Хто толькі не крытыкаваў арганізатараў дэманстрацыі на юбілей БНР! Галоўны пасыл — гэтыя шэсьці ні да чаго не прывядуць, а будуць брутальна разагнаныя. Да асуджэньня маніфэстантаў далучыліся такія інтэлектуалы і маральныя аўтарытэты, як Сяргей Дубавец і Валянцін Акудовіч. І то ўжо перабор. Пра гэтых людзей нельга сказаць, як Ян Гус пра жанчыну, што падкідвала дровы ў агонь, на якім рэфарматара палілі: «Сьвятая прастата!»
Дубавец, які напісаў тэкст «Апошняя спроба зразумець Статкевіча» з адназначнай крытыкай дэманстрацыі перад сьвятам, пасьля сьвята сказаў: «Сьвядомы народ адмаўляецца ад пратэсту зь цяжкай душою. Але ён на тое і сьвядомы, бо ўсьведамляе, што і сілаў у яго на выніковы пратэст няма, і што ўлада подлая — яна ня выйдзе на бой з адкрытым забралам».
Акудовіч і пасьля сьвята моцна крытычны наконт шэсьця: «Цынічна кажучы, кожны затрыманы мінусаваў сама меней з паўтысячы тых, хто зьбіраўся на дазволенае сьвяткаваньне». І палітычная апазыцыя ў яго недарэчнасьць: «Для мяне наша палітычная апазыцыя — гэта аксюмаран (як жывы нябожчык)».
Ёсьць пытаньні. А што, у нас ужо няма супраць чаго пратэставаць!? Рэжым зьмяняецца, эвалюцыянуе да дэмакратыі і беларускасьці!? Не парушаецца канстытуцыя, знойдзеныя і пакараныя забойцы зьніклых палітыкаў!? Праводзяцца свабодныя выбары!?
Тое, што дэманстрацыі пратэсту малалікія, выклікана цэлай сыстэмай, машынай запалохваньня, якую старанна збудаваў і будуе далей Лукашэнка. Пры шырокім спэктры рэпрэсіяў для дэманстрантаў — ад зьбіцьця да турмы, ня кажучы пра страту працы і г. д., тым больш павагі, пашаны і прызнаньня заслугоўваюць людзі, якія насуперак усяму ідуць пратэставаць на плошчу.
Някляеў, Статкевіч, Сіўчык, дзясяткі і сотні людзей, якіх, прабачце, не магу ўсіх назваць па прозьвішчах і імёнах. Пашана вам, слава і ўдзячнасьць ад нас, звыклых беларускіх патрыётаў! Вы наш твар, паратунак нашага гонару перад усім сьветам!
Гэта вас заўважыў спэцыяльны дакладчык ААН па Беларусі Міклаш Харасьці:
«На мінулых выходных улады ў Беларусі зноў зьдзейсьнілі масавыя парушэньні правоў грамадзян на мірныя сходы ў сталіцы, Менску і па ўсёй краіне. Гэта сьведчаньне як сымбалічнай, так і практычнай адмовы прэзыдэнта краіны ад любога прагрэсу ў сфэры правоў чалавека».
Калі б ня вы, то не было б ніякага дазволу на ніякі канцэрт. Вы лепш за іншых ведаеце, што ніякія канцэрты рэжым не памяняюць, ды яшчэ маеце адвагу і сілы дзейнічаць.
Можна зразумець, калі мы ня ходзім на дэманстрацыі, бо баімся — за сябе, сваё здароўе, працу, за блізкіх (як яны бяз нас). Але навошта дзеля самаапраўданьня падводзіць пад гэты страх тэарэтычную базу? Добра яшчэ, калі моўчкі пра сябе, але рабіць гэта публічна: асуджаць, нават зьдзекавацца з пратэстоўцаў — гэта ўжо перабор. Немаральна, не па-мужчынску.
Алесь Краўцэвіч — беларускі гісторык і археоляг. Доктар гістарычных навук, прафэсар. Ляўрэат Прэміі імя Францішка Багушэвіча за 2013 год.
Меркаваньні, выказаныя ў блогах, перадаюць погляды саміх аўтараў і не абавязкова адлюстроўваюць пазыцыю рэдакцыі.
