Можа, каму дзіўна, але ад маіх асабістых непасрэдных дачыненьняў зь беларускай міліцыяй засталіся ўражаньні больш станоўчыя, чым адмоўныя.
Вось, кажуць, нашая горадзенская ДАІ самая суворая ў краіне, але калі некалькі разоў пападаўся, то каралі справядліва, хабару не вымагалі і абыходзіліся бездакорна ветліва. Калі нейкая сволач з ідэалёгіі накатала паклёп на мяне з калегамі, маўляў, працуюць на замежнае масмэдыя, то міліцыя разабралася і прыслала паперку з фармулёўкай «факта правонарушения не обнаружено».
Але гэта ўсё пэрсанальныя асабістыя справы, бо ў беларускай міліцыі працуе шмат нармальных прыстойных людзей, якія, як і мы, мякка кажучы, не ўхваляюць Лукашэнку. Іншая справа — паліцыйная сыстэма, наскрозь нечалавечая, несумленная і фальшывая. Ужо пачынаючы з назвы, бо міліцыя ў Беларусі — дзяржаўная структура, г. зн. зьяўляецца паліцыяй, у той час як міліцыя — структура грамадзкая. І назва Камітэту дзяржаўнай бясьпекі фальшывая, бо ў Беларусі гэта клясычная тайная паліцыя, якая пільнуе бясьпеку не дзяржавы, а рэжыму.
Вось вазьміце ідэалёгію галоўнага міліцэйскага начальства ў асобе міністра Шуневіча і яго вышэйшых куратараў (пэўна, гэта Віктар Аляксандравіч Лукашэнка). Тое, што міністар публічна зьяўляецца ў форме генэрала НКВД — амаральна, абуральна, але зразумела — ну такі вось ён сталініст з Луганску, які трапіў у спрыяльнае асяродзьдзе.
Але нашмат цяжэй зразумець, напрыклад, чаму ў 2018 г. сьвяткуецца стагодзьдзе беларускай міліцыі (хоць на самой справе яна ў нас была створаная ў ХVIII ст.) і адначасова ставіцца помнік царскаму гарадавому?! Бо бальшавіцкая міліцыя якраз і пачыналася з разгону гарадавых і паляваньня на іх! Вось вам загадка на лёгіку.
Мой адказ просты як граблі — загадкі ніякай няма, бо гэтыя дзеяньні адпавядаюць і дакладна ўкладаюцца ў сучасную расейска-пуцінскую ідэалёгію. Яе сутнасьць — паяднаньне ідэалёгіяў дзьвюх Расеяў, царскай і савецкай, на глебе імпэрыялізму.
А Беларусь у працяг «добрай савецкай традыцыі» — пляцдарм, палігон, на якім выпрабоўваюцца і адпрацоўваюцца праявы ідэалёгіі і формы паліцэйскай дзяржавы. Краіна параўнальна невялікая — лягчэй працэс запускаць, лягчэй пры неабходнасьці затармазіць ці падкарэктаваць.
З помнікам гарадавому ў іх атрымалася па-тупому, прыблізна як з указам пра дармаедаў — недаацанілі беларусаў, а рэжым ня мае зваротнай сувязі з грамадствам, акрамя грамадзкага пратэсту. Бо няма выбараў, калі гэтая сувязь найбольш яскрава рэалізуецца. Урачыста, з помпай на ўсю краіну помнік гарадавому адкрылі, і народ пачаў сьмяяцца ды зьдзеквацца. Але назад ужо не адматаеш, застаецца толькі закручваць гайкі — караць за найменшыя, хай сабе жартоўныя праявы непавагі, арганізаваць ахову, відэанагляд (за нашыя, заўважце, грошы) дзеля выяўленьня злачынцаў.
Вось хлопчыка злавілі на камэру — пажартаваў, паляпаў па шчацэ бронзавага царскага служку. Сюжэт паказалі, праўда, і тут змахлявалі (нібыта ехалі машынай пільныя мянты і заўважылі), але паказваюць відэа са стацыянарнай камэры.
У мяне ў сувязі з гэтым усім ёсьць два пытаньні. Першае: каму служыць (мінаючы Аляксандра Рыгоравіча) міністар Шуневіч? І другое, проста зь цікаўнасьці, наконт закручваньня гаек. Калі сарвецца разьба?
Меркаваньні, выказаныя ў блогах, перадаюць погляды саміх аўтараў і не абавязкова адлюстроўваюць пазыцыю рэдакцыі.
