«Няма грудзей – няма жаноцкасьці». Аўтаркі праекту #такаякакесть375 пра «бытавы фэмінізм»

Гэтая перадача цыклю «Толькі жанчыны» прысьвечаная ўнікальнаму фотапраекту #такаякакесть375, які спрабуе разбурыць стэрэатыпы пра тое, як мае выглядаць жанчына, у тым ліку і стэрэатыпы што да памеру грудзей. Удзельніцы — аўтаркі праекту журналістка Кацярына Барушка, фатограф Даша Сапранецкая і кантэнт-мэнэджэрка Алена Скарабагатава, якія і самі праз фатаграфіі ў бялізьне расказалі свае гісторыі і паказалі сваю ўнікальнасьць.

«Звычайна беларусы не ўсьміхаюцца. Гэта нармалёвы наш стан. Мы такія, як ёсьць — у гэтым увесь сэнс»

Ганна Соўсь: У вашым праекце разам з вамі ўжо ўзялі ўдзел 19 жанчын, якія шчыра распавядалі пра свае страхі, комплексы, хваробы, стэрэатыпы, сямейныя і прыватныя гісторыі. Як узьнікла сама ідэя? На які сусьветны досьвед вы абапіраліся? ​

​Кацярына Барушка: Першы імпульс нашаму праекту дала Алена. Яна напісала ў Фэйсбуку аб тым, што хоча зрабіць такі фотапраект, затэгіла Дашу, і пасьля напісала мне прыватна... Мы нават не былі знаёмыя, нават у Фэйсбуку... А я ў той самы момант акурат прадумвала падобную ідэю. З гэтага ўсё і пачалося. Мы пачалі як шалёныя прыдумляць, што рабіць далей, абменьвацца ідэямі. Што да сусьветнага досьведу, я не магу сказаць, што гэта новая, арыгінальная ідэя. Я сама бачыла падобнага кшталту фотасэсіі. Усё ўзьнікла вельмі стыхійна, таму ў нас не было такога этапу, каб мы сядзелі, прыдумлялі, праглядалі нейкія такія досьведы. Проста шукалі варыянт, які на нашу думку ў Беларусі спрацуе найлепш.

Ганна Соўсь: Алена, што стала штуршком да гэтай ідэі?

​Алена Скарабагатава: Штуршком, вядома, стала выказваньне лідэра «Мілавіцы» наконт жанчын, наконт памераў грудзей. Я лічу, што гэта даволі актуальны праект, у гэтыя яго ўнікальнасьць. Унікальнасьць ня ў зьмесьце, ня ў кантэнце, а менавіта ў тым, што гэта было своечасова.

Ганна Соўсь: Даша, вы зрабілі ўсе гэтыя фотаздымкі?

Даша Сапранецкая: Амаль што. Мне дапамагла Алена.

Ганна Соўсь: Што было найцяжэй для вас, і як для фатографа, і як для ўдзельніцы праекту?

​Даша Сапранецкая: Для мяне асабіста было складана знайсьці час, бо я — мама ў дэкрэце. І ўвесь той час, які не аддаю сваёй сям’і, я працую, і майму мужу трэба пасядзець зь дзіцёнкам. Мы разьмеркавалі працу, Каця сьпісвалася з удзельніцамі, Алена рыхтавала тэксты, а я займалася фотаздымкамі. Вельмі складана было знайсьці памяшканьне. У нас не было ніякага бюджэту, ні капейкі, і трэба было шукаць, прасіць. Папрашайніцтва, жабрацтва — гэта, канешне, складана абіваць парогі і г.д. Складана было працаваць са сьвятлом, якое ўвесь час сыходзіць, таму што мы выкарыстоўвалі ўсе памяшканьні, якія толькі маглі...

Мне было цікава працаваць з жанчынамі. Я працую як фотажурналіст, і ня так часта займаюся менавіта пастаноўкай. Мне хацелася паказаць дзеўчын, якія яны прыўкрасныя. Адштурхоўвалася я ад гісторый....

Мы усе, жанчыны, часта, калі бачым фотакамэру, усьміхаемся, мы хочам падабацца, усьміхаемся, гледзячы ў аб’ектыў. Але я мэтанакіравана гэтага пазьбягала, таму што ня вельмі пасавала б усьмешка падчас расказу вельмі асабістых гісторый пра свой досьвед, ня вельмі шчасьлівы...

Нас крытыкавалі за гэта, за тое, што яны такія сумныя, агрэсіўныя, злыя. Не, гэта нармальны, проста нэўтральны позірк. Я гэтага хацела дасягнуць. Звычайна, калі вы пабачыце беларусаў, яны не ўсьміхаюцца. Гэта проста нармалёвы наш стан. Я не хацела б, каб была гэтая ўсьмешка як прыкмета таго, што мы хочам падабацца, маўляў любіце нас. Мы такія, як ёсьць — у гэтым увесь сэнс.

«Жанчыны ва ўсім сьвеце пакутуюць ад няўпэўненасьці ў сабе»

Ганна Соўсь: Каця, ці цяжка для вас асабіста было расказаць сваю гісторыю? З вашага досьведу перамоваў з жанчынамі, якія ўзялі ўдзел у гэтым праекце, якія страхі і комплексы найцяжэй перамагаць беларускам?

​Кацярына Барушка: Я хацела б яшчэ адзначыць, наколькі аграмадную працу зрабіла ў гэтым праекце Даша, бо сэнс быў, каб у адным фотаздымку паказаць характар чалавека. Дзеля гэтага чалавек мусіць разьняволіцца, крыху распавесьці пра сябе, і паказаць вось гэты ўнутраны сьвет. Я проста была ў захапленьні, як у Дашы так хутка атрымлівалася знайсьці і кантакт з жанчынамі, і ўхапіць менавіта той момант.

Вось гісторыя пра адзін з фотаздымкаў: Даша спрабавала знайсьці пэўны адпаведны ракурс для адной з удзельніц, якой складана было раскрыцца менавіта ў сваёй сапраўднасьці. Яна ўвесь час імкнулася зрабіць правільна. А для нас важна было ня тое, што правільна, а тое, што сапраўднае. І гэтая дзяўчына ўрэшце, як ёсьць так ёсьць, ужо пачала пераапранацца, пагаварыла па тэлефоне, і ў адзін момант стомлена крыху разьняволілася. І менавіта Даша гэты момант схапіла, і гэта быў найлепшы кадар.

Калі я пісала сваю гісторыю, проста прарыдала ўвесь дзень. Так, калі шчыра, то для мяне ўспрыняцьце свайго цела было пэўным выклікам. Калі я пісала гэтую гісторыю, усьвядоміла, наколькі я была несправядлівая да яго, наколькі беспадстаўныя былі мае прэтэнзіі. І проста мне стала шкада, што я сябе так доўга гнабіла. А пазьней стала вельмі сорамна. Ну вось такая я інфантылка.

Для мяне цяжка было прызнацца, што я такі недасканалы чалавек, мэлянхалічна заганны, і распавесьці гэта. Ня толькі ў нас, ёсьць культ шчасьця ў заходняй цывілізацыі. Пра яго таксама Даша, пра гэтае жаданьне ўсьміхацца, нібы ў нас усё выдатна, добра, весела, паглядзіце.

І калі ты паказваеш не заўсёды шчасьлівы, аптымістычны, ідэальны бок, гэта разглядаецца часта як слабасьць. А ў Беларусі гэта наша, магчыма, адметнасьць. Не магу сказаць, што гэта толькі беларускае, але дакладна постсавецкае, вельмі герархічнае грамадзтва, то бок людзі, якія паказваюць слабасьць, чамусьці выклікаюць шмат у каго жаданьне іх прыбіць яшчэ, паказаць на фоне тых, хто падаецца слабейшым, сваю крутасьць. І гэтым адрозьніваецца наша кампанія ад тых жа кампаній, якія праводзіліся ў Брытаніі, Штатах ці ў Нямеччыне, дзе здольнасьць чалавек прызнацца ў сваёй слабасьці лічыцца сілай. У нас не ўсе так гэта ўспрымаюць. І для мяне цяжка было прызнацца ў сваёй слабасьці.

У чым найбольш складана беларускім жанчынам? Я некалі размаўляла з беларускай, якая нарадзілася ў Штатах, бацькі яе з-пад Гародні, яна была доўгі час мэрам невялічкага амэрыканскага гарадку, пабудавала сваю выбарчую кампанію на вельмі жаночых тэмах — стэрэатыпна жаночых, як школьная адукацыя, харчаваньне, бацькоўскія сходы, але тым ня менш перамагла, і вельмі пасьпяхова была мэрам гэтага гораду. Яна пазьней працавала ў ААН як прадстаўніца Штатаў у жаночых пытаньнях, і зараз вельмі інтэнсіўна падарожнічае па сьвеце. З яе словаў жанчыны ва ўсім сьвеце пакутуюць ад няўпэўненасьці ў сабе. Гэта страх паказацца неідэальнай, сорам за сябе. Так што тут беларускія жанчыны абсалютна ўпісваюцца.

«Жанчыны саромеюцца ў нас набыць сабе бялізну маленькага памеру, без паралёну»

Ганна Соўсь: Ці аднолькавыя комплексы ў жанчын у постсавецкіх краінах і ў краінах заходняй дэмакратыі? Ці першапачатковае непрыняцьце або нелюбоў да свайго цела, праз якое праходзяць пераважная большасьць беларускіх падлеткаў, залежыць ад грамадзтва, сямʼі, масавай культуры, якая навязвае стэрэатыпы, альбо гэта натуральны этап, праз які праходзіць кожная жанчына, калі сталее?

​Алена Скарабагатава: Я заўсёды кажу, што жанчыны ў Эўропе, скажам так, больш свабодныя. Нават у сваёй гісторыі я пішу, што калі шукаю сабе бялізну, мне вельмі проста гэта зрабіць, напрыклад, у Бэрліне і нават у Літве, і вельмі складана ў Беларусі, нават калі гэта адзін і той жа брэнд. Жанчыны саромеюцца ў нас набыць сабе бялізну маленькага памеру, без паралёну. У той жа час я спакойна магу набыць у Бэрліне той жа маркі бялізну свайго маленькага памеру без паралёну, усё будзе выглядаць вельмі натуральна і зручна. І вядома, я лічу, што праблема не ў саўку. У нас была гераіня, якая казала, што нам здавалася, калі быў Савецкі Саюз, што ўсе аднолькавыя, усе страшэнныя. Я проста лічу, што справа ў open-mind, у людзей ёсьць комплекс вясковасьці, хочацца падавацца лепшымі, чым мы ёсьць.

«Дзяўчаты зь вялікім памерам насьцярожана ставяцца да кампаніі»

Ганна Соўсь: Некалькі дзён таму ў сеціве актыўна абмяркоўвалі рэкляму сайту vandrouniki.by, у якой выкарыстоўваўся ў якасьці нэгатыўнай канатацыі выраз кшталту «як малыя грудзі былой каханкі». Пасьля нэгатыўных водгукаў многія пачалі адпісвацца ад «вандроўнікаў» і яны прыбралі гэтую фармулёўку. Я зьвярнула ўвагу на тое, што пераважная большасьць жанчын, якія ўзялі ўдзел у вашым праекце, маюць малы памер грудзей, і многія кажуць пра тое, што праз гэта мелі комплексы, якія пераадолелі. Але ж большасьць акторак, сьпявачак, мадэлек як раз і маюць невялікі памер грудзей, і гэта самы распаўсюджаны памер вопраткі, тады як, на маё ўражаньне, значна болей праблемаў маюць жанчыны зь вялікім памерам грудзей — і ў пошуку вопраткі, бялізны, і стэрэатыпы з гэтым зьвязаныя яшчэ большыя. Чаму вы гэты бок не закранулі? Ці зьбіраецеся працягнуць у такім ключы праект? Якія комплексы і страхі маюць жанчыны зь вялікім памерам?

Кацярына Барушка: Па-першае, мне не хацелася б дзяліць жанчын з рознымі памерамі на больш ці менш праблемных. Проста розная спэцыфіка. А па-другое, безумоўна, нам бы вельмі хацелася як мага больш разнастайнасьці. У нас ёсьць некалькі дзяўчат з большым памерам. Калі мы шукалі ўдзельніц, падкрэсьлівалі, што запрашаем усіх. Але на дзіва, некалькі дзяўчат зь вялікімі памерамі адмовіліся ў апошнюю хвіліну, і агулам дзяўчаты зь вялікім памерам насьцярожана ставяцца да кампаніі. Мы ня можам гэта патлумачыць.

Нам хацелася б пачуць і той бок. Нядаўна дзяўчына не зрабіла фотаздымкаў, але апісала свае ўражаньні як уласьніца вялікіх грудзей. І я адчула большую блізкасьць да жанчын з большым памерам, бо насамрэч праблемы вельмі падобныя. Я не магу набыць вопратку — яна не можа набыць вопратку. Яна ня можа паказаць дэкальтэ — я не магу паказаць дэкальтэ. Таму толькі спадзяюся, што мы праект будзем працягваць і ўсё больш іншых, розных дзеўчын да нас далучацца.

«Чаму менавіта пра грудзі? Таму што гэта — сынонім жаноцкасьці ў нашым грамадзтве»

​Даша Сапранецкая: Першапачаткова, калі Алена хацела рабіць праект менавіта пра малы памер грудзей, яна казала, давайце пакажам, што малы памер — гэта прыгожа. Я сказала, што мы будзем расказваць менавіта пра розныя, я чытала шмат гісторый, калі дзяўчыны зь вялікім памерам грудзей нават памяншаюць яго хірургічна, таму што гэта рэальна складана — і сьпіна баліць, і ўсё астатняе. Людзі, якія не маюць гэтага досьведу, не разумеюць, што гэта таксама складана, і што гэта таксама комплексы. Ва ўсіх у нас комплексы, і няма розьніцы. Я была за тое, каб былі розныя ўдзельніцы, таму што мне гэта цікава рабіць. Але чамусьці яны не прыйшлі.

Мне здаецца, што ім яшчэ больш складана выказацца. Проста ў нас так склалася. Мы шукалі сярод знаёмых, кінулі кліч у Фэйсбуку. Магчыма, калі б у нас была магчымасьць дзейнічаць на больш шырокую аўдыторыю, то былі б больш розныя людзі.

Мы шукаем жанчын, якія перамаглі рак грудзей. Гэта таксама важная тэма, якую б я вельмі хацела закрануць. Чаму менавіта пра грудзі? Таму што гэта — сынонім жаноцкасьці ў нашым грамадзтве. Няма грудзей — няма жаноцкасьці. Вось у цябе маленькія грудзі — значыць ты меней жаноцкая, чым дзяўчына зь вялікім памерам. Вось такія стэрэатыпы.

Рак грудзей часта позна дыягнастуецца, і жанчыны баяцца, што калі захварэюць, то ў іх адрэжуць грудзі, і яны больш ня будуць жанчынамі. Проста ёсьць дзяўчыны, жанчыны, якія нічога ня робяць з гэтым, таму што яны баяцца страціць жаноцкасьць...

«Калі Марыйка пагодзіцца стаць нашай наступнай удзельніцай, гэта будзе вельмі крута»

Ганна Соўсь: Алена, вы казалі, што ў вас гэтая ідэя ўзьнікла ў адказ на той скандал з «Мілавіцай». Як бы вы адказалі на крытычную заўвагу піьсьменьніцы Марыйкі Мартысевіч: «Мне не спадабаўся праект. Ён падаўся мне крыху больш інтэлігентным прасоўваньнем той жа тэмы, якую прасоўвала „Мілавіца“ — тая ж чашка C, толькі прапушчаная праз хіпстарскія фільтры».

Алена Скарабагатава: Гэта вельмі балючае для мяне пытаньне, таму што, як казала Даша, дзьве дзяўчыны зь вялікім памерам, якія адмовіліся ад здымкаў, гэта былі мае сяброўкі. І ў нас нават была ідэя ўключыць у праект іх абгрунтаваньне таго, што яны адмовіліся. Зь вялікімі грудзямі, зь вялікімі памерамі ёсьць праблема не ў тым, каб расказаць — расказаць кожны можа, а ў тым, каб паказаць. Чаму гэта праблема? Таму што часта вельмі бывае так, што праблема вялікіх грудзей — гэта таксама праблема вялікай вагі. Дзьве мае сяброўкі, якія адмовіліся — яны цалкам не маюць праблем зь лішняй вагой. У чым праблема — я ня ведаю.

Я ня згодная з Марыйкай. Я разумею, што мы не закранулі тую частку, якая ёй цікавая, праблему вялікага памеру. Калі Марыйка пагодзіцца стаць нашай наступнай удзельніцай на працягу праекту, гэта будзе вельмі крута.

Што датычыцца працягу таго, што пачала «Мілавіца», то я цалкам нязгодная. Хіпстарскія фільтры цалкам тут не пры чым. Для нас было вельмі важна выслухаць гісторыі пра няўпэўненасьць у сабе, пра нейкія бытавыя праблемы. Мая сяброўка назвала наш праект «бытавым фэмінізмам». Я думаю, што наш «бытавы фэмінізм» ня мае нічога агульнага з тым, што робіць «Мілавіца».

«Трэнд на натуральнасьць і зручнасьць да нас яшчэ не зусім дайшоў»

Ганна Соўсь: Нядаўна галівудзкая акторка Джулія Робэртс апублікавала пасланьне, у якім просіць усіх жанчын заняць актыўную пазыцыю, і перастаць надаваць увагу толькі зьнешняй прыгажосьці. «Ніхто ніколі не зможа на 100% адпавядаць крытэрам прыгажосьці, лічыць Робэртс. — Зьнешні выгляд — апошняе, што трэба цаніць у чалавеку. Усё, што мае значэньне — гэта душа». Апошнім часам усё болей пасьпяховых жанчын падтрымліваюць гэтую пазыцыю, не фарбуюць валасы, пакідаючы сівізну, як старшыня Міжнароднага валютнага фонду Крысьцін Лагард, Гілары Клінтан, калі была Дзяржсакратаром, часта адмаўлялася ад штодзённых укладак валасоў, і проста завязвала хвосьцік... Ці можа стаць трэндам натуральнасьць, зручнасьць, адмова ад навязаных стэрэатыпаў прыгажосьці?

Кацярына Барушка: Мне здаецца, гэта ўжо трэнд — на натуральнасьць, зручнасьць. Проста ён да нас яшчэ не зусім дайшоў. Але, як вы самі падалі прыклады, гэта штодзённасьць заходніх краінаў. Але я б хацела падкрэсьліць, што я асабіста супраць любой дыктатуры, дыктатуры натуральнасьці ў тым ліку.

Мне здаецца, што сапраўдная свабода ў стаўленьні да свайго цела — гэта менавіта рабіць зь ім што хочаш. Камусьці падабаецца фарбавацца, укладкі — калі ласка, хтосьці хоча быць натуральным, захоўваць зручнасьць, адмаўляцца ад абцасаў ці кароткіх сукенак — таксама калі ласка. Я б хацела жыць у сьвеце, дзе сапраўды няма навязаньня ніякіх трэндаў. Каб людзі ўвогуле мелі магчымасьць проста рабіць, як хочацца, і пазьней каб за гэтым не цягнулася чарга стэрэатыпаў.

Раз не пафарбавалася — значыць ты такая такая, альбо раз апранула спадніцу — значыць ты такая. Я апранаю спадніцу бо хачу, альбо апранаю джынсы, бо таксама хачу. Не таму што натуралка, лесьбіянка, фэміністка і далей па сьпісе, скажам. Таму хочацца, каб нашым жанчынам было ўтульна ў сваім целе. У гэтым таксама плюс гэтага праекту, што ён праз пэўную сваю неадназначнасьць дазволіў пабачыць шмат розных меркаваньняў, што людзі значна лепш зразумелі, што для іх прымальна, што непрымальна. І мне здаецца, людзі, якія ведаюць, што яны думаюць — яны значна менш падатныя на маніпуляцыі рэклямы ці палітычных сыстэм. Таму я рада.

«Для мяне прыгожы чалавек зь яго недасканаласьцю»

Ганна Соўсь: Даша, як бы вы на гэтае пытаньне адказалі з пункту гледжаньня фатографа?

Даша Сапранецкая: Мабыць гэта мой асабісты густ, мне не цікавыя правільныя рысы. Для мяне прыгожы чалавек зь яго недасканаласьцю. Мне цікавей гісторыя, досьвед, характар чалавека. І чаму цялеснасьць і пра жанчын? Мы, магчыма, і пра мужчын хацелі б зрабіць, у іх дыскрымінацыя ў іншы бок. Цялеснасьць — гэта менавіта пра жанчын. Нас прымушаюць менавіта з дзіцячага садка — ты ж дзяўчынка: ты павінна быць такая. Акуратная, прыгожанькая: ты ж наша сонейка. Як на конкурсе прыгажосьці. Гэта культ прыгажосьці. І калі ты не адпавядаеш якімсьці крытэрыям, ты пачынаеш сябе няўпэўнена адчуваць. Я супраць гэтага.

Натуральнасьць — супэрскі, але ёсьць людзі, якім у задавальненьне яркі макіяж, абцасы, ці гэтыя бабілёны на галаве. Супэрскі, але ня трэба нас на адзін капыл, мы рэальна ўсе розныя, і ў кожнага свой выбар. Проста пра тое, каб людзі прымалі нармальна чужы выбар. Мне цікавы чалавек і яго гісторыя. Зморшчынкі, зьмяненьні, зьвязаныя з узростам — усе мы праз гэта пройдзем. Яны выклікаюць нават дэпрэсію ў людзей. Людзі сябе пад нож кладуць, каб нейкім чынам спыніць гэты працэс. Але гэта натуральны працэс, і зморшчынкі — гэта досьвед. Тое, што ты шмат усьміхалася і была эмацыйным чалавекам. Проста гэта трэба прымаць. Зьнешнасьць — гэта гены. Гэта ад нас не залежыць. Гэта далі бацькі, хацелі яны ці не хацелі. Тое, што мы зрабілі з сабой самі — гэта наш досьвед, наш розум, нашыя веды, учынкі. Гэта тое, што мы ёсьць, а не зьнешнасьць.

Кацярына Барушка: Хацелася ў нашым праекце ня толькі жанчын з рознай будовай цела, але і з розным узростам, бо ў нас усё ж атрымалася 30 плюс-мінус 5 гадоў. Ёсьць дзьве ўдзельніцы больш за 45, але тым ня менш, мне б вельмі было цікава пагаварыць з жанчынамі, якія пра гэтыя зморшчынкі маглі б распавесьці з уласным досьведам.

«Жанчыны празьмерна думаюць пра гэта (конкурсы прыгажосьці, надта надаюць увагу целу), а ў мужчын наадварот — поўны ігнор свайго цела»

Ганна Соўсь: Алена, Даша казала пра тое, што дыскрымінацыю адчуваюць і мужчыны, але крыху іншага кшталту. Так здараецца, што, каб стаць мацнейшай, трэба не пабаяцца распавесьці пра свае слабасьці. Я ведаю, вы прадумваеце падобны праект з мужчынамі.

​Алена Скарабагатава: Магу трошачкі дадаць да папярэдняга пытаньня наконт натуральнасьці. Я вось усё жыцьцё, мне 31 год, прасоўвала натуральнасьць у сваім асяродзьдзі, і я вельмі рада тэндэнцыям. Мы ня можам абысьціся без тэндэнцый, і тое, што зараз я спакойна магу не фарбаваць валасы, хоць у мяне зьяўляюцца сівыя, гэта крута. Так, мы прадумваем праект пра мужчын, але пакуль што гэта ўсё на ўзроўні спрэчак. Можа быць нам варта зрабіць так, як мы зрабілі з гэтым праектам — проста пачаць рабіць. То бок мы мала на першых этапах абмяркоўвалі, мы проста пачалі нешта рабіць. З мужчынамі ў мяне ёсьць праблема, таму што я лічу, што ў мужчын па большасьці ўсё проста.

Кацярына Барушка: Увогуле ад пачатку нашага маленькага саюзу, што мне вельмі падабаецца, мы ўвесь час спрачаемся. У нас вельмі розныя погляды на ўсё, і проста кожная прапануе штосьці рознае. Наконт мужчынаў мы пакуль на этапе спрэчак.

Я лічу, што мужчынская цялеснасьць, праблемы з целам, таксама прысутныя, як у жанчын, толькі жанчыны празьмерна думаюць пра гэта (конкурсы прыгажосьці, надта надаюць увагу целу), а ў мужчын наадварот, поўны ігнор свайго цела. Яны наадварот не заўважаюць тое, як яны жывуць. Асабіста я лічу, што ўсё бярэцца ад цела, і ўсе далейшыя заганы, стэрэатыпы выбудоўваюцца ўжо з гэтага. Пакуль што мы пачынаем, так, а там паглядзім, што з гэтага будзе. Так сама, як гэты праект проста рабіўся і атрымаўся, я ўпэўненая, што калі пачаць рабіць з мужчынамі, што мы можам, то будзе добра.