«Я працую ў суседніх раёнах — Шаркоўшчынскім, Докшыцкім, Пастаўскім — і рэалізую свае тавары. Людзі прыходзяць, размаўляюць пра кошты, пра курсы валют — усё гэта іх цяпер цікавіць. А я, прадаючы ім тавар, маю магчымасьць праводзіць, так сказаць, сваю лінію, распавядаю ім пра падзеі, растлумачваю. Ёсьць многа людзей, якія замбаваныя і жывуць у мінулым часе, ніяк ня могуць перабудавацца. Вось гэта мая аўдыторыя, дзе я магу без дазволу працаваць.
Я стараюся знайсьці такі тавар, якога ў іншых прадпрымальнікаў няма. Таму людзі да мяне і зьвяртаюцца, бо ведаюць, што я знайду і прывязу ім патрэбнае. А людзям, якія прыходзяць да мяне і размаўляюць на беларускай мове, я імкнуся кошты панізіць. Нашым людзям мы заўжды рады. Праўда, ёсьць і такія хітрыя, якія, ведаючы гэта, размаўляюць толькі дзеля матэрыяльнай сваёй выгады.
Быў выпадак у Шаркоўшчынскім раёне, калі мадам-ідэоляг, каторую я, па-мойму, вучыў рашаць задачы, падышла да мяне і сказала, што трэба зьняць рэкляму, якая ў мяне на беларускай мове, а па ражках намаляваныя сьцяг бел-чырвона-белы і Пагоня. Дома, маўляў, рабіце што хочаце. Я ёй адказаў, што добра, але вы толькі напішыце пісьмовую заўвагу і я пракансультуюся пра гэта зь юрыстамі. Больш яна не зьяўлялася.
У мяне на працоўным месцы стаіць заўжды бел-чырвона-белы сьцяжок. Аднойчы гэта не спадабалася вэтэрану вайны. Ён далажыў участковаму міліцыянту. Той прыйшоў — так, маўляў, і так, паступіла скарга, здыміце. Я кажу, што гэта мой родны сьцяг і я ніяк не магу ад яго адрачыся. Ён і адчапіўся.
Да беларускай сымболікі большасьць народу абыякавая. Але маладзейшае пакаленьне, каторае глядзіць інтэрнэт, успрымае яе станоўча. Як толькі зьявілася «Пагоня» на маім бальконе, яны — малайцы, віталі воклічамі «Жыве Беларусь!» Не дарэмна я працаваў зь імі, у школе ж у мяне было поўныя два выпускі, а праз клюб «Рамантык» прайшла не адна сотня чалавек. Ёсьць, вядома, і іншае ўспрыманьне. Калі журналіст фатаграфаваў зафарбаваны мой балькон, адзін сусед выступіў супраць таго.
«Пагоня» прабыла на бальконе крыху больш за тыдзень, але ў пастанове суду напісана, што яна прабыла з другога да трэцяга траўня. Маю «Пагоню» замазалі гвалтоўна, ноччу. І пра гэта ў пастанове няма ні слова. Вось гэта мне моцна не спадабалася. Пішыце праўду, і калі я вінаваты, буду адказваць".
Я стараюся знайсьці такі тавар, якога ў іншых прадпрымальнікаў няма. Таму людзі да мяне і зьвяртаюцца, бо ведаюць, што я знайду і прывязу ім патрэбнае. А людзям, якія прыходзяць да мяне і размаўляюць на беларускай мове, я імкнуся кошты панізіць. Нашым людзям мы заўжды рады. Праўда, ёсьць і такія хітрыя, якія, ведаючы гэта, размаўляюць толькі дзеля матэрыяльнай сваёй выгады.
Сталкеры Свабоды
У мяне на працоўным месцы стаіць заўжды бел-чырвона-белы сьцяжок. Аднойчы гэта не спадабалася вэтэрану вайны. Ён далажыў участковаму міліцыянту. Той прыйшоў — так, маўляў, і так, паступіла скарга, здыміце. Я кажу, што гэта мой родны сьцяг і я ніяк не магу ад яго адрачыся. Ён і адчапіўся.
Да беларускай сымболікі большасьць народу абыякавая. Але маладзейшае пакаленьне, каторае глядзіць інтэрнэт, успрымае яе станоўча. Як толькі зьявілася «Пагоня» на маім бальконе, яны — малайцы, віталі воклічамі «Жыве Беларусь!» Не дарэмна я працаваў зь імі, у школе ж у мяне было поўныя два выпускі, а праз клюб «Рамантык» прайшла не адна сотня чалавек. Ёсьць, вядома, і іншае ўспрыманьне. Калі журналіст фатаграфаваў зафарбаваны мой балькон, адзін сусед выступіў супраць таго.
«Пагоня» прабыла на бальконе крыху больш за тыдзень, але ў пастанове суду напісана, што яна прабыла з другога да трэцяга траўня. Маю «Пагоню» замазалі гвалтоўна, ноччу. І пра гэта ў пастанове няма ні слова. Вось гэта мне моцна не спадабалася. Пішыце праўду, і калі я вінаваты, буду адказваць".
