Сваімі першымі чытацкімі ўражаньнямі пра кнігу Анатоля Лябедзькі «108 дзён і начэй у засьценках КДБ», якая будзе прэзэнтавацца 9 сьнежня а 18-й на сядзібе БНФ, дзеліцца паэт і грамадзкі дзеяч Генадзь Бураўкін.
«Кнігу Анатоля Лябедзькі я чытаў з хваляваньнем і зь цікавасьцю. Ня так часта апошнім часам мне трапляюцца такія кнігі.
Першае, што мяне ўразіла ў ёй, — гэта такая праўда: можа быць, непрыемная, можа быць, нават непрыгожая, але абсалютная праўда пра тое, што адбываецца ў нас апошнім часам у турмах і што адбываецца з нашай апазыцыяй. Хаця, здаецца, і вядомае многае з таго, пра што піша Анатоль Лябедзька, але вось калі чытаеш гэтыя факты, факты з камэр, факты так сказаць побыту турэмнага — ну сапраўды, робіцца не па сабе.
Гэтая кніжка павінна была абавязкова зьявіцца. Яна павінна абавязкова быць у нашай памяці, таму што гэта, калі гаварыць гучна, — сьведчаньне на судзе часу, на судзе гісторыі. Суд гэты адбываецца пастаянна і над грамадзтвам, і над дзяржавай, і над кожным чалавекам. Гэта — вышэйшы суд. І вось на гэтым вышэйшым судзе кніга Лябедзькі, мне здаецца, абавязкова павінна быць як дакумэнтальнае сьведчаньне.
Я хачу парадавацца, што гэтая кніжка ёсьць, таму што яна засьведчыла праўду нашых дзён — горкую праўду, але праўду».
«Кнігу Анатоля Лябедзькі я чытаў з хваляваньнем і зь цікавасьцю. Ня так часта апошнім часам мне трапляюцца такія кнігі.
Першае, што мяне ўразіла ў ёй, — гэта такая праўда: можа быць, непрыемная, можа быць, нават непрыгожая, але абсалютная праўда пра тое, што адбываецца ў нас апошнім часам у турмах і што адбываецца з нашай апазыцыяй. Хаця, здаецца, і вядомае многае з таго, пра што піша Анатоль Лябедзька, але вось калі чытаеш гэтыя факты, факты з камэр, факты так сказаць побыту турэмнага — ну сапраўды, робіцца не па сабе.
Гэтая кніжка павінна была абавязкова зьявіцца. Яна павінна абавязкова быць у нашай памяці, таму што гэта, калі гаварыць гучна, — сьведчаньне на судзе часу, на судзе гісторыі. Суд гэты адбываецца пастаянна і над грамадзтвам, і над дзяржавай, і над кожным чалавекам. Гэта — вышэйшы суд. І вось на гэтым вышэйшым судзе кніга Лябедзькі, мне здаецца, абавязкова павінна быць як дакумэнтальнае сьведчаньне.
Я хачу парадавацца, што гэтая кніжка ёсьць, таму што яна засьведчыла праўду нашых дзён — горкую праўду, але праўду».
