Сваё трыццацігодзьдзе Ўладзімер Кандрусевіч сустракаў на нарах турмы на Акрэсьціна, куды ён быў кінуты за абарону намётавага мястэчка на пляцы Каліноўскага, які ўзьнік на знак пратэсту супраць фальсыфікацыі прэзыдэнцкіх выбараў у 2006-м. А ў свае трыццаць сем Уладзімер Кандрусевіч пабудаваў дом у вёсцы пад Менскам, нарадзіў сына і дачку, стварыў безьліч жывапісных ды графічных карцінаў на паперы, палотнах, сьценах грамадзкіх ды прыватных памяшканьняў. А яшчэ — расьпісаў два новыя беларускія касьцёлы — у Полацку ды Расонах. Цяпер ён робіць фрэскі ў касьцёле мястэчка Бяльмонты, што на паўночным захадзе Віцебшчыны. Уладзімер Кандрусевіч — адзіны ў Беларусі мастак, які працягвае ў фрэсках традыцыі італьянскага адраджэньня, дадаючы ім свайго непаўторнага аўтарскага стылю.
«Мне ў творчасьці зараз вельмі блізкая тэма апакаліпсісу, канца сьвету і ўсёй гэтай тэматыкі, якая зьвязаная з адказнасьцю за свае ўчынкі, свае думкі. І я веру, што кожны чалавек раней ці пазьней будзе за ўсё адказваць.
Шмат хто кажа мне, што, маўляў, у цябе такое жыцьцё прыгожае, такая сям’я добрая, дзеткі вясёлыя, жывяце вы ў вёсцы на зямлі і ўсё ў вас так амаль ідылічна, а ў карцінах наадварот — усё чорныя, чырвоныя, крывавыя колеры, тэматыка іх змушае думаць. І гэта мне важна — каб задумваліся пра тое, што я малюю.
Я веру ў тое, што кожны чалавек, калі выконвае сваю справу сумленна, то ён робіць унёсак у агульную творчую скарбонку і пры гэтым нават няважна, чым ён займаецца. Мне здаецца, што калі ты дворнік, прыбіраеш на вуліцах і робіш гэтую справу сумленна, то гэта ў прынцыпе — тое самае, што і калі ты робіш у касьцёле фрэску. Таму што гэта таксама для людзей, значыць — і для Бога. Калі б я рабіў росьпіс у прыбіральні і ў касьцёле, то па ўнутраным стане — не хацелася б тут нікога пакрыўдзіць — для мяне гэта было б адно і тое ж.
Пасьля развалу Савецкага Саюзу, у якім шмат было халтуры і не было якасьці, да прыкладу, у будаўніцтве, шмат хто з моладзі засяродзіўся на якасьці практычнай. І гэта актуальная цяпер тэма, бо мне здаецца, практычная якасьць — не самамэта. Я веру ў тое, што якасьць у адносінах паміж людзьмі — яна ня менш важная. Калі ў цябе ёсьць некалькі гадзінаў, каб пабыць з каханым чалавекам, зь дзеткамі ці яшчэ з кім любімым, то гэтае сумоўе таксама патрабуе якасьці, самааддачы, каб сканцэнтравацца ў думках і пачуцьцях сваіх і быць цалкам вось тут і цяпер. І гэтая якасьць адносінаў ня менш важная за якасьць працы».
----------------
Сталкеры Свабоды — новая праграма нашага Радыё. У ёй мы распавядаем пра людзей, якія сілай сваіх перакананьняў, творчай актыўнасьцю, нязломным аптымізмам, глыбінёю веры ў сваё боскае прадвызначэньне ствараюць уласную тэрыторыю свабоды. Героі праграмы — земляробы і інтэлектуалы, адзінокія маці і шматдзетныя бацькі, спартоўцы і эколягі, невядомыя народныя майстры і выбітныя прафэсійныя мастакі, вольныя вандроўнікі і вязьні турмаў — усе тыя, хто штодзённа імкнецца расшырыць уласную тэрыторыю свабоды да межаў уласнае краіны. Штотыдзень па панядзелках на нашым сайце — новае відэа Сталкераў Свабоды.
Уладзімер Кандрусевіч: «Росьпіс у прыбіральні і ў касьцёле — адно і тое ж, калі робіш гэта сумленна»
«Мне ў творчасьці зараз вельмі блізкая тэма апакаліпсісу, канца сьвету і ўсёй гэтай тэматыкі, якая зьвязаная з адказнасьцю за свае ўчынкі, свае думкі. І я веру, што кожны чалавек раней ці пазьней будзе за ўсё адказваць.
Шмат хто кажа мне, што, маўляў, у цябе такое жыцьцё прыгожае, такая сям’я добрая, дзеткі вясёлыя, жывяце вы ў вёсцы на зямлі і ўсё ў вас так амаль ідылічна, а ў карцінах наадварот — усё чорныя, чырвоныя, крывавыя колеры, тэматыка іх змушае думаць. І гэта мне важна — каб задумваліся пра тое, што я малюю.
Я веру ў тое, што кожны чалавек, калі выконвае сваю справу сумленна, то ён робіць унёсак у агульную творчую скарбонку і пры гэтым нават няважна, чым ён займаецца. Мне здаецца, што калі ты дворнік, прыбіраеш на вуліцах і робіш гэтую справу сумленна, то гэта ў прынцыпе — тое самае, што і калі ты робіш у касьцёле фрэску. Таму што гэта таксама для людзей, значыць — і для Бога. Калі б я рабіў росьпіс у прыбіральні і ў касьцёле, то па ўнутраным стане — не хацелася б тут нікога пакрыўдзіць — для мяне гэта было б адно і тое ж.
Пасьля развалу Савецкага Саюзу, у якім шмат было халтуры і не было якасьці, да прыкладу, у будаўніцтве, шмат хто з моладзі засяродзіўся на якасьці практычнай. І гэта актуальная цяпер тэма, бо мне здаецца, практычная якасьць — не самамэта. Я веру ў тое, што якасьць у адносінах паміж людзьмі — яна ня менш важная. Калі ў цябе ёсьць некалькі гадзінаў, каб пабыць з каханым чалавекам, зь дзеткамі ці яшчэ з кім любімым, то гэтае сумоўе таксама патрабуе якасьці, самааддачы, каб сканцэнтравацца ў думках і пачуцьцях сваіх і быць цалкам вось тут і цяпер. І гэтая якасьць адносінаў ня менш важная за якасьць працы».
----------------
Сталкеры Свабоды — новая праграма нашага Радыё. У ёй мы распавядаем пра людзей, якія сілай сваіх перакананьняў, творчай актыўнасьцю, нязломным аптымізмам, глыбінёю веры ў сваё боскае прадвызначэньне ствараюць уласную тэрыторыю свабоды. Героі праграмы — земляробы і інтэлектуалы, адзінокія маці і шматдзетныя бацькі, спартоўцы і эколягі, невядомыя народныя майстры і выбітныя прафэсійныя мастакі, вольныя вандроўнікі і вязьні турмаў — усе тыя, хто штодзённа імкнецца расшырыць уласную тэрыторыю свабоды да межаў уласнае краіны. Штотыдзень па панядзелках на нашым сайце — новае відэа Сталкераў Свабоды.