«Я спачатку слухаў проста замежныя галасы. А пачаў я слухаць іх, калі набыў першы свой прымач. Гэта быў савецкі прымач „Мурамец“. Было тое ў 1961 годзе.
У нас у войску палітработнікі праводзілі з намі гутаркі на ўсякія палітычныя і міжнародныя тэмы. Яны казалі, што вось, маўляў, „Голас Амэрыкі“ перадаваў такія й такія рэчы пра Савецкі Саюз. Можа, хто слухаў, тады лягчэй мне з вамі будзе размаўляць. Бо ж яны там кажуць крыху праўды, а астатняе паклёп. Але на гэтую вудачку ніхто не паддаваўся. І я маўчаў, як партызан. Таго, што я слухаў і чуў, я ніколі нікому не расказваў.
Беларускую службу Радыё Свабода я пачуў у 90-я гады. Да гэтага я быў вельмі далёкі ад беларускай мовы. Яе зь мяне цалкам выхаласьціла служба ў войску. А як вярнуўся ў Беларусь, то даведаўся, што ёсьць такое беларускае радыё. На мітынгу стаіш, бывае, і хтосьці пачынае абмяркоўваць, што перадавала беларуская Свабода. Вось і я пачаў яе хвалі шукаць. І аднойчы знайшоў.
Там пачуў такую перадачу „Паштовая скрынка 111“ і падумаў: а чаму б мне не напісаць туды? Я напісаў, і першы мой ліст прагучаў. Для мяне гэта было нейкай эўфарыяй.
Усяго я напісаў на Радыё Свабода больш за сотню лістоў. Магла б атрымацца нават кніга. Цяпер, як штосьці набалела, здымаю слухаўку і тэлефаную на Радыё Свабода. Куды яшчэ можна пазваніць? Няма больш куды.
Я напісаў кнігу пра вайну. Калі я глядзеў фільмы пра вайну, чытаў тоўстыя раманы, то бачыў, што гэта ўсё ня так, усё няпраўда, бо я перажыў акупацыю. У мяне проста засела ў душы, што трэба неяк давесьці праўду пра гэта.
Я прыйшоў да высновы, што да праўды нам вельмі далёка. Калі, да прыкладу, браць вайну, то чым далей мы ад вайны, тым менш праўды».
У нас у войску палітработнікі праводзілі з намі гутаркі на ўсякія палітычныя і міжнародныя тэмы. Яны казалі, што вось, маўляў, „Голас Амэрыкі“ перадаваў такія й такія рэчы пра Савецкі Саюз. Можа, хто слухаў, тады лягчэй мне з вамі будзе размаўляць. Бо ж яны там кажуць крыху праўды, а астатняе паклёп. Але на гэтую вудачку ніхто не паддаваўся. І я маўчаў, як партызан. Таго, што я слухаў і чуў, я ніколі нікому не расказваў.
Беларускую службу Радыё Свабода я пачуў у 90-я гады. Да гэтага я быў вельмі далёкі ад беларускай мовы. Яе зь мяне цалкам выхаласьціла служба ў войску. А як вярнуўся ў Беларусь, то даведаўся, што ёсьць такое беларускае радыё. На мітынгу стаіш, бывае, і хтосьці пачынае абмяркоўваць, што перадавала беларуская Свабода. Вось і я пачаў яе хвалі шукаць. І аднойчы знайшоў.
Сталкеры Свабоды
Усяго я напісаў на Радыё Свабода больш за сотню лістоў. Магла б атрымацца нават кніга. Цяпер, як штосьці набалела, здымаю слухаўку і тэлефаную на Радыё Свабода. Куды яшчэ можна пазваніць? Няма больш куды.
Я напісаў кнігу пра вайну. Калі я глядзеў фільмы пра вайну, чытаў тоўстыя раманы, то бачыў, што гэта ўсё ня так, усё няпраўда, бо я перажыў акупацыю. У мяне проста засела ў душы, што трэба неяк давесьці праўду пра гэта.
Я прыйшоў да высновы, што да праўды нам вельмі далёка. Калі, да прыкладу, браць вайну, то чым далей мы ад вайны, тым менш праўды».
