Першая спадарыня: «Так, каталіцкія адзначаем. Зьбіраемся ўсёй сям’ёю. Дванаццаць страваў посных, усё як трэба. Як першая зрка, сядаем усёй сям’ёю, ламаем аплаткі, молімся, адзначаем і потым ідзем у касьцёл».
Другая спадарыня: «Куцьця — з груцы, з макам».
Першая спадарыня: «Гэта хоць нідзе не пакажуць? Дзякаваць Богу!»
Трэцяя спадарыня: «Адзначаем, канечне, адзначаем. Вось прыйшла да касцьёлу, да споведзі. Абавязкова — свае грахі ачысьціць за цэлы год, якія былі. У кожнага чалавека па-рознаму. Нават дрэнная думка — ужо грэх, праўда? Таму добрыя думкі помыслы павінны быць у чалавека і добрыя дзеяньні. Купіла аплатку, сьвечачку, сенца, усё паклалі, і посныя стравы ставім на стол — як раней было ў вёсцы».
Першы спадар: «Дома з жонкай будзем адзначаць, дзеці далёка, вучацца, працуюць. Меншая дачка — у Кітаі, вучыцца ў магістратуры. Горад Ухань, там ёсьць касьцёл, на кітайскай і ангельскай».
Чацьвёртая спадарыня: «Як жа ж не адзначыць такое сьвята? З „радзінай“. Да касьцёлу сходзім, „памодлімся“ і — адзначаць. Муж усё любіць. Я, напрыклад, заўжды запякаю карпа. Такога невялікага: пачысьціць, лімончыкам папырскаць, каб сок прайшоў. Начыніць гароднінай, у фальгу, у духовачку, і такі атрымліваецца смачны маладзенькі карпік».
Пятая спадарыня: «Ну што ў нас будзе? Кісель будзе, вушкі з макам з грыбамі, потым будзе рыба смажаная. Увогуле дванаццаць страваў павінна быць. Вось мы і набіраем так. А ў дванаццаць гадзінаў едзем у касьцёл, а потым пачынаем сьвяткаваць пасьля касьцёлу».
Шостая спадарыня: «Гэта сьвята нараджэньня божага сына, прыйсьцё ў гэты сьвет Хрыста. У касьцёле заўсёды ладзяць ясьлі, у якіх мы бачым нованароджанага Хрыста ў першы дзень Божага нараджэньня, мы бачым Юзафа, Марыю».
Другая спадарыня: «Куцьця — з груцы, з макам».
Першая спадарыня: «Гэта хоць нідзе не пакажуць? Дзякаваць Богу!»
Трэцяя спадарыня: «Адзначаем, канечне, адзначаем. Вось прыйшла да касцьёлу, да споведзі. Абавязкова — свае грахі ачысьціць за цэлы год, якія былі. У кожнага чалавека па-рознаму. Нават дрэнная думка — ужо грэх, праўда? Таму добрыя думкі помыслы павінны быць у чалавека і добрыя дзеяньні. Купіла аплатку, сьвечачку, сенца, усё паклалі, і посныя стравы ставім на стол — як раней было ў вёсцы».
Першы спадар: «Дома з жонкай будзем адзначаць, дзеці далёка, вучацца, працуюць. Меншая дачка — у Кітаі, вучыцца ў магістратуры. Горад Ухань, там ёсьць касьцёл, на кітайскай і ангельскай».
Чацьвёртая спадарыня: «Як жа ж не адзначыць такое сьвята? З „радзінай“. Да касьцёлу сходзім, „памодлімся“ і — адзначаць. Муж усё любіць. Я, напрыклад, заўжды запякаю карпа. Такога невялікага: пачысьціць, лімончыкам папырскаць, каб сок прайшоў. Начыніць гароднінай, у фальгу, у духовачку, і такі атрымліваецца смачны маладзенькі карпік».
Пятая спадарыня: «Ну што ў нас будзе? Кісель будзе, вушкі з макам з грыбамі, потым будзе рыба смажаная. Увогуле дванаццаць страваў павінна быць. Вось мы і набіраем так. А ў дванаццаць гадзінаў едзем у касьцёл, а потым пачынаем сьвяткаваць пасьля касьцёлу».
Шостая спадарыня: «Гэта сьвята нараджэньня божага сына, прыйсьцё ў гэты сьвет Хрыста. У касьцёле заўсёды ладзяць ясьлі, у якіх мы бачым нованароджанага Хрыста ў першы дзень Божага нараджэньня, мы бачым Юзафа, Марыю».
