Для мяне гэтая кніга асаблівую цікавасьць мела яшчэ і таму, што ў тыя часы, у тыя дні я быў далёка ад Беларусі, быў у Нью-Ёрку, працаваў у Арганізацыі Аб’яднаных Нацый і, бясспрэчна, сачыў, як толькі мог і колькі мог, за тым, што робіцца на радзіме, але многіх рэчаў, для мяне вельмі важных, я проста ня ведаў і ня мог ведаць. І вось цяпер тыя дні і людзей тых дзён многіх я для сябе, можна нават так сьмела сказаць, адкрыў. За што я вельмі ўдзячны Сяргею Навумчыку.
Мне здаецца, што гэтую кніжку павінны вельмі многія ў нас прачытаць. Таму што час ідзе, нешта забываецца, а потым, як мне здаецца, зьяўляюцца тыя мэмуарысты, якія ўсё помняць, што добрае зьвязана зь імі самімі, і забываюць тое, што, можа, ня надта добрае было зь імі, або вось гэтае ня надта добрае хочуць перакласьці на чужую адказнасьць, на чужыя плечы. Ва ўсякім разе, у тых кнігах, якія я прачытаў пра той час, у мяне такое адчуваньне было. Таму тое, што Сяргей дае дакумэнты, тое, што Сяргей дае атмасфэру таго часу, — мне здаецца, гэта вельмі важна».
