«Гэтая вестка засьпела мяне якраз за адной вялікай працай. Яна так была, гэтая праца, перабітая, што зараз сяджу аглушаны, ашаломлены, ня ведаю — дзе я, што са мной. Не магу паверыць, што яго, вось гэтага роднага чалавека, майго ушацкага чалавека, больш няма: Рыгора Барадуліна, або Рыгора, або Рыгоркі, як клікала яго мілая матуля Акуліна Андрэеўна.
Я шмат бываў разам з Рыгорам Іванавічам і на сьцежках роднай зямлі, мы шмат зь ім паезьдзілі па Беларусі, я быў зь ім і за мяжой. Заўсёды ў такіх вось паездках чалавек выяўляецца яшчэ з большай выразнасьцю. Як чалавек Рыгор Барадулін быў вельмі душэўны, вельмі тонкі. Ён быў, можа, не столькі добранькі, ласкавы, бо ў яго быў востры язычок, ён мог надзвычай дакладна перадаць нейкую сытуацыю ды назваць проста ў вочы чалавека тым, чаго ён заслугоўвае. Але, тым ня менш, цалкам яго душа была вельмі добрая. Што тычыцца таго, што зрабіў Рыгор Іванавіч у літаратуры, то гэта абсалютна ацаніць немагчыма сёньняшнімі дзяжурнымі сказамі — паэзія Рыгора Барадуліна сапраўды народная. Тое, што ён апошнім часам выдаў з моўнага багацьця — „Ушацкі словазбор“ і іншыя працы, зьвязаныя з нашай роднай мовай — гэта вялікі подзьвіг.
Калі ўвогуле падумаць, што такое Рыгор Барадулін для нас, для Беларусі, то гэта народны паэт ня толькі з-за таго, што яму прысвоенае званьне „народнага“. Ён сапраўды народны, яго паэзія народная. Яна і простая, і высокаінтэлігентная, і адухоўленая. Я шмат пісаў пра творчасьць Рыгора, але таго, што ты пішаш, ніколі ня можаш выказаць да канца. Ік алі перачытваеш, асэнсоўваеш, зробленае ім, бачыш усё новыя і новыя, раней не заўважаныя, пласты. Нават фізычна адчуваеш сваю родную зямлю: і гэты ветрык, і жаўрука, і тыя лёгкія анёльскія аблачынкі, якія ляцяць над Ушаччынай. У ягонай творчасьці гучыць і філязафічнасьць, і роздум над такім загадкавым сэнсам нашага жыцьця. Усё гэта ёсьць у ім, усё ўладарыць у сьвятым храме паэзіі...».
Рыгор Барадулін памёр 2 сакавіка 2014 году.
Я шмат бываў разам з Рыгорам Іванавічам і на сьцежках роднай зямлі, мы шмат зь ім паезьдзілі па Беларусі, я быў зь ім і за мяжой. Заўсёды ў такіх вось паездках чалавек выяўляецца яшчэ з большай выразнасьцю. Як чалавек Рыгор Барадулін быў вельмі душэўны, вельмі тонкі. Ён быў, можа, не столькі добранькі, ласкавы, бо ў яго быў востры язычок, ён мог надзвычай дакладна перадаць нейкую сытуацыю ды назваць проста ў вочы чалавека тым, чаго ён заслугоўвае. Але, тым ня менш, цалкам яго душа была вельмі добрая. Што тычыцца таго, што зрабіў Рыгор Іванавіч у літаратуры, то гэта абсалютна ацаніць немагчыма сёньняшнімі дзяжурнымі сказамі — паэзія Рыгора Барадуліна сапраўды народная. Тое, што ён апошнім часам выдаў з моўнага багацьця — „Ушацкі словазбор“ і іншыя працы, зьвязаныя з нашай роднай мовай — гэта вялікі подзьвіг.
Калі ўвогуле падумаць, што такое Рыгор Барадулін для нас, для Беларусі, то гэта народны паэт ня толькі з-за таго, што яму прысвоенае званьне „народнага“. Ён сапраўды народны, яго паэзія народная. Яна і простая, і высокаінтэлігентная, і адухоўленая. Я шмат пісаў пра творчасьць Рыгора, але таго, што ты пішаш, ніколі ня можаш выказаць да канца. Ік алі перачытваеш, асэнсоўваеш, зробленае ім, бачыш усё новыя і новыя, раней не заўважаныя, пласты. Нават фізычна адчуваеш сваю родную зямлю: і гэты ветрык, і жаўрука, і тыя лёгкія анёльскія аблачынкі, якія ляцяць над Ушаччынай. У ягонай творчасьці гучыць і філязафічнасьць, і роздум над такім загадкавым сэнсам нашага жыцьця. Усё гэта ёсьць у ім, усё ўладарыць у сьвятым храме паэзіі...».
Рыгор Барадулін памёр 2 сакавіка 2014 году.
