Лінкі ўнівэрсальнага доступу

Журналістам тут ня месца. Ува што ператвараецца Турэччына пасьля спробы вайсковага перавароту


Ілюстрацыйнае фота. Узброены супрацоўнік службы бясьпекі на варце ля галоўнага офісу штодзённай газэты Cumhuriyet («Рэспубліка»), галоўны рэдактар і журналісты якой былі нядаўна арыштаваныя. Стамбул, 31 кастрычніка 2016 году
Ілюстрацыйнае фота. Узброены супрацоўнік службы бясьпекі на варце ля галоўнага офісу штодзённай газэты Cumhuriyet («Рэспубліка»), галоўны рэдактар і журналісты якой былі нядаўна арыштаваныя. Стамбул, 31 кастрычніка 2016 году

Нязгодных з палітыкай Эрдагана ў Турэччыне затрымлівалі даўно. Розьніца толькі ў тым, што да лета 2016 году гэта рабілі прыхавана, а пасьля спробы вайсковага перавароту турмы масава напаўняюцца вайскоўцамі, журналістамі, выкладчыкамі. Напярэдадні прыезду ў Менск прэзыдэнта Эрдагана пра Турэччыну вачыма іншаземца Свабодзе распавёў іранскі журналіст Мохсэн Садры (Mohsen Sadri).

Пакуль Турэччына — трэцяя ў сьпісе самых вялікіх турмаў для журналістаў. Але імкнецца стаць першай

Я жыву ў Cтамбуле з 2013 году. Пераехаў сюды найперш дзеля працы. Таксама было цікава пажыць у іншай краіне — гэта новы досьвед для мяне. А Турэччына — акурат адна зь нямногіх краінаў, куды іранцы могуць паехаць бязь візы. Менавіта сюды часьцей за ўсё едуць турысты з Ірану, і сюды пераяжджаюць дзеля працы.

І трэба мець на ўвазе, што працаваць журналістам у Іране было складана. Я пісаў пра тэхналёгіі і сацыяльныя мэдыі. Але нават у гэтай сфэры ў Іране існуе палітычная цэнзура.

Ілюстрацыйнае фота. Паліцыя ўжывае сьлезацечны газ супраць дэманстрантаў падчас акцыі пратэсту ў сувязі з арыштам двух журналістаў у Анкары. 27 лістапада 2015 году
Ілюстрацыйнае фота. Паліцыя ўжывае сьлезацечны газ супраць дэманстрантаў падчас акцыі пратэсту ў сувязі з арыштам двух журналістаў у Анкары. 27 лістапада 2015 году

Ня ведаючы мовы, працаваць журналістам у Турэччыне немагчыма. Таму я стаў займацца піярам і рэклямай. Да таго ж ужо ў тыя часы працаваць журналістам было ня так бясьпечна. Турэччына — ня самая вялікая турма для журналістаў у сьвеце. Пакуль яна трэцяя ў гэтым сьпісе. Але вельмі імкнецца стаць першай. Рызыка трапіць за краты для журналістаў тут вельмі вялікая.

Тое самае, праўда, было і ў 2013 годзе — пасьля пратэстаў за захаваньне парку Гезі. І пасьля леташніх прэзыдэнцкіх выбараў. Але ў ранейшыя часы ўлады былі вымушаныя перасьледаваць журналістаў не ў адкрытую. А пасьля спробы вайсковага перавароту іх ужо нічога ня стрымлівае.

Людзей арыштоўваюць за абразу Эрдагана ў сацсетках

Цягам трох гадоў, што я тут жыву, я назіраў, як прэзыдэнт Эрдаган і ягоная Партыя Справядлівасьці і Разьвіцьця паступова ўзмацнялі сваю ўладу. Цяпер тут няма сур’ёзнай апазыцыі. Ні ў парлямэнце, ні ў мэдыях, ні ў войску.

Напрыклад, газэта Zaman («Час») заставалася адным зь нямногіх мэдыяў, якія крытыкавалі Эрдагана. Гэта самая масавая газэта Турэччыны, штодзённы наклад даходзіў да 650 тысяч асобнікаў. І што зрабілі ўлады? Яны арыштавалі рэдактараў, журналістаў звольнілі і ўзялі газэту пад свой кантроль.

Усяго пасьля спробы перавароту закрыліся 50 мэдыяў. Толькі на гэтым тыдні ўлады арыштавалі 12 журналістаў газэты Cumhuriyet («Рэспубліка») — самай старой з уплывовых газэт Турэччыны. Гэта было літаральна апошняе прафэсійнае масмэдыя, якое крытыкавала Эрдагана.

Мужчына чытае газэту Cumhuriyet («Рэспубліка») ля галоўнага офіса рэдакцыі ў Стамбуле, падчас затрыманьня журналістаў
Мужчына чытае газэту Cumhuriyet («Рэспубліка») ля галоўнага офіса рэдакцыі ў Стамбуле, падчас затрыманьня журналістаў

Вядома, Турэччына — гэта не Паўночная Карэя. Дагэтуль на тэлебачаньні можна пачуць крытыку рэжыму. Таксама студэнцкія мэдыі застаюцца незалежнымі. Але іх усё менш.

Сацыяльныя мэдыі не кранаюць да пэўнай ступені. З аднаго боку, людзі вольныя ў выказваньнях і пішуць што хочуць. Але калі чалавек сваёй дзейнасьцю ў сетках будзе прыцягваць шмат увагі, ён можа трапіць у небясьпеку. Было ўжо некалькі выпадкаў, калі карыстальнікаў сацсетак арыштоўвалі за абразу Эрдагана.

Калі так працягнецца, Турэччына будзе горшая за Іран

Ілюстрацыйнае фота. Затрыманыя турэцкія салдаты, якія быццам бы прымалі ўдзел у вайсковым перавароце, сядзяць у аўтобусе ля будынку суду ў Стамбуле. 20 ліпеня 2016 году
Ілюстрацыйнае фота. Затрыманыя турэцкія салдаты, якія быццам бы прымалі ўдзел у вайсковым перавароце, сядзяць у аўтобусе ля будынку суду ў Стамбуле. 20 ліпеня 2016 году

У першыя дні пасьля перавароту ніхто не наважваўся абмяркоўваць гэтыя падзеі. Але цяпер, пасьля шматлікіх звальненьняў і арыштаў вайскоўцаў і паліцыянтаў, журналістаў і выкладчыкаў, людзі пачынаюць гаварыць пра гэта ўголас. Яшчэ больш людзей разьюшвае эканамічны стан. Курс ліры за год упаў з 2,2 да 3,2 за даляр. А гэта значыць, што ўсё даражэе.

Аднак пры любым абмеркаваньні ўсе адчуваюць мяжу, якую нельга пераходзіць. У галовах людзей сфармавалася самацэнзура.

Гэта тое, што адбываецца ў Стамбуле. Тут людзі могуць выказаць яшчэ нейкі пратэст. Але Стамбул і Ізьмір (трэці па колькасьці насельніцтва горад у Турэччыне. — РС) — можна лічыць за асобныя краіны.

Прыхільнікі газэты Zaman ("Час") трымаюць газэты падчас дэманстрацыі супраць арышту журналістаў ля офісу паліцыі ў Стамбуле. 15 сьнежня 2014 году
Прыхільнікі газэты Zaman ("Час") трымаюць газэты падчас дэманстрацыі супраць арышту журналістаў ля офісу паліцыі ў Стамбуле. 15 сьнежня 2014 году

У большасьці малых гарадоў цэнтральнай і ўсходняй Турэччыны людзі жывуць больш традыцыйна. Яны даволі рэлігійныя, а таму Эрдагану лёгка прадаваць ім свае ідэі. Ягоная партыя — адзіная рэлігійная група ва ўладзе, і многія людзі сапраўды яе любяць.

Кансэрватыўная кіроўная партыя, моцная рэлігійнасьць, эканамічныя праблемы і міжнародная ізаляванасьць. Усё гэта ўсё больш і больш нагадвае Іран. Я кажу сваім сябрам: «Тое, што вас зьдзіўляе сёньня ў Турэччыне, для іранцаў — шматгадовая рэчаіснасьць».

І ўсё падобна да таго, што тут будзе яшчэ горш, чым у Іране. У выпадку, калі ўлады працягнуць такую самую палітыку.

Прэзыдэнт Турэччыны Рэджэп Таіп Эрдаган з жонкай вітаюць людзей на мітынгу, арганізаваным на знак пратэсту супраць спробы вайсковага перавароту. Стамбул, 7 жніўня 2016 году
Прэзыдэнт Турэччыны Рэджэп Таіп Эрдаган з жонкай вітаюць людзей на мітынгу, арганізаваным на знак пратэсту супраць спробы вайсковага перавароту. Стамбул, 7 жніўня 2016 году

Я нават ужо задумваюся, каб вярнуцца ў Іран. Праўда, у Іране ў мяне няма хуткаснага інтэрнэту і доступу да міжнародных банкаўскіх картак, як тут. Гэта даволі важныя рэчы для мяне.

Але, зазіраючы ў будучыню, я ня бачу асаблівых пэрспэктыў у Турэччыне. Калі тут будзе такая ж дрэнь, як у Іране, дык я абраў бы радзіму. І я не адзін задумваюся пра пераезд. Некаторыя мае сябры-экспаты спрабуюць цяпер перабрацца ў Эўропу.

Ігар Лосік Кацярына Андрэева Ірына Слаўнікава Марына Золатава Андрэй Кузьнечык
XS
SM
MD
LG