Гэтаму арыгіналу, напісанаму рукой Барадуліна, гадоў дваццаць пяць. Захоўваю яго з часоў працы ў беларускай газэце «Звязда», якую сваёй сымпатыяй не абыходзілі знакамітыя творцы.
Тады ў адзін з выпускаў пра адметнасьць беларускіх назваў Вячаслаў Адамчык напісаў нам пра сваю Варакомшчыну, а Барадулін прынёс неўзабаве гэты верш пра беларушчыну. У параўнаньнях усё было нечаканае, а рыфмаваньне крокаў вязьня і духу Эўропы ў лазьні ашаломлівала. Так ужо ніхто ня скажа.
