Пра новую кнігу Юрыя Дракахруста «Сем худых гадоў», якая нядаўна выйшла ў «Бібліятэцы Свабоды», гаворыць пісьменьнік Уладзімер Арлоў.
«Мы з Юрыем Дракахрустам у многіх праблемах гісторыі і сучаснасьці, як я мяркую, — зусім не аднадумцы. І гэта цудоўна, бо агонь палемікі заўсёды грэе.
Ня будзе вялікім перабольшаньнем сказаць, што Юрыя я ведаю і чытаю ледзь ня ўсё сваё сьвядомае беларускае жыцьцё — ад тых часоў, калі мы зь ім уваходзілі ў лік давераных асобаў Зянона Пазьняка на выбарах Вярхоўнага Савету Беларусі гістарычнага XII скліканьня. І, дарэчы, разам з Зянонам выйгралі тыя выбары.
Юры быў у камандзе, на маю думку, самым каштоўным байцом. Прынамсі, як мне памятаецца, яму не было роўных у напісаньні перадвыбарных артыкулаў, якія адначасова былі і ўлёткамі. Дзесьці ў маім архіве яны захоўваюцца дагэтуль.
Ужо тады адчувалася, што Юры — ня проста малады матэматык і кандыдат навук, як яго адрэкамэндоўвалі на перадвыбарчых сустрэчах, а чалавек са значна шырэйшым кругаглядам і большым патэнцыялам. Ён ужо ў той час быў аналітыкам, мысьляром, авалодваў сваім непаўторным стылем.
Я думаю, Юры Дракахруст мог бы стаць пісьменьнікам, як ягоны бацька. Ён стаў бліскучым журналістам, палітолягам і г.д. і г.д. (чытайце прадмову да кнігі Аляксандра Лукашука). Але ў маім уяўленьні, і гэта яшчэ раз засьведчыла новая Юрава кніга, — ён і вельмі цікавы літаратар, публіцыст і эсэіст. Калі захоча, без ваганьняў дам яму рэкамэндацыю у Саюз беларускіх пісьменьнікаў».
