Экскурсія цікавая для любога наведніка — Людміла распавядае, як гарадзкія ўлады забаранілі звон гадзіньніка на Галоўпаштампце, які абутак выраблялі ў будынку, на месцы сучаснага гатэлю «Менск», як выглядала вуліца з даходнымі дамамі, у якіх зараз знаходзіцца Міністэрства архітэктуры і горадабудаўніцтва, каму прадавалі сукенкі ў краме, што месьцілася, дзе цяпер Менгарвыканкам. Усе аб’екты побач, каб іх агледзець, дастаткова проста паварочвацца ў розныя бакі: Музэй кіно, Пішчалаўскі замак, былая Трубная вуліца, Чырвоны касьцёл, Дом ураду, Беларускі дзяржаўны пэдаганічны ўнівэрсытэт...
Другакурсьнік гістарычнага факультэту Беларускга дзяржаўнага ўнівэрсытэту, які ад нараджэньня пакутуе на дзіцячы цэрэбральны параліч, Кірыл Барысаў кажа да гэтага на экскурсіі быў толькі аднойчы — у нядаўна пабудаваным музэі Вялікай Айчыннай вайны. Юнак прызнаецца, што мала наведвае публічныя месцы, але хоча схадзіць у Нацыянальную бібліятэку, дзе таксама прадугледжаныя пандусы для інвалідаў-вазочнікаў.
Тата Кірыла Ўладзімер Барысаў, які суправаджае сына падчас выхадаў у горад, кажа, што праблема адсутнасьці безбар’ернага асяродзьдзя вельмі актуальная для старых будынкаў — у тых, што будуецца апошнім часам, улічваюцца патрэбы людзей з рознымі абмежаваньнямі:
«Мы схадзілі ў музэй Вялікай Айчыннай вайны, там усё прадугледжана. Але трапіць у Нацыянальны мастацкі музэй на вазку немагчыма. Ды і што пра музэі казаць. Гістарычны факультэт БДУ, дзе навучаецца Кірыл, знаходзіцца ў старым будынку, дык там яго на другі, трэці ці чацьвёрты паверхі трэба на руках падымаць».
Дарэчы, у Доме ўраду, каля якога спыняецца экскурсавод, з даваеннага часу разьмяшчаўся Вярхоўны Савет БССР. Сярод дэпутатаў былі і дэпутаты ад Беларускай арганізацыі інвалідаў. Як прыгадваюць дэпутаты апазыцыі, сярод дэпутатаў-інвалідаў былі і тыя, хто цягам усёй кадэнцыі Вярхоўнага Савета засьведчыў свае дэмакратычныя перакананьні — напрыклад, дэпутат Міхаіл Каўбаска, які падпісваў шмат якія заявы Апазыцыі БНФ. Каўбаска ўдзельнічаў у працы сэсіі ў вазку. Адмыслова для яго і яшчэ некалькіх дэпутатаў-вазочнікаў іх месцы ў Авальнай залі былі абсталяваныя адпаведным чынам. Менавіта ў пачатку 90-ых быў прыняты пакет заканадаўчых актаў аб правах людзей з абмежаваньмі фізычнымі магчымасьцямі.
Людміла Скрадаль пацьвярджае, што найбольш праблема безбар’ернага асяродзьдзя тычыцца старых будынкаў. І дадае, што экскурсаводы ў Беларусі распрацоўваюць спосабы зрабіць экскурсійныя праграмы даступнымі для людзей з асаблівасьцямі:
«Экскурсія „Плошча Незалежнасьці даступна“ ладзіцца як для інвалідаў-вазочнікаў, так і для сьляпых людзей, для якіх распрацаваная тактыльная мапа з копіямі архітэктурных помнікаў. Вядома, ёсьць важнае пытаньне з падрыхтоўкай экскурсаводаў. Але ўжо каля году праводзяцца курсы ў Інстытуце турызму, скіраваныя на дыфэрынцыяванае экскурсійнае абслугоўваньне. Вельмі спадзяюся, што яшчэ праз год, падчас чарговага „Фэсту“ экскурсаводаў» праграм для інвалідаў стане яшчэ больш».
