Жаночыя ногі, як вядома, заўжды ўяўлялі сабой сур’ёзны выклік грамадзтву. Вось яны нясьпешна крочаць па вуліцы, нахабна супрацьпастаўляючы сябе здароваму патрыятызму, усенароднай згодзе, палітычнаму кансэнсусу і іншым вечным каштоўнасьцям. Ужо самой сваёй формай гэтыя ногі пры кожнай нагодзе імкнуцца дзёрзка абвергнуць розныя непахісныя, асьвячаныя стагодзьдзямі ісьціны:
«Куля — дура, штых — маладзец»;
«У здаровым целе — здаровы дух»;
«Не наеўшыся, не наліжашся»;
«Kinder, Küche, Kirche»;
«Які Хомка — такая і жонка».
Зразумела, бессаромныя напаміны жаночых ног пра сваё існаваньне ніколі не заставаліся без адказу. У кожную гістарычную эпоху знаходзіліся адважныя і валасатыя асобіны мужчынскага полу, якія паўставалі супраць парушальніц парадку, здольных адной каленкай выбіць зэдлік з-пад ног грамадзкай стабільнасьці і адной сваёй лыткай учыніць шкоду на мільёны тэтрадрахмаў. Запомнім імёны галоўных змагароў з экстрэмізмам, хай сабе гэта і ня надта лёгка: Георгіяс Пападопулас, Ніколаас Макарэзас, Стыліянас Патакас... Хай будзе зямля Віньні-Пухам гэты героям. Сапраўдныя былі афіцэры і ісьцінныя патрыёты Грэцыі.
Так, прыклад па-сапраўднаму прынцыповага змаганьня з жаночымі нагамі паказала ўсяму чалавецтву менавіта зямля Афрадыты, асфадэляў і асфаліі. 24 красавіка 1967 году, ужо на трэці дзень вайсковага перавароту, у выніку якога да ўлады ў Грэцкім каралеўстве прыйшлі згаданыя вайскоўцы, так званыя чорныя палкоўнікі, жаночым нагам у гэтай краіне быў дадзены дастойны адпор у выглядзе адпаведнага ўказу. Праўда, забараніць кабетам мець ногі хунта не магла, бо хто б тады і чым мясіў для краіны вінаград і аліўкі, і таму забараніла міні-спадніцы. Афіцыйна, строга, пад пагрозай арышту.
На час кіраваньня палкоўнікаў Грэцыя ператварылася ў нейкае падабенства вялікага праваслаўнага манастыра: «без доклада не входіть». Ніякіх элегантных шортаў, у якія ператвараюцца нагавіцы, ніякіх джынсаў, жаночых штаноў, касмэтыкі, рок-музыкі і іх — іх, квінтэсэнцыі сусьветнага зла: кароткіх, як грэх, спадніц. Дасталася і мужчынам, аналягам міні-спадніцы ў якіх былі названыя доўгія валасы. Нядаўняя сэксуальная рэвалюцыя была вымеценая з Грэцыі паганай мятлой, з ганьбай і праклёнамі, як гарадзкая лярва зь вясковай цэркаўкі.
Праўда, зусім ненадоўга. Міні вярнулася ў Грэцыю ў сямідзясятых, разам з дэмакратыяй і рэспублікай, якіх тут ня бачылі з часоў Сафокла і Эсхіла. Дарэчы, творы Сафокла хунта таксама пасьпела забараніць як экстрэмісцкія. Наогул, складзены палкоўнікамі «чорны сьпіс» зрабіў бы гонар любой спадніцы, нават калі яна горда завецца кілтам. Апрача міні, року і Сафокла, у тым сьпісе апынуліся Бэкет і Чэхаў, сіртакі і Сартр, Ёнэско і навука сацыялёгія, страйкі і біцьцё шклянак пасьля тосту, матэматыка і Троцкі, свабода слова і камэдыі Арыстафана. Усё карацейшае, чым да калена, вышэйшае за плінтус і прыгажэйшае за палкоўніцкую фуражку. Якой, у адрозьненьне ад міні-спадніцы, не заўсёды ёсьць чым пахваліцца.
«Куля — дура, штых — маладзец»;
«У здаровым целе — здаровы дух»;
«Не наеўшыся, не наліжашся»;
«Kinder, Küche, Kirche»;
«Які Хомка — такая і жонка».
Зразумела, бессаромныя напаміны жаночых ног пра сваё існаваньне ніколі не заставаліся без адказу. У кожную гістарычную эпоху знаходзіліся адважныя і валасатыя асобіны мужчынскага полу, якія паўставалі супраць парушальніц парадку, здольных адной каленкай выбіць зэдлік з-пад ног грамадзкай стабільнасьці і адной сваёй лыткай учыніць шкоду на мільёны тэтрадрахмаў. Запомнім імёны галоўных змагароў з экстрэмізмам, хай сабе гэта і ня надта лёгка: Георгіяс Пападопулас, Ніколаас Макарэзас, Стыліянас Патакас... Хай будзе зямля Віньні-Пухам гэты героям. Сапраўдныя былі афіцэры і ісьцінныя патрыёты Грэцыі.
Так, прыклад па-сапраўднаму прынцыповага змаганьня з жаночымі нагамі паказала ўсяму чалавецтву менавіта зямля Афрадыты, асфадэляў і асфаліі. 24 красавіка 1967 году, ужо на трэці дзень вайсковага перавароту, у выніку якога да ўлады ў Грэцкім каралеўстве прыйшлі згаданыя вайскоўцы, так званыя чорныя палкоўнікі, жаночым нагам у гэтай краіне быў дадзены дастойны адпор у выглядзе адпаведнага ўказу. Праўда, забараніць кабетам мець ногі хунта не магла, бо хто б тады і чым мясіў для краіны вінаград і аліўкі, і таму забараніла міні-спадніцы. Афіцыйна, строга, пад пагрозай арышту.
На час кіраваньня палкоўнікаў Грэцыя ператварылася ў нейкае падабенства вялікага праваслаўнага манастыра: «без доклада не входіть». Ніякіх элегантных шортаў, у якія ператвараюцца нагавіцы, ніякіх джынсаў, жаночых штаноў, касмэтыкі, рок-музыкі і іх — іх, квінтэсэнцыі сусьветнага зла: кароткіх, як грэх, спадніц. Дасталася і мужчынам, аналягам міні-спадніцы ў якіх былі названыя доўгія валасы. Нядаўняя сэксуальная рэвалюцыя была вымеценая з Грэцыі паганай мятлой, з ганьбай і праклёнамі, як гарадзкая лярва зь вясковай цэркаўкі.
Праўда, зусім ненадоўга. Міні вярнулася ў Грэцыю ў сямідзясятых, разам з дэмакратыяй і рэспублікай, якіх тут ня бачылі з часоў Сафокла і Эсхіла. Дарэчы, творы Сафокла хунта таксама пасьпела забараніць як экстрэмісцкія. Наогул, складзены палкоўнікамі «чорны сьпіс» зрабіў бы гонар любой спадніцы, нават калі яна горда завецца кілтам. Апрача міні, року і Сафокла, у тым сьпісе апынуліся Бэкет і Чэхаў, сіртакі і Сартр, Ёнэско і навука сацыялёгія, страйкі і біцьцё шклянак пасьля тосту, матэматыка і Троцкі, свабода слова і камэдыі Арыстафана. Усё карацейшае, чым да калена, вышэйшае за плінтус і прыгажэйшае за палкоўніцкую фуражку. Якой, у адрозьненьне ад міні-спадніцы, не заўсёды ёсьць чым пахваліцца.
