Гэта і маляваньне сувэнірных паштовак, і гарадзкая віктарыны пад адкрытым небам, і выданьне кнігі пра выдатных бабруйчан, і стварэньне культурнага цэнтру ў руінах былой сынагогі.
Ідэі, які будуць рэалізоўвацца, адбяруць пасьля 6 лютага ў выніку народнага галасаваньня і абмеркаваньня журы.
Самы маштабны праект, які і сам зможа падтрымліваць многія іншыя, рыхтуецца ўжо даўно, і, паводле ініцыятараў, «адбудзецца пры любым надвор’і».
Ягоныя аўтаркі — кіраўніца вядомага ў Бабруйску тайм-клюбу «13-87» Натальля Халанская і былая бабруйчанка, піяр-мэнэджар адной са сталічных IT-кампаніяў Аліна Рудзіна — плянуюць правесьці за гэты год у родным горадзе дзясяткі імпрэз, творчых сустрэч, канцэртаў, выстаў, сцэнічных пастановак, кінапаказаў.
Актывісты называюць сваю задуму «Альтэрнатыўнай культурнай сталіцай» ці «Культурным 3.0 Бабруйскам» — пад «культурай 3.0» маючы на ўвазе эпоху, калі кожны можа мець вольны доступ да стварэньня твораў мастацтва і любых праяў культуры, а таксама сумеснае стварэньне і сумеснае карыстаньне культурным прадуктам. Як кожны можа запісаць на хатні кампутар сваю песьню і выпусьціць яе на Youtube, так кожны можа прыехаць у Бабруйск і паказаць сваю творчасьць.
«Мы даём творцам пляцоўку, абсталяваньне, рэкляму і гледачоў», — кажа Натальля Халанская, пад пляцоўкай маючы на ўвазе ня толькі свой клюб.
У арганізатараў ужо ёсьць дамоўленасьці на падтрымку культурных падзеяў з рознымі камэрцыйнымі арганізацыямі, у тым ліку з гандлёвымі цэнтрамі.
«У нас будуць нецэнзураваныя сустрэчы: вязіце, тварыце, што жадаеце. Але калі вас закідаюць памідорамі — значыць, вас закідаюць памідорамі, таксама маюць права, — папярэджвае Натальля. — Бабруйчане ў гэты год атрымаюць вялікую колькасьць культурных падзеяў, каб не спыняцца на традыцыйных масавых мерапрыемствах, як тэатральны фэст „Вянок дружбы“, які праводзяцца пастаянна. Хочацца шырэй, гучней. Хочацца даць гораду выбар».
Аліна Рудзіна даўно стала не жыве ў Бабруйску, але дапамагае стаць яму сапраўднай культурнай сталіцай:
«Мо якраз таму, што не жыву тут, я маю магчымасьць ацаніць культурнае жыцьцё, параўнаць з тым, што магло б быць. Я бачу, што страчваюць бабруйчане. Вялікія гарады — як паралельны сьвет. У тым жа Менску ў мяне кожны тыдзень ёсьць выбар, куды пайсьці, што паглядзець, у чым паўдзельнічаць. У Бабруйску такога выбару ў мяне не было. Добра, што зьявіўся хаця б тайм-клюб, тут я бачу людзей зь бляскам сьвядомасьці ў вачах, якія самі ствараюць сваё культурнае асяродзьдзе, сваю зону камфорту».
«Альтэрнатыўнасьць» сваіх ідэяў аўтаркі разумеюць не як «супраць афіцыйных», а як «іншасьць», як самастойны дадатак.
«Асноўная мэта году ці сталіцы культуры — актывізаваць мясцовае насельніцтва, — нагадвае Натальля. — Але пра гэта пастаянна забываюць; у выніку статус культурнай сталіцы да насельніцтва ня мае ніякага дачыненьня, апроч як набыць квіток ды прыйсьці на канцэрт. Чым афіша культурнай сталіцы адрозьніваецца ад папярэдніх гадоў? Нічым. А культурная сталіца мусіць даць максымальную разнастайнасьць мерапрыемстваў, на любую аўдыторыю, на любы густ».
Апроч азнаямленьня бабруйчан з «прафэсіяналамі культуры», плянуецца паказаць ім і невядомых творчых людзей, якіх хапае і ў краіне, і ў самім Бабруйску, якія робяць ці задумваюць нешта цікавае, вартае ўвагі. Актывісткі хочуць дапамагчы ім паказаць свае ідэі, а людзям — даць іх убачыць.
«У Гомелі ёсьць Аляксандар Курц, які цудоўна іграе монаспэктаклі, я наткнулася на яго ў Маскве, — расказвае Аліна. — Ён з Гомелю, я з Бабруйску, а сустрэліся ў Маскве! Трэба ж такое бачыць дома! У той жа Маскве пазнаёмілася са швэдзкім тэатрам „Альбатрос“, дырэктар якога, дарэчы, у захапленьні ад Алексіевіч. Глядзела спэктакль пра Галакост, дзе згадваюцца Беласток, Вільня. Для масквічоў гэта проста пералік местаў, а для нас гэта ж усё нашае, нам больш цікава!»
У лютым плянуецца стварыць адмысловы сайт, які будзе запаўняцца ня толькі календаром падзеяў, але і кантактамі магчымых выступоўцаў, парадамі ў арганізацыі падобных мерапрыемстваў на будучыню, каб наступная культурная сталіца магла карыстацца бабруйскім досьведам і перадаваць далей свой.
«Гэта і ёсьць культура 3.0, — кажа Натальля Халанская, — калі людзі невялічкімі суполкамі зьбіраюцца, нешта праглядаюць, слухаюць, абмяркоўваюць. Самі вырашаюць, якога ўзроўню гэтая культура. А кагосьці гэтыя сустрэчы натхняць на ўласную творчасьць».
