стомленая, але на наступны дзень крыху аднавілася.
У адказ на пытаньне, ці пойдзе яна яшчэ гуляць па сваім горадзе і сьпяваць песьні, сьмяецца: «А хто мне можа гэта забараніць?»
— Я ўдзельнічала ва ўсіх падзеях, якія праходзілі ў Беларусі з 1991 году, была на плошчы ў 2010-м, калі нас таксама ачапілі на марозе і хапалі, — дзеліцца жанчына.
Прызнаецца, што не зьбіраецца маладушнічаць і апаганьваць памяць мужа, доктара філясофскіх навук Уладзіміра Семянькова, узнагароджанага ордэнам Чырвонага сьцяга і мэдалём «Партызану Айчыннай вайны» I-й ступені. Яго імя ўнесена ў Кнігу памяці Беларусі.
Сама Натальля Дзьмітрыеўна 40 гадоў выкладала на архітэктурным факультэце БНТУ, таму цяпер захапляецца студэнтамі і радуецца таму, што выгадавала годную зьмену.
Цяпер яна чакае позву ў суд.
